Χ.Α.Α.  Live    

                                                                                     

                                                                                                                                                                  

                                                     Σχόλια γιά τή συνεδρίαση online..

Η ΔΡΑΧΜΗ,ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ...

Του Δημήτρη Μάρδα, αν. καθηγητή του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

Μύθος 1ος. Θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων με την επιστροφή στη δραχμή. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι ένθερμοι οπαδοί μίας τέτοιας επιλογής. Θα τρέξουμε τριάντα χρόνια πίσω σκιαγραφώντας τη σχέση εξαγωγών και απαξίωσης (υποτιμήσεις - διολισθήσεις) της δραχμής για να αποδείξουμε τον μυθικό χαρακτήρα αυτής της θέσης. 

Η ισοτιμία δραχμής/δολαρίου το 1980 ήταν 1 δολ. προς 42,64 δραχμές, το 1987, 1 δολ. προς 135,18 δραχμές και το 2000 ανερχόταν σε 1 δολ. προς 308,93 δραχμές. 

Η δραχμή λοιπόν κατά τη δεκαετία 1980 - 2000 απαξιώθηκε θεαματικά έναντι του δολαρίου, ενώ οι εξαγωγές μας με τα βίας διπλασιάσθηκαν από 5,1 δισ. δολ. σε 10,8 δισ. δολ. Από την άλλη, το εμπορικό μας έλλειμμα άγγιξε τα 18,6 δισ. το 2000 από τα 5,4 δισ. & το 1980.

Η κατακόρυφη απαξίωση του ελληνικού νομίσματος δεν κατόρθωσε να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, κάτι που διαφαίνεται και από τα ανωτέρω στοιχεία. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την περίοδο του 1980 - 1990, οι δύο υποτιμήσεις της δραχμής και οι διαρκείς διολισθήσεις συνοδεύονταν και από μέτρα προστασίας της ελληνικής οικονομίας, κάτι που εξέλειπαν πλήρως από τον Ιανουάριο του 1993. 

Πρώτο συμπέρασμα: Ο ταχύς ρυθμός απαξίωσης της δραχμής έως το 2000, σε συνδυασμό με τα μέτρα προστασίας υπέρ της εγχώριας παραγωγής (έως το 1993) δεν ανέκαμψαν τις ελληνικές εξαγωγές με ρυθμούς ταχύτερους σε σχέση με τους αντίστοιχους των εισαγωγών. 

Οπότε, σύμφωνα με το πρόσφατο παρελθόν της χώρας μας, από πού πηγάζει η θέση ότι η επιστροφή στη δραχμή θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας; 

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι εξαγωγές μας από το 2001 έως το 2008, υπό καθεστώς «σκληρού» ευρώ υπερδιπλασιάστηκαν (από 10,4 δισ. δολ. το 2001 σε 25,5 δισ. δολ. το 2008). 

Βέβαια μετά το 2002 παρατηρείται μία ραγδαία επιδείνωση του εμπορικού ελλείμματος της Ελλάδας, όχι όμως λόγω μείωσης των εξαγωγών (που εξακολούθησαν να αυξάνονται με πολύ ταχύτερους ρυθμούς σε σχέση με το παρελθόν), αλλά λόγω έξαρσης των εισαγωγών. Η αιτία όμως αυτής της εξέλιξης δεν εντοπίζεται μόνο στο ευρώ. Αλλοι παράγοντες (όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τιμές πετρελαίου, εισροές κεφαλαίων, έξαρση των δημόσιων δαπανών, αλλαγή του καταναλωτικού προτύπου κ.λπ.) φέρουν το μεγαλύτερο ίσως μέρος ευθύνης της συγκεκριμένης εξέλιξης.

Μύθος 2ος. Δεν πληρώνουμε το χρέος μας ή θα το πληρώσουμε μόνο σε δραχμές. 

Το άρθρο 27 της Σύμβασης της Βιέννης (που την επικυρώσαμε) αναφορικά με το «Δίκαιο των Συνθηκών», τονίζει ότι τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται. Αυτό σημαίνει ότι η χώρας μας δεν μπορεί να κάνει χρήση του εσωτερικού της δικαίου για να αρνηθεί να ξεπληρώσει κράτη στο νόμισμα που συμφωνήθηκε. 

Συμπέρασμα: Ο,τι οφείλουμε στις κυβερνήσεις που μας δάνεισαν κράτη σε ευρώ θα το επιστρέψουμε σε ευρώ.

Ως προς τους υπόλοιπους ιδιώτες πιστωτές μας, το Σύνταγμά μας όπως και κάθε Σύνταγμα πολιτισμένου κράτους προστατεύει εύλογα τους πιστωτές του. Αυτό φαίνεται κατακάθαρα στο άρθρο 94. Αρνηση ή αδυναμία πληρωμών οδηγεί, κατά το Σύνταγμά μας, στην εκποίηση της εμπορεύσιμης περιουσίας του Δημοσίου (αεροδρόμια, λιμάνια κ.λπ.), ό,τι δηλαδή προβλέπει το μνημόνιο!

Βέβαια, κατά το Σύνταγμά μας πάλι, τους ιδιώτες μπορούμε να τους πληρώσουμε σε εθνικό νόμισμα, οπότε σε δραχμές. Αν ακολουθήσουμε αυτή την πεπατημένη, τότε όλοι οι ξένοι εισαγωγείς ελληνικών προϊόντων θα ξεπληρώσουν τους δικούς μας εξαγωγείς σε δραχμές. Δεν είμαστε οι μόνοι ξύπνιοι στον πλανήτη! Να υπενθυμίσουμε ότι εξαγωγές μας είναι πολύ λιγότερες απ’ ό,τι οι εισαγωγές. Οποτε, ας αναλογιστούν οι ένθερμοι οπαδοί τέτοιων εύκολων λύσεων, τι θα σημαίνουν όλα τα ανωτέρω για τη χώρα!

Οι λύσεις για να ξεπεράσουμε τον ύφαλο, όπου φράκαρε το πλοίο της ελληνικής οικονομίας, είναι τρεις:

α) Μία επαναδιαπραγμάτευση όρων της νέας σύμβασης στο πλαίσιο μίας συνεννόησης με τους εταίρους μας, κάτι εφικτό, 

β) ενίσχυση όλων των προσπαθειών για αλλαγή πολιτικής της ΕΕ υπέρ αύξησης της ρευστότητας (π.χ. μέσω ευρωομολόγου) και 

γ) ένα νέο αναπτυξιακό ευρωπαϊκό σχέδιο. Δυστυχώς, όμως, η Ελλάδα κατά την έναρξη των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες για το «αναπτυξιακό πακέτο» θα είναι απούσα και αυτή τη φορά.

Την πρώτη φορά που απουσίαζε πλήρως η χώρα, αν και είχε κυβέρνηση (Μητσοτάκη), ήταν το 1992, όπου διαμορφώθηκε η έκθεση (Λευκή Βίβλος) με θέμα «Ανάπτυξη, Ανταγωνιστικότητα και Απασχόληση».

www/kerdos.gr