ΚΥΡΙΑΚΗ....

                                                         ...με ελεύθερη γνώμη ...

Η" ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ": "..ΜΙΑ ΛΙΓΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.."



Από  ένα  σχολιαστή  σε  κάποιο  άλλο  blog  – αφού  μου  περιέγραψε  τις  μαύρες  προοπτικές  από  τα  μέτρα  των  11,5  δις-  μου  ετέθη  το  ερώτημα :

“Και αν εντέλει δε βλέπεις φως στο τούνελ, τότε πόσο νόημα έχει να υπηρετείς μία έξωθεν επιβαλλόμενη καταστροφική λογική διαρκείας (ίσως ισόβια για πολλούς), γιατί δεν αντέχεις να ζήσεις για λίγο μία λίγο μεγαλύτερη καταστροφή και σταδιακά να την ξεπεράσεις από μόνος σου?”

Οφείλω  κατ΄ αρχήν  να    εκφράσω  την  εκτίμηση  μου  στην  ειλικρίνεια  του  σχολιαστή που  μιλάει  για “λίγο  μεγαλύτερη  καταστροφή”  (υπονοώντας  τις  συνέπειες  μιας  επιστροφής  στη  δραχμή) που   θα  ξεπερασθεί “σταδιακά”.  Είναι  σαφώς  πιο  κοντά  στην πραγματικότητα  απ΄ ότι  το  “  δύσκολος,  αλλά  ελπιδοφόρος  δρόμος”  κάποιων  στελεχών  του  ΣΥΡΙΖΑ,   όταν  δεν   μας  κουφαίνουν  με  τοποθετήσεις  του  στιλ  “Δραχμή; Ε, και;;;”

Ας  πάρουμε   όμως  τα  πράγματα  με  την  σειρά. Το  πακέτο  των  11,5  δις  ακόμα  δεν  έχει  ανακοινωθεί.  Υπάρχουν  μόνο  δεκάδες  σενάρια    πιθανά  και  απίθανα    τα  οποία  διακινούνται  εδώ  και  δύο  μήνες  και  μας  μαυρίζουν  την  ψυχή.  Και  μας  την  μαυρίζουν  περισσότερο  από  ότι  ίσως  θα  έπρεπε  γιατί  αθροιστικά  τα  σενάρια  αυτά (αθροιστικά  επιδρούν  στην  ψυχολογία  μας)  δεν  μας  κάνουν  11,5,  αλλά … 41,5δις!!!! Προφανώς  τα  όποια  μέτρα  ανακοινωθούν  θα  είναι  δυσάρεστα,   αλλά  11,5 δις  κατανεμημένα  ορθολογικά  σε  5.500.000  φορολογουμένους και  για  περίοδο  δυο  ετών (αν  αυτή  η  περίοδος  δεν  πάει  τελικά  στα  3 ή  4  χρόνια  -που  μάλλον  θα  πάει)  δεν  είναι  σίγουρα  το  τέλος  του  κόσμου. Θα  μου  πείτε….  “πόσες  ελπίδες  έχεις  ότι  θα  πρόκειται  για  μια  ορθολογική  κατανομή;”. Χωρίς   να  έχω  αυταπάτες  ότι  δεν  θα  προκύψουν    και  αδικίες  και  ανορθολογισμοί  (χωρίς  σύλληψη  της  φορολογητέας  ύλης οι  αδικίες  είναι  αναπόφευκτες) θέλω  να  πιστεύω  ότι  έχουμε  γίνει  σοφότεροι  τα  τελευταία  2,5  χρόνια κι  εν  πάση  περιπτώσει  η  ύπαρξη  στη κυβέρνηση τριών  διαφορετικών  ως  ένα  βαθμό  οπτικών  εξασφαλίζει    την  πρόληψη … ακροτήτων.

Και  μετά;  Υπάρχει  φως  στο  τούνελ; Το  πακέτο  των  περικοπών   των  11,5  δις ,  που  ούτως  ή  άλλως  θα  λειτουργήσει  υφεσιακά,  δεν  είναι  μόνο  του.  Αποτελεί  την  προϋπόθεση   για  να  υπάρξουν  από  την  Ευρώπη  οι  χρηματοοικονομικές  ροές  και   τα  χρονικά  περιθώρια  για  να  ξαναπάρει  μπρος  η  οικονομία. Κι  επειδή “η  μισή  οικονομία  είναι  κλίμα”  το  πιο  “λαμπρό”  φως  στο  τούνελ  είναι  η  πλήρης  αναστροφή  του   Ευρωπαϊκής  στάσης  προς  την  Ελλάδα.  Αυτή  την  αναστροφή  και  το  σταμάτημα  της  ακατάσχετης  δικαιολογημένης  ως  ένα  βαθμό  αλλά  και  αδικαιολόγητης  πολλές  φορές  φλυαρίας  για  το  Ελληνικό  αδιέξοδο  και  την  αποχώρηση  της  χώρας  από  το  ενιαίο  νόμισμα, ο  τόπος  τα   χρειάζεται  όσο  τίποτα. Και  η  Ευρωπαϊκή  εμπιστοσύνη  πρέπει  να  βρει  αντίκρυσμα    στη  δικιά  μας  αυτοπεποίθηση   και  στη  δικιά  μας  πίστη  για  τις  δυνατότητες  και  τις  προοπτικές  της  χώρας.

Απέναντι σ΄ αυτή   την  δύσκολη  πορεία  που  τα  αποτελέσματα  της  κανένας  δεν  μπορεί  να  προεξοφλήσει,  ο  φίλος  σχολιαστής  που  προτείνει  να   αντέξω  “για  λίγο  μια  λίγο  μεγαλύτερη  καταστροφή”.  Πόσο  λίγο  είναι  το  δικό  του  “για  λίγο”;;;  Είναι  άραγε    λιγότερο  από    την  δική  μου  επιλογή;  Τρία -πέντε-  δέκα  χρόνια; Κι  αυτή  η  “λίγο  μεγαλύτερη  καταστροφή”  (υπονοεί  τις  συνέπειες  επιστροφής  στη  δραχμή)  που  όπως  ομολογεί  θα  είναι  “μεγαλύτερη”  πόσο  “λίγο  μεγαλύτερη “  θα  είναι;   Αν  το  βιοτικό  μας  επίπεδο  λόγω  των  μέτρων  που  θα  έρθουν  κατρακυλήσει  άλλο  ένα  5-10%  η  “λίγο  μεγαλύτερη  καταστροφή”   τι  περιλαμβάνει;  Απώλεια  15-20-30%;;;;  Και  γιατί  να  επιλέξω  μια  “λίγο  μεγαλύτερη  καταστροφή”  από  μια   “λίγο  μικρότερη” ;;;;

“Για  να  την  ξεπεράσεις  σταδιακά  από  μόνος σου”  είναι  η  απάντηση  του  φίλου  σχολιαστή.  Ας   αφήσω  κατά  μέρος  το   “σταδιακά” (Πόσα  στάδια; Πόσο  διαρκούν; Γιατί   το  “σταδιακά”  διαφέρει    απ΄ το  “σιγά-σιγά”  του  Σαμαρά  ή  την  “σταδιακή  απαγκίστρωση”  του  Κουβέλη;)  και  να  παρατηρήσω    ότι   αυτό   το  “μόνος    σου”  σε  μια  παγκοσμιοποιημένη  οικονομία  απλά   “δεν  παίζει”. Και  πολύ  περισσότερο  δεν  παίζει  σε  μια  Ευρώπη   που  αναζητάει  ένα  καινούργιο  βηματισμό   και  οι  φωνές  για  την  ανάγκη  μεγαλύτερης  ενοποίησης  διαρκώς  πληθαίνουν. Απ΄ ότι  ξέρω   στην  ευρωζώνη  προσπαθούν  να  μπουν  αδύνατες  σχετικά  οικονομίες λόγω  της  ασφάλειας (όχι  εφησυχασμού όπως  στην  περίπτωση  μας) που  εξασφαλίζει  ένα  ισχυρό  νόμισμα.  Ισχυρές  οικονομίες  προτιμούν  το  νόμισμα  τους. Υποψιάζομαι  ότι  δεν  είμαστε  ισχυρή  οικονομία.

Υπάρχει  και  κάτι  άλλο  σχετικό  με  το  “μόνος  σου”.  Δεν  συνορεύουμε  με  το  Λουξεμβούργο  ή  με  τη  Δανία. Και  η  ιστορική  εμπειρία  δείχνει    πως  όταν  η  χώρα  βρέθηκε  “μόνη  της”  οδηγήθηκε  σε  διεθνή  προβλήματα  ή  και   εθνικές  καταστροφές .

Και  κάτι  τελευταίο    που  αφορά  το  “ξεπέρασμα”  της  καταστροφής. Για  να  την  ξεπεράσεις  απαιτούνται  συγκεκριμένες  πολιτικές.  Όσοι  προτείνουν  την  επιστροφή  στη  δραχμή   αυτό  που  κυρίως  προτείνουν  είναι  περισσότερο  κράτος. Εχουν  κάνει  σημαία  τους  την  μη  αξιολόγηση,  είναι  αντίθετοι  σε  κάθε  ιδωτικοποίηση, βγάζουν  φλύκταινες  όταν  ακούν  αξιοποίηση  δημόσιας  περιουσίας  και  το  όνειρο  τους  είναι   στα  Πανεπιστήμια   να  συνεχίσει  να  επικρατεί   το  “μπάχαλο”  που  κάθε  χρόνο  τα  υποβαθμίζει. Με  συγχωρείτε,  αλλά  με  τέτοιες  πολιτικές   ούτε    “ξεπέρασμα”  της  καταστροφής     μπορώ  να  φαντασθώ ,  ούτε     πολύ  περισσότερο  μπορώ   να  ανεχθώ  “για  λιγο   μια  λίγο  μεγαλύτερη  καταστροφή”. Γιατί αυτές  είναι  πο  πολιτικές  της  απόλυτης  και  μακροχόνιας  καταστροφής. 

Αισιοδοξώ ; Η  εποχή  των  βεβαιοτήτων  (πολύ  περισσότερο  των  χαζοχαρούμενων  βεβαιοτήτων)  έχει  από  καιρό  τελειώσει .  Η  χώρα   άντεξε  (όχι  χωρίς σοβαρές  απώλειες)  μια κυβέρνηση – “παιδική  χαρά”  ενός  απιθανοαπίθανου  πρωθυπουργού, μια  κυβέρνηση  “ειδικού  σκοπού”, μια  υπηρεσιακή ,  δυο  πολύ  δύσκολες    εκλογικές  αναμετρήσεις κι  ένα  απίστευτα  εχθρικό  κλίμα  στην  Ευρώπη.  Οι   προοπτικές  σήμερα   είναι  καλύτερες  απ΄ ό,τι  πριν  6  μήνες  ή  ένα  χρόνο.Μέχρι  εκεί.

ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ -firiki2010    http://firiki2010.wordpress.com/