ΚΥΡΙΑΚΗ... με ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ και..

  ... ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ 

                                                         ...με ελεύθερη γνώμη 
H ΨΗΦΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ..

Είχα σκεφτεί να γράψω ενα κείμενο με τις σκέψεις μου για αυτήν την τόσο βραχεία και τόσο
διαφορετική προεκλογική περίοδο,στην πιο δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα της μεταπολεμικής περιόδου. Αμέσως μετά τις εκλογές θα πρέπει να παραδώσω τις σκέψεις μου για την επόμενη ημέρα στην εφημερίδα που ορθογραφώ την http://www.menohalandri.gr/default.asp?catid=4363.
Γυρνώντας ένα μήνα πίσω ξαναδιάβασα τις σκέψεις μου που είχαν δημοσιευθεί στις 9 Απριλιου.
Παρ οτι από τότε ζήσαμε ένα μήνα έντονης προεκλογικής περιόδου, ιδιαίτερα στο συναισθηματικό τομέα και ( ευτυχώς) χωρίς πολλές πλαστικές σημαίες και αφίσες δεν θα άλλαζα ούτε κόμμα απο εκείνο το άρθρο.Για αυτό το αναδημοσιεύω και για κάποιους καινουργιους φίλους και για όσους δεν το διάβασαν:



Με την ψήφιση μέσω της διαδικασίας του κατεπείγοντος των τελευταίων, επιβεβλημένων έξωθεν, νομοσχεδίων και την οσονούπω διάλυση της βουλής, μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις εκλογές που δεν θα μοιάζουν με καμιά άλλη έκφραση λαϊκής ετυμηγορίας τα τελευταία χρόνια.

Ο μέσος Έλληνας πολίτης χωρισμένος σε δυο στρατόπεδα, του συμφέροντος και της ιδεολογίας, ψήφιζε όλα αυτά τα χρόνια κάνοντας τις περισσότερες φορές κεντροαριστερές επιλογές, καθώς ταύτιζε τις ανάγκες του πρωτίστως με την μεγάλη μηχανή του δημοσίου, το ΠΑΣΟΚ, και δευτερευόντως με τον έτερο πυλώνα του δικομματικού συστήματος, τη ΝΔ, η οποία φρόντισε να γίνει συναυτουργός της διόγκωσης και της υπερτροφίας του κράτους.

Από την άλλη, τα κόμματα της αριστεράς φρόντιζαν να μαζεύουν τους καρπούς της ιδεολογικής τους ηγεμονίας, η οποία είχε και έχει δεσπόζουσα θέση ειδικότερα στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας αλλά και στα συνδικάτα του δημόσιου τομέα. Μόνιμη επωδός των συγκεκριμένων συνδικάτων ήταν οι αυξήσεις των μισθών, η απουσία αξιολόγησης στα πανεπιστήμια, η υψηλή φορολογία του κεφαλαίου και πολύ λιγότερο η πίεση στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία για περιστολή δαπανών, για εντατικοποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών, για μείωση της γραφειοκρατίας, για πρόσληψη υπαλλήλων με συντελεστή 1 προς 5.

Εδώ και 2,5 χρόνια ζούμε στην εποχή του μνημονίου. Μπήκαν στο λεξιλόγιό μας, όπως στο μυθιστόρημα του Orwell, αρκτικόλεξα: PSI, CDS, OSI, LTRO'S, IMF, IIF, που λίγοι γνωρίζαμε την σημασία τους και τη σπουδαιότητα τους. Στο επιμύθιο του αριστουργήματός του, του "1984", ο Όργουελ αναφέρει ότι το απολυταρχικό καθεστώς, που περιγράφει στο μυθιστόρημα, αποφάσισε να επιβάλλει στους πολίτες να μιλούν μόνο με αρκτικόλεξα, για να χαθεί το συναισθηματικό φορτίο των λέξεων κι έτσι οι "υποτελείς" θα ήταν πιο άβουλοι, πιο πειθήνιοι, πιο απαθείς.

Χωριστήκαμε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, όπως κάναμε πάντα είτε στο ποδόσφαιρο είτε στην πολιτική. Κι έτσι γεννήθηκαν κόμματα μέσα από το αντιμνημονιακό τους αποτύπωμα χωρίς πρόγραμμα, χωρίς άλλες προτάσεις, χωρίς λύσεις. ΑΝΤΙ -διπολικά, γενόσημα κόμματα που γεννήθηκαν για να απορροφήσουν την οργή των Ελλήνων και όχι την προσδοκία τους. Προτάσεις, όπως αυτές για 10 χρόνια περιόδου χάριτος προς τους πιστωτές μας, για προσφυγή στα δικαστήρια για το απεχθές χρέος, είναι προτάσεις χωρίς λύσεις για τη διαχείριση του επαχθούς Α' μνημονίου και ενός αναγκαστικού επόμενου. Οι άνθρωποι που απεμπόλησαν την εθνική κυριαρχία μέσω της οικονομικής υποδούλωσης προς τους πιστωτές μας, μιλάνε τώρα εκτοξεύοντας συνθήματα για εθνική αυτοδυναμία, πολιτικοί πηγαινοέρχονται σε κόμματα αναχώματα, η πλήρης σύγχυση. Κάποιοι, και δικαιολογημένα, σκέπτονται την πιθανότητα της κυβερνώσας αριστεράς, με την προσδοκία όλοι εμείς οι πληγωμένοι από την πολιτική της υφαρπαγής των χρημάτων μας μέσω "ασφαλίστρων κινδύνου", όπως αποκάλεσε ο κ. Βενιζέλος το χαράτσι για τα ακίνητα, να κατεβούμε στους δρόμους ζητώντας βασικό μισθό 1300 ευρώ και πρόσληψη τουλάχιστον 100.000 υπαλλήλων για τις "ανάγκες" του δημοσίου.

Η χώρα βρίσκεται όντως σε μια διελκυστίνδα. Από τη μια μεριά άνθρωποι που πιστεύουν ότι ακόμα και μέσα από αυτές τις δύσκολες συνθήκες με όπλο την ελπίδα, τη δημιουργία, την αναπτυξιακή πολιτική, τη διευκόλυνση των επιχειρηματικών σχεδίων, τη μείωση της γραφειοκρατίας πρέπει να προσπαθήσουμε να μείνουμε στην Ευρώπη των μεγάλων δυνάμεων. Άλλωστε 70% των Ελλήνων επιθυμεί την παραμονή μας σ'αυτήν την οικογένεια. Από την άλλη άνθρωποι που επιθυμούν να μετουσιώσουν την αγανάκτηση μας σε πολιτικές έδρες, χωρίς άλλες προτάσεις στα μέτρα του εφικτού.

Αλλά πριν πάμε στην κάλπη, ας σκεφθούμε αυτό που είπε ο Jean-Paule Sartre: "Μόνο στις αποφάσεις μας, είμαστε σημαντικοί".

Προσθετω επισης οτι θεωρω πολυ πιθανο να εχουμε επαναληπτικες εκλογες και πως οπως και ναχει θεωρω πιθανον να ξαναεχουμε μεσα στο 2012.