X.A.A. LIVE 

B.KOΡΕΑ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ http://bit.ly/W35LsC ΑΠΟ  ΔΟΡΥΦΟΡΟ

        
                                                                         σχόλια για τη συνεδρίαση online...

ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ "ΜΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ"
του 
Wolfgang Schäuble


Πού βρίσκεται σήμερα η Ευρώπη; Τρία χρόνια μετά το πρώτο πρόγραμμα βοήθειας προς την Ελλάδα και τρεις μήνες σχεδόν μετά τη συμφωνία για το πρόγραμμα για την Κύπρο, το τοπίο είναι αντιφατικό. Από τη μια θετικό, με τις χώρες της ευρωζώνης που έχουν πληγεί από την κρίση να στέλνουν πολλά ενθαρρυντικά μηνύματα. Ξεκίνησαν μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και το κοινωνικό κράτος· η διοίκηση και το δικαστικό και φορολογικό σύστημα εκσυγχρονίστηκαν. Αυτές οι προσπάθειες αποδίδουν ήδη καρπούς: η ανταγωνιστικότητα βελτιώνεται, οι οικονομικές ανισορροπίες μειώνονται. Η εμπιστοσύνη των επενδυτών αποκαθίσταται.

Χάρη στις θεσμικές αλλαγές στην Ευρώπη, είναι όλο και πιθανότερο πως θα αποκτήσουμε άμεσα υγιείς προϋπολογισμούς. Διαθέτουμε ήδη πιο αυστηρούς κανόνες, που εμποδίζουν την υπερχρέωση των κρατών, κι ένα ρωμαλέο μηχανισμό επίλυσης των κρίσεων. Το επόμενο βήμα είναι η δημιουργία μιας τραπεζικής ένωσης που θα απομακρύνει ακόμα περισσότερο τις απειλές που βαραίνουν αυτό καθ' αυτό το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά και τους φορολογουμένους. Χάρη στις ρυθμίσεις που επιβάλαμε στις χρηματοπιστωτικές αγορές, επαγρυπνούμε ώστε η ευθύνη για τις τυχόν απώλειες να αφορά ξανά εκείνους που αναλαμβάνουν επιπόλαιες αποφάσεις για επενδύσεις υψηλού κινδύνου. Με άλλα λόγια: η ισορροπία μεταξύ ευκαιρίας και ρίσκου αποκαταστάθηκε.

Αλλά υπάρχει και η αρνητική πλευρά: η αβεβαιότητα έχει καταλάβει τους πληθυσμούς των χωρών μας. Σε ορισμένες περιοχές της Ευρώπης, η νεότητα δεν βλέπει να έχει προοπτικές. Ο κόσμος χάνει τη δουλειά του καθώς η οικονομία της χώρας του αναταράσσεται. Σε αυτά ας προστεθούν και οι αντιπαραθέσεις για την κρίση, που ατυχώς πολύ συχνά εγκλωβίζονται σε ένα σύστημα αλληλοκατηγοριών και αμοιβαίας αυταρέσκειας, στο οποίο βλέπουμε να επανεμφανίζεται το απεχθές πρόσωπο προκαταλήψεων και εθνικών στερεοτύπων που θεωρούσαμε πως είχαμε αφήσει εδώ και καιρό πίσω μας.

Επιστροφή του «γερμανικού ζητήματος»;

Η αντιπαράθεση βρίθει αντιφάσεων, ιδίως όσον αφορά το ρόλο της Γερμανίας στον αγώνα κατά της κρίσης. Πρακτικά στην Ευρώπη δεν υφίσταται καμία συναίνεση, ούτε όσον αφορά τον τρόπο που δρα η Γερμανία, αλλά ούτε και όσον αφορά τον τρόπο που θα έπρεπε να το κάνει. Ορισμένοι σχολιαστές φτάνουν να εκτιμούν πως το διαβόητο «γερμανικό ζήτημα» αναβιώνει. Εκτιμάται πως η Γερμανία είναι ταυτόχρονα «υπερβολικά ισχυρή» για να λειτουργεί μέσα στο ευρωπαϊκό σύνολο, αλλά και «υπερβολικά αδύναμη» προκειμένου να ηγηθεί της ηπείρου. Παράλληλα υποτίθεται πως η Γερμανία από τη μια έχει την εμμονή να διαμορφώσει την Ευρώπη κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή της (ασκώντας έτσι την ηγεμονία της), από την άλλη όμως δεν αναλαμβάνει τις ηγετικές της ευθύνες, πάλι εις βάρος της Ευρώπης. Ακόμα και εκείνοι που δηλώνουν πως επιθυμούν να δουν τη Γερμανία να αναλαμβάνει πιο ενεργό ηγετικό ρόλο, το κάνουν για αντίθετους λόγους: οι μεν θέλουν να πάψει η Γερμανία να αντιδρά στην χρέωση των κρατών, κάτι που κατά την άποψή τους θα έλυνε τα προβλήματα. Οι δε αντιθέτως, επιθυμούν μεγαλύτερη δημοσιονομική αυστηρότητα σε αντάλλαγμα με την επίδειξη αλληλεγγύης εκ μέρους της Γερμανίας.

Σε όλα τα παραπάνω προστίθενται οι διαφορετικές εκτιμήσεις για την πολιτική που ήδη εφαρμόζεται: υπάρχουν εκείνοι που ζητούν να χαλαρώσει η Γερμανία τη «δρακόντεια» λιτότητα που επιβάλλει, ενώ στην ίδια τη Γερμανία η κυβέρνηση κατηγορείται πως είναι σπάταλη ή πάντως όχι αρκετά προσεκτική στη διαχείριση των κρατικών εσόδων. Λογικά η αλήθεια θα πρέπει να βρίσκεται κάπου στη μέση. Εφαρμόζουμε μια πολιτική εύλογης σταθεροποίησης, βοηθούμε στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και θέτουμε έτσι τις βάσεις για τη βιώσιμη ανάπτυξη της Γερμανίας, αλλά και της Ευρώπης.

Πλανώνται όσοι θεωρούν πως μια χώρα θα έπρεπε -ή θα μπορούσε- να αναλάβει μονομερώς την ηγεσία ολόκληρης της Ευρώπης. Η γερμανική αυτοσυγκράτηση δεν αποτελεί άρα μόνο συνέπεια των ενοχών που μας έχει κληροδοτήσει η ιστορία μας. Η ιδιόμορφη πολιτική διάρθρωση της Ευρώπης δεν επιτρέπει σε καμία χώρα να ασκεί μόνη την ηγεσία, και τις άλλες απλά να την ακολουθούν. Η Ευρώπη υπαγορεύει ισότιμη νομικά συνύπαρξη μεταξύ διαφορετικών κρατών. Βεβαίως η Γερμανία εκτιμά πως έχει ιδιαίτερη ευθύνη στην κοινή στρατηγική που έχει αναληφθεί προκειμένου να επιλυθεί η κρίση που πλήττει την ευρωζώνη. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ηγετικής μας θέσης σε πνεύμα συνεργασίας, ιδίως με τους Γάλλους φίλους μας. Ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι να συντονίσουμε τις προσπάθειές μας με τα άλλα κράτη-μέλη της ευρωζώνης, μεγάλα και μικρά, αν θέλουμε να ξεπεράσουμε την κρίση.

Για μια ισορροπημένη και βιώσιμη ανάπτυξη

Εμείς οι Ευρωπαίοι αναλάβαμε εξαρχής μια κοινή στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης, που είχε ως στόχο όχι μόνο την εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών, που επετεύχθη σύντομα, αλλά και την αντιμετώπιση των οικονομικών ανισορροπιών χάρη στην τόνωση της ανταγωνιστικότητας όλων των κρατών-μελών της ευρωζώνης. Τα προγράμματα διόρθωσης που εφαρμόζουν τα κράτη που επωφελούνται από προγράμματα βοήθειας προβλέπουν άρα κυρίως θεμελιώδεις διαρθρωτικές αλλαγές με μοναδικό σκοπό την αποκατάσταση της βιώσιμης ανάπτυξης -και άρα της βιώσιμης ευημερίας για όλους. Η σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών είναι αναγκαία προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη προς τις οικονομίες αυτές. Αλλά δεν αρκεί για να εγγυηθεί τη βιώσιμη ανάπτυξη. Η μεταρρύθμιση κι ο εκσυγχρονισμός των αγορών εργασίας μας, των κοινωνικών μας συστημάτων, της κρατικής διοίκησης, του φορολογικού και του δικαστικού μας συστήματος είναι εξίσου αναγκαίες προκειμένου να ξαναγίνει η Ευρώπη συνολικά μια περιοχή με ξεχωριστή ανταγωνιστικότητα και με ισόρροπη ανάπτυξη. Το επίδικο είναι να αποδώσουμε στους Ευρωπαίους πολίτες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης που δεν θεμελιώνονται σε «φούσκες» πλασματικής ανάπτυξης, αλλά σε σταθερές και βιώσιμες βάσεις.

Τέτοιες μεταρρυθμίσεις δεν αποδίδουν από τη μια μέρα στην άλλη. Ποιος άλλος το έχει βιώσει αυτό περισσότερο από εμάς τους Γερμανούς; Χρειάστηκε να διανύσουμε μια μακρά επώδυνη περίοδο προκειμένου η Γερμανία, που εδώ και δέκα χρόνια ήταν «ο μεγάλος ασθενής» της Ευρώπης, να γίνει σήμερα ο κινητήρας της ανάπτυξης και το αγκυροβόλιο της σταθερότητας στην Ευρώπη. Είχαμε κι εμείς, πολύ καιρό πριν την έναρξη μιας σειράς μεταρρυθμίσεων που ήταν τότε απολύτως αναγκαίες, υψηλότατη ανεργία. Αλλά χωρίς εκείνες τις μεταρρυθμίσεις, δεν θα φτάναμε ποτέ στη βιώσιμη ανάπτυξη. Όσοι σχεδιάζουν να φτάσουν στην ανάκαμψη με αύξηση του κρατικού δανεισμού, απλά επιβαρύνουν το λογαριασμό που θα κληθούν να αποπληρώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, χωρίς επιπλέον το αποτέλεσμα που θα παραχθεί να είναι βιώσιμο.

Προκειμένου να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας στην Ευρώπη, χρειαζόμαστε επιχειρήσεις που παράγουν καινοτόμα, ελκυστικά προϊόντα, για τις οποίες άρα υπάρχουν διαθέσιμες αγορές. Για να συμβεί αυτό, το κράτος οφείλει να παράσχει στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις τους όρους που χρειάζονται προκειμένου να κατορθώσουν να επιβάλουν την παρουσία τους στις παγκόσμιες αγορές, σε έναν κόσμο όλο και πιο ενοποιημένο. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις γερμανικές επιχειρήσεις, αλλά και τις γαλλικές, τις βρετανικές, τις πολωνικές, τις ιταλικές, τις πορτογαλικές και τις ελληνικές.

Εθνικά στερεότυπα

Όποιος θεωρεί πως η Γερμανία φιλοδοξεί να καταλάβει μια προνομιακή θέση στην Ευρώπη πλανάται πλάνη οικτρά. Όχι, δεν θέλουμε καμιά «γερμανική Ευρώπη». Όχι, δεν περιμένουμε από τους εταίρους μας να «ζουν σαν κι εμάς». Αυτές οι κατηγορίες είναι εντελώς ανόητες, όπως και τα εθνικά στερεότυπα στα οποία βασίζονται. Ώστε λοιπόν οι Γερμανοί είναι βαρετοί καπιταλιστές, διαποτισμένοι από την προτεσταντική ηθική; Τα γερμανικά κρατίδια με τις καλύτερες οικονομικές επιδόσεις είναι κατά πλειοψηφία ρωμαιοκαθολικά! Μόνο οι Ιταλοί μπορούν να εκτιμήσουν το farniente; Ο βιομηχανικός ιταλικός βορράς δεν είναι ο μόνος που διαψεύδει κραυγαλέα αυτή την εικόνα! Όλη η βόρεια Ευρώπη είναι προσανατολισμένη προς τις αγορές; Τα κοινωνικά κράτη της βόρειας Ευρώπης στηρίζονται στην αλληλεγγύη και την αναδιανομή, καμία σχέση με την παραπάνω καρικατούρα! Όσοι αναμασούν αυτού του είδους τα εθνικά στερεότυπα, καλά θα έκαναν να κοιτάξουν λιγάκι τις δημοσκοπήσεις, που αποδεικνύουν πως δεν είναι μόνο οι κάτοικοι της βόρειας, μα και της νότιας Ευρώπης που εκφράζονται με πολύ μεγάλες πλειοψηφίες υπέρ των μεταρρυθμίσεων και της μείωσης των δημοσίων χρεών τους -και ενάντια στον κρατική υπερχρέωση.

Οι Γερμανοί θα ήταν οι πρώτοι που δε θα άντεχαν μια «γερμανική Ευρώπη». Θεωρούμε πολύ προτιμότερο να θέσουμε τη Γερμανία στην υπηρεσία της οικονομικής εξυγίανσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, χωρίς μολοταύτα να εξασθενίσουμε οικονομικά. Αυτό δε θα πρόσφερε τίποτα, σε κανέναν Ευρωπαίο. Θέλουμε μια Ευρώπη ισχυρή, ανταγωνιστική. Μια Ευρώπη στο πλαίσιο της οποίας θα μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια λογική οικονομική διαχείριση, χωρίς να πνιγόμαστε στα χρέη. Το διακύβευμα είναι να διαμορφώσουμε συνθήκες ευνοϊκές για την ανάπτυξη της οικονομικής δραστηριότητας στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού, λαμβάνοντας υπόψη τις δημογραφικές εξελίξεις, που θέτουν ολόκληρη την Ευρώπη ενώπιον μειζόνων προσκλήσεων.

Αυτές δεν είναι «γερμανικές ιδέες», αλλά προϋποθέσεις για μια πολιτική που θα μας εγγυηθεί το μέλλον. Η πολιτική των μεταρρυθμίσεων και της δημοσιονομικής σταθεροποίησης με σκοπό την ανάπτυξη έχουν διαμορφώσει μιαν ευρωπαϊκή συναίνεση και βασίζονται σε αποφάσεις που όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ λάβαμε ομόφωνα.

Μόνο με υγιή δημοσιονομικά κι ένα ελκυστικό οικονομικό πλαίσιο θα μπορέσουμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των επενδυτών, των επιχειρήσεων και των καταναλωτών, και θα κατορθώσουμε να φτάσουμε στη βιώσιμη ανάπτυξη. Όλες οι διεθνείς μελέτες το πιστοποιούν αυτό. Το επαναλαμβάνουν η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ), η «ευρωπαϊκή επιτροπή» (Κομισιόν), ο «οργανισμός οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης» (ΟΟΣΑ), αλλά και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) οργανισμοί που διοικούνται αντιστοίχως από έναν Ιταλό, έναν Πορτογάλο, έναν Μεξικανό και μια Γαλλίδα.


Εξάλλου, όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εφαρμόζουν πολιτικές που πηγαίνουν στην ίδια κατεύθυνση. Η αποφασιστικότητα με την οποία τα ευρωπαϊκά κράτη αντεπεξέρχονται στις δυσκολίες, μεταρρυθμίζουν την αγορά εργασίας τους και το σύστημα κοινωνικών παροχών τους, εκσυγχρονίζουν το κράτος και το δικαστικό και φορολογικό τους σύστημα, σταθεροποιούν τα δημόσια οικονομικά τους, αξίζουν τη μεγαλύτερη εκτίμησή μας. Οι προσπάθειές τους θα πρέπει να μας εμπνέουν βαθύ σεβασμό. Η ανταμοιβή μας θα είναι μια Ευρώπη πιο ισχυρή και ανταγωνιστική.

www.ppol.gr