X.A.A. LIVE 

        

                                                                         σχόλια για τη συνεδρίαση online...
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ,ΕΙΠΑ ΝΑ ΒΡΙΣΩ...


Δεν ξέρω πώς σας ακούγεται εσάς, αλλά όποτε ακούω πολιτικές αναλύσεις και αποφάσεις με όρους 1990, 2000, 2007, 2009, 2010, μπορώ να κάνω φόνο. Όταν ακούω για «την καυτή πατάτα του ανασχηματισμού», για «κίνηση που του βγήκε», για «καραμπόλα λόγω απομάκρυνσης», για «μοίρασμα θέσεων», για «κίνηση εντυπωσιασμού» κ.λπ. Κι άντε καλά, να δεχτώ ότι οι πολιτικοί -στη μεγάλη τους πλειοψηφία- εξακολουθούν να ζουν στον ευκατάστατο μικρόκοσμό τους. Οι δημοσιογράφοι που τα εκλαμβάνουν αυτά ως φυσιολογικά τερτίπια «στην πολιτική σκακιέρα», δεν έχουν καταλάβει σε τι κατάσταση βρισκόμαστε και τα αναπαράγουν λες και βρισκόμαστε σε μια χαλαρή κανονικότητα;

Έγινα έξαλλη ακούγοντας εχθές στον ΣΚΑΪ ότι «σημειώθηκε εμπλοκή λόγω του Δημήτρη Αβραμόπουλου» κι ότι «μεγάλη καραμπόλα από την αλλαγή υπουργείου στον Πάνο Παναγιωτόπουλο». Σοβαρά; Και ποιος νοιάζεται; Το τελευταίο πράγμα που απασχολεί αυτόν που πρέπει αύριο να πληρώσει τις υποχρεώσεις του από χρήματα που δεν έχει και να προγραμματίσει ένα στοιχειώδες αύριο επαγγελματικά (για μεθαύριο, δεν το συζητάμε καν) είναι το τι θα κάνει ο Πάνος Παναγιωτόπουλος.

Ετοιμαζόμουν να γράψω κομμάτι για το protagon κι ήθελα να βρίσω άσχημα. Να βρίσω όσους αδυνατούν, λόγω ευζωίας ή ίσως και μικρόνοιας, να αντιληφθούν ότι ΠΡΕΠΕΙ να σταθεροποιηθεί στοιχειωδώς η κατάσταση, ΠΡΕΠΕΙ να νιώσει ο αγωνιζόμενος για την επιβίωση πολίτης μια υποτυπώδη σιγουριά. ΠΡΕΠΕΙ, πώς διάολο να το πούμε για να το καταλάβουν;

Ήθελα να βγάλω την οργή για την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να δώσει ελάχιστα, έστω, δείγματα σοβαρότητας. Τα νεύρα μου για τη διατήρηση του Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης, το οποίο στον ένα χρόνο απ’ την επανασύστασή του έχει να επιδείξει την «πρώτη αυτούσια νομοθετική του πρωτοβουλία», η συνέχεια της οποίας αγνοείται.

Μετά είδα σχόλια στο facebook. Βαθιά ειρωνεία, αίσθηση κατοχής της απόλυτης αλήθειας, πνεύμα και ηθική. Και μου γύρισε το μυαλό. Είναι τόσο εύκολο να κοροϊδεύεις τον Άδωνη Γεωργιάδη για τα νεύρα του, τον Χρυσοχοΐδη που δε διάβασε το μνημόνιο, τον Παναγιωτόπουλο για την εμετική σκηνή με τον Βασίλη Λεβέντη, τον Κυριάκο επειδή τον λένε Μητσοτάκη, κ.λπ. Κλέβεις εκκλησία.

Μια παρατήρηση που έχω κάνει τελευταία είναι ότι οι πλέον ειρωνικοί, κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας και προσβλητικοί χρήστες στο facebook είναι είτε μόνιμοι κάτοικοι του εξωτερικού είτε δημόσιοι υπάλληλοι. Από αυτές τις δυο κατηγορίες, κυρίως, προέρχονται όσοι θα σπεύσουν να ισοπεδώσουν τα πάντα, να σε καταρρακώσουν, να κάνουν κουρέλι το οποιοδήποτε ηθικό σου έχει απομείνει, να σε πείσουν ότι είσαι εντελώς ηλίθιος που πιστεύεις ότι μπορεί να επιζήσεις. Δεν ξέρω πώς θα ήμουν εάν είχα περιουσία πίσω μου, αν έβγαζα χρήματα στο εξωτερικό, αν μια ζωή ο μήνας για μένα είχε εννιά επειδή σιτιζόμουν απ’ το Δημόσιο κι ήμουν κοντά στη σύνταξη. Απ’ όσο με ξέρω, πάντως, δεν πιστεύω ότι θα έξυνα τις πληγές των άλλων.

Με το μάτι μου να γυαλίζει από νεύρα, αποφάσισα για μια φορά να αντιδράσω κάνοντας κάτι που έχω εγκαταλείψει εδώ και πολλά χρόνια, πολύ προ κρίσης, σε όλα τα επίπεδα: αποφάσισα να ελπίσω. Ένιωσα ότι δεν υπάρχει άλλο καταφύγιο από την ελπίδα. Έτσι, έγραψα στο facebook – και το εννοώ μέχρι κεραίας: «Επειδή αγαπάω πάρα πολύ το τομάρι μου και θέλω το καλό μου, το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να εύχομαι καλή επιτυχία στη νέα κυβέρνηση και να παρακαλάω μέρα-νύχτα να μη μας βουλιάξουν. Το ίδιο θα έκανα για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αποφάσισα για μια φορά να αφεθώ στο ανυπόφορο βασανιστήριο της ελπίδας.».

Φυσικά, άρχισαν οι ειρωνείες και τα δηκτικά σχόλια. Θύμωσα πάρα πολύ με φίλους μου που ήρθαν να με διαβεβαιώσουν ότι όλα θα πάνε στραβά κι ότι, φυσικά, είμαι αφελής να πιστεύω το αντίθετο. Καταλύτης, ήρθε φίλος που ζει στην Ισπανία, να γράψει το ολόσωστο: «Quale popolo tale governo». Τέτοιος λαός, τέτοια κυβέρνηση. Έτσι είναι.

Ναι, ρε φίλε, πώς να είναι καλύτερος ο υπουργός σου από σένα; Δες στον καθρέφτη τη συμπεριφορά σου και δώσε μόνος σου την απάντηση. Σε σένα απευθύνεται, στη γλώσσα σου μιλάει.
Κι άσε με εμένα να ελπίζω. Μια φορά αποφάσισα να το κάνω, άσε με να το ζήσω. Μήπως τι κατάλαβα τόσα χρόνια που έβλεπα εσένα να βρίζεις, να μηδενίζεις και να μιζεριάζεις;


ένα άρθρο των πρωταγωνιστών Χτιστίνα Ταχιάου   www.protagon.gr