Χ.Α.Α.  Live    

ΚΑΛΑ ΤΑ ΕΙΠΕΣ ΘΕΙΕ  BEN..

.

                                                             Σχόλια γιά τή συνεδρίαση online...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΚΑΛΗ" ΚΑΙ "ΚΑΚΗ" ΒΙΑ...

Τον  τελευταίο  καιρό  έχει  ανοίξει     και  διαρκώς   εντείνεται  στον    τόπο  μας  μια  συζήτηση  περί   της  πολιτικής   βίας. Το  γεγονός  ότι  η  συζήτηση  ανοίγει  τώρα  και δεν  άνοιξε  πριν  2, 5 ή  10  χρόνια, παρά  το  γεγονός   ότι   όλο  αυτό  το  διάστημα  και  παλιότερα     είχαμε  ακραία  φαινόμενα  “πολιτικής”  βίας  έχει  την  εξήγηση  του. Σήμερα  η  βία δεν  αποτελεί  μονοπώλιο  της “Αριστεράς”. Ασκείται  ΚΑΙ    από  την  ΧΑ. Κι  έτσι   και  οι  διάφορες  “Αριστερές”,   που  προηγουμένως – όταν  δεν  επικροτούσαν  ή  δεν  δικαιολογούσαν -  τα  φαινόμενα βίας  λακωνικά  και  κυρίως  προσχηματικά  τα  καταδίκαζαν,  άρχισαν    να  “ευαισθητοποιούνται”  (τα  εισαγωγικά   γιατί  η  “ευαισθητοποίηση”  είναι  επιλεκτική).

Η  προσωπική  μου  θέση  είναι  ότι  σε  μια  Δημοκρατία  η  βία  ως  μέσο  επίλυσης  πολιτικών  διαφορών, η  βία   ως  μέσο  πίεσης, η  βία  ως  άρνηση  εφαρμογής  του  νόμου  είναι  απαράδεκτη  και  όποιος  την  ασκεί  πρέπει  να  υφίσταται  τις  νόμιμες  συνέπειες . Και  για  να  το  ξεκαθαρίσουμε : βία  είναι  και  το  ξύλο,  και  οι  προπηλακισμοί, και  οι  καταλήψεις, και  το  κάψιμο,  και  η  πα ρεμπόδιση  πρόσβασης, και  το  γιαούρωμα, και  το  μπουγέλωμα.  Ανεξάρτητα  του  ποιος  είναι  ο  “θύτης”  και  ποιος  το  “θύμα”. Ανεξάρτητα  του   αν  η  βία  ασκείται  για  “καλό  σκοπό”  (ποιος  άραγε  το  κρίνει;  ο θύτης;)  ανεξάρτητα    ακόμα    και    του αν  η  ασκούμενη  βία  έχει  την  έγκριση  της  πλειοψηφίας  (έγκριση  που  προφανώς  είναι  πρακτικά  αδύνατο  να  διαπιστωθεί). Κι  αν  σας  ξενίζει   αυτό  το  τελευταίο  να  δώσω ένα  χοντροκομμένο   και  ακραίο παράδειγμα :  Ακόμα  κι  αν  το  80%  αποφασίσει  ότι  για  να  σωθεί  η  χώρα  (ο  “καλός  σκοπός”  που  λέγαμε) πρέπει  να  πλακώσουμε  στο  ξύλο  τους  γαλανομάτηδες,  αυτή  η  άσκηση  βίας  θα  ήταν  και  πάλι  απαράδεκτη. Γιατί  απλά  την  απαγορεύει  ο νόμος.

Αν  και  τα  πράγματα  είναι  τόσο  μα  τόσο  απλά ,  η  συζήτηση  που  έπρεπε    (όπως  και  πολλά  άλλα  πράγματα  )  να  έχει  γίνει  και  να  έχει  τελειώσει  πριν  δεκαετίες,  έχει  πάρει  περίεργους  δρόμους.   Σύμφωνα  με  ορισμένους  υπάρχει   μια  “καλή  βία”  και  μια  “κακή  βία”. Η  “καλή  βία”  είναι  η  βία  των  “κοινωνικών  αγώνων”,  η   βία  του  “λαϊκού  κινήματος”,  η  βία που   ασκείται  “για  το  καλό  του  λαού”. Εντελώς  συμπτωματικά  η  βία  αυτή  έχει  πρόσημο  “αριστερό”. Η  άλλη  η  βία  “η  κακιά “  είναι  η  βία  της  ΧΑ. Aλλά  κι  από  την  άλλη  μεριά,  η βία   της  ΧΑ  δεν  θεωρείται  σαν  τίποτα  άλλο  παρά   σαν  μια  δικαιολογημένη   απάντηση   στη… λαθρομετανάστευση, μια  “απάντηση”  που  στο  κάτω-κάτω  σπάει – επιτέλους!  το μονοπώλιο  της  Αριστεράς  στη  βία.

Η  συλλογιστική  αυτή  έχει  ένα  πρόβλημα.  Ποιος  ορίζει  τι  είναι  κοινωνικός  αγώνας  και  τι  τραμπουκισμός; Ποιος  θα  αποφασίσει  τι  είναι  λαϊκό  κίνημα    και  τι  συμμορία; Και  το  κυριότερο  ποιος  αποφασίζει  ποιο  είναι  το  “καλό  του  λαού”. Γιατί  αν  αυτό  το  αποφασίζει  καθένας  μόνος  του  ή  έστω  με  την  παρέα  του  και  στη  συνέχεια  προσπαθεί  να  το  επιβάλει  με  την  βία,  τι  θα  γίνει   αν  και  κάποιος  άλλος  αποφασίσει  ότι  “το  καλό  του  λαού”  είναι  το  ακριβώς  αντίθετο  και  πρέπει  βιαίως  να  επιβληθεί;  Προφανώς   στο  τέλος  θα   κερδίσει  όποιος  δώσει  το  περισσότερο  ξύλο.

Στις  Δημοκρατίες  το  μόνο  κοινά  αποδεκτό  όριο   το  οποίο  δεν  δικαιούται  να  υπερβαίνει  ΚΑΝΕΙΣ   ατιμωρητί   δεν  μπορεί  παρά  να  είναι  ο  νόμος. Ούτε  το  δίκιο  γενικώς  και  αορίστως,  ούτε  η  ηθική, ούτε  το  εθνικό  συμφέρον.  Γιατί   ο  καθένας  μας  έχει  την  δική  του  θεώρηση  περί  όλων  αυτών. Ο  νόμος  όμως  υπάρχει,  έχει  ψηφιστεί  από  τους  δικούς μας  εκπροσώπους  και  (πρέπει  να) ισχύει  για  όλους  Αν  ο  νόμος  δεν  είναι  καλός  ας  τον  αλλάξουμε, αλλά  μέχρι  τότε  θα  εφαρμόζεται. Και  αρμόδια  για  το  έλεγχο  της  εφαρμογής  του,  την  επιβολή  του  αν  χρειάζεται και  την  τιμωρία  των  παραβατών  του  είναι  μόνο  ένας:  η Πολιτεία. Και  κανένας  δεν  δικαιούται  ούτε  να  παίρνει  το  νόμο  στα  χέρια  του, ούτε  να  επιβάλλει  το  δίκιο  του, ούτε  “να  το  παίζει” Πολιτεία.

Αν  οι  νόμοι δεν  μας  αρέσουν, αν  τους  θεωρούμε  άδικους,  αν πιστεύουμε  ότι  κάποιοι  τους  παραβαίνουν,  αν οι  εκπρόσωποι  μας  δεν  μας  κάνουν, αν   οι  διαδικασίες  είναι  αναποτελεσματικές,  ας  αλλάξουμε  τους  εκπροσώπους, ας  αλλάξουμε  τους  νόμους, ας  αλλάξουμε  τις  διαδικασίες, ας  αλλάξουμε  την   Πολιτεία ! Μέσα  όμως  από  θεσμοθετημένες  διαδικασίες  Είναι  πάντως  βέβαιο  πως  την  διαδικασία  αυτή   δεν  μπορούμε    να  την  αναθέσουμε    ούτε  στους  “λαϊκούς  αγωνιστές”   με  τις  κουκούλες  και  τις  μολότωφ   ούτε  στους  “εθναμύντορες”   με  τις    μαύρες   μπλούζες  και  τα  ρόπαλα.   Και  είναι  εξ  ίσου  βέβαιο  πως  οι  μεν  δεν  αποτελούν  κάποιου  είδους  “απάντηση”  στους  δε.  Οι  πράξεις  βίας  του  καθενός έχουν    το  δικό  τους  βάρος  δεν  εξισώνονται  και  δεν  συμψηφίζονται.

Η  άσκηση  βίας  προκειμένου  να  επιβάλω  την  άποψη  μου- γιατί  περί  αυτού  τελικά  πρόκειται- από  όπου  κι  αν  προέρχεται,  οποιοσδήποτε  κι  αν  είναι  το  θύμα  της  είναι  ΦΑΣΙΣΜΟΣ.  Κι  όλοι  αυτοί  που  ευαισθητοποιούνται  σήμερα  επιλεκτικά  ενω  παλιότερα  “έκαναν  το  παγώνι”,  πολύ  περισσότερο  αυτοί    που  κανάκευαν  και  δικαιολογούσαν  τα  φαινόμενα  βίας,  αυτοί    που σε   κανάλια  κι  εφημερίδες  καλλιέργησαν   την  βία    ας  το  ξανασκεφθούν: Η  βία  μπορεί  να  βολεύει  μέχρι  τη  στιγμή  που  κάποιος  ΦΑΣΙΣΤΑΣ    είτε  με  μαύρη  μπλούζα  είτε  με  κουκούλα  είτε  με…  εμπριμέ  καλσόν   θα  σου  ανοίξει  το  κεφάλι  με  ένα  καδρόνι, επειδή  έχει  διαφορετική  άποψη  από  τη  δική  σου.

http://firiki2010.wordpress.com/