X.A.A. LIVE 

        
                                                                         σχόλια για τη συνεδρίαση online...

O ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΒΗΝΕΙ...

Αν, όπως λένε, η τελεσφόρος συνδικαλιστική πρακτική πρέπει να αποτελείται από ένα μείγμα μαχητικότητας, επιμονής, σοβαρότητας και πραγματισμού,τότε ας αναζητήσουμε τέτοια παραδείγματα σε άλλες χώρες και όχι στον τόπο μας. Δυστυχώς για τους εργαζόμενους, την οικονομία και την κοινωνία, από τη Μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας βρέθηκαν σε καίριες θέσεις συνδικαλιστές κομματικά εξαρτώμενοι, αμοραλιστές και κοντόφθαλμοι. Εξαιρέσεις υπήρξαν αλλά πνίγηκαν στο πέλαγος μιας πολιτικάντικης αντίληψης  των κατά καιρούς κυβερνώντων- και όχι μόνο- κομμάτων. Το άθλιο αλισβερίσι, κυρίως στο  Δημόσιο και τους φορείς του, οριζόταν από την πλευρά του κράτους-κόμματος με συνεχή επιδόματα, αθρόες προσλήψεις και κάλυψη κάθε είδους παρανομιών, ενώ η αντιπαροχή των συνδικαλιστών προς τους πάτρονές τους ήταν μια ψευδεπίγραφη «εργασιακή ειρήνη» όσο δεν θίγονταν τα συντεχνιακά συμφέροντα και βεβαίως η αθρόα παροχή ψήφων σε τοπικό ή πανελλήνιο επίπεδο.

Τα χρόνια κυλούσαν, οι συνδικαλιστές απέκτησαν θηριώδη δύναμη, «αυτονομήθηκαν» και πότισαν φαρμάκι εκείνους που τους τάιζαν μέλι… Η χώρα έπεσε στην ξέρα, αλλά οι ίδιοι, με τον αναχρονισμό, την πλεονεξία και τον ελληναράδικο τσαμπουκά που τους διέκρινε, πίστεψαν ότι το πάρτι θα συνεχιζόταν. Είχαν άλλωστε στο πλάι τους και πολιτικές δυνάμεις που αφρόνως συναινούσαν. Γενικές και κλαδικές απεργίες δίχως τέλος, πολεμοχαρείς κραυγές και συντεχνιακή υστερία που καλύπτονταν τον τελευταίο καιρό κάτω από το μανδύα του «αντιμνημονιακού». Τις θέσεις του ρεαλισμού και της μαχητικής εναλλακτικής διεκδίκησης κέρδισαν ο μαξιμαλισμός, ο λαϊκισμός και συχνότατα οι τραμπουκισμοί.       

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, λοιπόν, να μελετήσει κάποιος την πρόσφατη αντίδραση εργαζομένων σε πολλούς κλάδους απέναντι στην «επαναστατική» απεργιακή γυμναστική, που τους ώθησαν τυφλές συνδικαλιστικές ενώσεις, την ίδια στιγμή πού η καταιγίδα από τα σκληρά μέτρα των δανειστών χτυπούσε δικαίους και αδίκους. Λίγα παραδείγματα:

-Αφού πήρε το ρουκετοβόλο για να ρίξει στα ερπυστριοφόρα άρματα των μνημονιακών, ο κολλητός του Άκη, αρχισυνδικαλιστής Φωτόπουλος κήρυξε πανελλαδική απεργία. Αναπάντεχα-για τον ίδιο- ήλθε η απάντηση από τους συναδέλφους του. Απέργησε μόνο το 2% στη ΔΕΗ, το άλλοτε τσιφλίκι του. Κάτι είχαν καταλάβει οι συνάδελφοί του…

-Όριζαν απεργία οι συνδικαλιστές των γιατρών και 7-8 στους δέκα εργαζομένους βρίσκονταν στα νοσοκομεία.

- ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ και Σία ωρύονταν πριν καν αρχίσει η χρονιά(!) για «κλειστά σχολεία». Δάσκαλοι και καθηγητές, στην συντριπτική τους  πλειοψηφία, εργάσθηκαν.

-Ορίστηκαν 48ωρες απεργίες στις Τράπεζες και όλα σχεδόν τα υποκαταστήματα ήταν ανοιχτά.

- Στις γενικές απεργίες της ΓΣΕΕ, παρόλο τον πολυβολισμό με ραδιοτηλεοπτικά σποτ, 9 στα 10 καταστήματα και επιχειρήσεις λειτούργησαν κανονικά.

-Φαρμακεία ανοίγουν πλέον και φανερά, πέρα από τις κρυφές συναλλαγές που έκαναν πολλοί φαρμακοποιοί στο παρελθόν με τους πελάτες τους, αγνοώντας τη συνταγή Λουράντου.

-΄Ενα ποσοστό μεταξύ 75% και 90% διδασκόντων στα Πανεπιστήμια γύρισε την πλάτη στους συνδικαλιστές πρυτάνεις και τον κομματικό στρατό τους  που παρίσταναν την πλειοψηφία με επιχειρήματα τους τραμπουκισμούς και τις φασιστικού τύπου απειλές.

-Τελευταίο δείγμα αυτής της συνδικαλιστικής πανίδας ο πρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ, Θέμης Μπαλασόπουλος, ένας επαγγελματίας συνδικαλιστής που ενηλικιώθηκε τη δεκαετία του ‘80 μέσα στο πιο βαθύ ΠΑΣΟΚ. Μέχρι τώρα το μόνο που κατάφερε είναι να δικαιολογήσει το βάρβαρο προπηλακισμό του Γερμανού προξένου στη Θεσσαλονίκη και να ταλαιπωρήσει χιλιάδες δημότες, αντί να μετρήσει αντικειμενικά τα δεδομένα και να προσπαθήσει να περισώσει ό,τι μπορεί στο χώρο που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται. Διότι ασφαλώς γνωρίζει και μάλιστα από πρώτο χέρι ότι τη φούσκα στους δήμους  δεν τη δημιούργησε η Μέρκελ, που δεν υπήρχε καν στον ορίζοντα όταν ξεκινούσε το όργιο διορισμών και σκανδάλων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση , αλλά συνδικαλιστές σαν τον ίδιο, αγκαλιά με δήμαρχους λαμόγια και ανήθικους πολιτικούς.

Η πείρα του εργατικού κινήματος διδάσκει ότι ο συνδικαλιστής που σκύβει άβουλα το κεφάλι μπροστά στον εργοδότη, κάνει το ίδιο κακό με τον λαϊκιστή, τον κρατικοδίαιτο, τον ιδεοληπτικό και τον συμφεροντολόγο που μοστράρει το ψεύδος του προς τους αφελείς: ότι χτυπώντας δηλαδή το χέρι του στο μαχαίρι θα λυγίσει η λάμα. Θεωρώ μεγάλη ατυχία για τη χώρα αυτές τις στιγμές της μεγάλης τρικυμίας, που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, να υπάρχουν συνδικαλιστές τύπου Φωτόπουλου και Μπαλασόπουλου. Ας αισιοδοξήσουμε ότι μπορεί να αλλάξουνε μυαλά, όσο μπορεί να αισιοδοξήσει  κάποιος ότι το γέρικο σκυλί του μπορεί να μάθει νέα κόλπα.

www.protagon.gr  Toυ Κώστα Ρεσβάνη