ΚΥΡΙΑΚΗ....

                                                         ...με ελεύθερη γνώμη ...


MHN EΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ
      ΘΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ...

Η γνώμη του οικονομολόγου Charles Wyplosz για το πως θα αντιμετωπισθεί μακροπρόθεσμα η κρίση από την ΕΚΤ και τις κυβερνήσεις.

Για μία ακόμα φορά, η πίεση για τα χρέη των κρατών της Ευρωζώνης μεγαλώνει.
Για μία ακόμα φορά, οι αγορές και τα μέσα ενημέρωσης περιμένουν κάποια αποφασιστική κίνηση από τους Ευρωπαίους ηγέτες.
Για μία ακόμα φορά, οι πολιτικοί είναι σαστισμένοι από τις «παράλογες» αντιδράσεις των αγορών.
Για μία ακόμα φορά, οι τεχνοκράτες – συμπεριλαμβανομένου πολλών ακαδημαϊκών – πιέζουν για μία βαθύτερη ένωση που αποδοκιμάζεται από την κοινή γνώμη.

Αλλά για μία ακόμα φορά, προβλέπεται ότι θα παρθούν περιορισμένα μέτρα που μπορεί να χαλαρώσουν την πίεση που ασκείται από τις αγορές, αλλά δεν θα νικήσουν την κρίση.

Αυτή τη φορά είναι η Ισπανία στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και σύντομα θα είναι και η Ιταλία. Για πάνω από ένα χρόνο τώρα, ήταν δεδομένο ότι και οι δύο αυτές χώρες θα ακολουθούσαν το ίδιο μονοπάτι με την Ελλάδα. Το μόνο ερώτημα ήταν ποια χώρα θα έπεφτε πρώτη και πότε.

Τα αίτια μετάδοσης της κρίσης έχουν αναφερθεί κατά κόρον.
Στην Ισπανία, είναι οι τράπεζες που έχουν εκτεθεί σε πιστωτικό κίνδυνο εξαιτίας της φούσκας στην αγορά ακινήτων.
Στην Ιταλία, είναι εξαιτίας του τεράστιου χρέους που παραμένει υψηλό για πάνω από μία δεκαετία, ενώ η ανάπτυξη είναι χαμηλή.

Και έτσι, μια μέρα, οι χρηματαγορές κοιτούν με δυσπιστία αυτές τις χώρες και αρχίζουν να ανησυχούν. Στην περίπτωση της Ισπανίας ρωτούν: «Τι θα γίνει αν οι τράπεζες χρειαστούν διάσωση; Παρόλο που το Ισπανικό χρέος είναι σχετικά μικρό, θα αυξηθεί ξαφνικά δραματικά».
Στην περίπτωση της Ιταλίας ρωτούν: «Τι θα γίνει αν τα επιτόκια δανεισμού αυξηθούν και το δημόσιο χρέος γίνει μη βιώσιμο»;

Και στις δύο περιπτώσεις – όπως και στην Ελλάδα παλαιότερα – η πολιτική αντίδραση ήταν μία απόπειρα εντυπωσιασμού των αγορών με μέτρα λιτότητας.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι αναλυτές εκτίμησαν ότι τα μέτρα αυτά θα φέρουν ύφεση η οποία θα κάνει τα χρέη μη βιώσιμα.
Τα επιτόκια ανεβαίνουν, τα έσοδα από τη φορολογία μειώνονται και οι κυβερνήσεις χάνουν την πρόσβαση στις αγορές.
Σε αυτό το σημείο βρίσκονται τώρα (ή πλησιάζουν) Ισπανία και Ιταλία. Σε αυτό το στάδιο, οι κυβερνήσεις υποστηρίζουν ότι «δεν είμαστε σαν την Ελλάδα». Αυτό είναι αλήθεια, αλλά άπαξ και χαθεί η πρόσβαση στις αγορές, η εξωτερική βοήθεια είναι αναπόφευκτη.

Τι θα γίνει μετά;
Το τι θα ακολουθήσει μας είναι πολύ οικείο. Σκληρά μέτρα λιτότητας θα επιβληθούν από την Τρόικα και αυτό θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Θα υπάρχει απόκλιση από τους στόχους, η ύφεση θα βαθύνει, οι τράπεζες θα έχουν πρόβλημα και νέοι όροι θα επιβληθούν. Οι αγορές και τα μέσα ενημέρωσης θα προαναγγέλλουν έξοδο από την Ευρωζώνη για ολοένα και περισσότερες χώρες.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύει κανείς ότι οι λύσεις που έχουν αποτύχει επανειλημμένα έως τώρα, θα πετύχουν αυτή τη φορά. Το θέμα είναι ότι αυτές οι λύσεις γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες και θα πρέπει οι πολιτικοί να κάνουν αυτό που απεχθάνονται περισσότερο από όλα – να παραδεχτούν την αποτυχία.

Τα μαθηματικά είναι απλά.
Το πρώτο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα στις αρχές του 2010 περιελάμβανε 10€ δις. Στο τέλος η Ελλάδα δανείστηκε 110€ δις και δύο χρόνια μετά άλλα 130€ δις είναι υπό διαπραγμάτευση.
Το EFSF έχει 250€ δις και ο Μόνιμος Μηχανισμός (ESM) άλλα 500€ δις.
Η Ισπανία και η Ιταλία είναι, από ποσοτικής άποψης, σε άλλη κατηγορία.
Το να ξεπεραστούν αυτά τα νούμερα είναι τεχνικά πολύ δύσκολο καθώς ολοένα και λιγότερες χώρες απομένουν ικανές να παρέχουν οικονομική στήριξη. Η απόφαση της Moody’s να μειώσει την προοπτική του Γερμανικού χρέους (ήδη πάνω από το 80% του ΑΕΠ) σε «αρνητική» είναι μια καλή υπενθύμιση ότι η λογική των μηχανισμών στήριξης δεν οδηγεί πουθενά.

Η κρίση θα συνεχίσει μέχρι η ΕΚΤ να κινηθεί αποφασιστικά.

Η κρίση δεν πρόκειται να τελειώσει αν η ΕΚΤ δεν δράσει ως έσχατος δανειστής. Μπορεί αν το κανει με το να εγγυηθεί μερικώς όλα τα χρέη στην Ευρωζώνη ή μέσω συναλλαγών ανώτατου επιτοκίου. Αυτό θα δώσει ένα προσωρινό τέλος στην κερδοσκοπία, αφήνοντας περιθώρια για άλλα απαραίτητα βήματα που πρέπει να γίνουν.
Η ΕΚΤ κινήθηκε μεν προς αυτήν την κατεύθυνση με τα LTRO αλλά το έκανε μέσω τραπεζών, βαθαίνοντας κατά συνέπεια το φαύλο κύκλο μεταξύ κυβερνήσεων και τραπεζών. Γι’ αυτό το λόγο το όποιο θετικό αποτέλεσμα ήταν βραχύβιο.
Το επόμενο βήμα είναι ήδη στην ατζέντα. Οι τράπεζες θα αναγκαστούν να υποστούν απώλειες, κάτι που θα ωθήσει κάποιες εξ αυτών στη χρεοκοπία. Αναπόφευκτα, θα πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση αυτών των τραπεζών, κάτι που σημαίνει εκατοντάδες δισεκατομμύρια Ευρώ.
Η έξυπνη αναδιάρθρωση τραπεζών δεν περιλαμβάνει επιβάρυνση των φορολογουμένων αλλά ενέσεις ρευστότητας.
Η ΕΚΤ θα δράσει αποφασιστικά ως έσχατος δανειστής προς τις τράπεζες. Η ΕΚΤ άνοιξε αυτήν την πόρτα μιλώντας για τραπεζική ένωση. Η λογική της είναι σωστή σε αυτό το ζήτημα.
Στη συνέχεια αυτό θα σημαίνει ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί μία Ευρωπαϊκή εποπτική αρχή για τις τράπεζες. Οι εθνικές κυβερνήσεις ακόμα δειλιάζουν στην προοπτική απώλειας της εθνικής τους κυριαρχίας. Κυριαρχία η οποία χρησιμοποιήθηκε για τη προστασία εθνικών επιχειρήσεων, με καταστροφικές συνέπειες.
Το αμέσως επόμενο βήμα είναι η αναγνώριση της ανάγκης για αναδιαρθρώσεις χρεών.
Όπως σημειώθηκε παραπάνω, οι εμπορικές τράπεζες θα υποστούν πολλές απώλειες, αλλά ακόμα περισσότερες θα υποστούν η ΕΚΤ και το EFSF, που έχουν απορροφήσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ κρατικών χρεών.

Όσο οι κυβερνήσεις καθυστερούν, τόσο μεγαλύτερα θα είναι τα κουρέματα και μεγαλύτερες οι απώλειες. Αυτή η κατάσταση απαιτεί έγκαιρες διορθωτικές παρεμβάσεις. Το καλό είναι ότι οι απόψεις αυτές, αν και αποσπασματικές ή διστακτικές ακόμα, ακούγονται ολοένα και περισσότερο τους τελευταίους μήνες.


www.lifo.gr
To αρθρο μπορειτε να το διαβασετε και εδω:

http://www.voxeu.org/article/end-game-don-t-bet-it