ΠΑΞΟΙ-ΛΑΚΚΑ

ΣΥΒΟΤΑ-ΜΠΕΛΑ ΒΡΑΚΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ
με ελεύθερη γνώμη..

ΠΑΡΓΑ

ΑΝΤΙΠΑΞΟΙ-ΒΟΥΤΟΥΜΙ



            PHOTO by ΑΘΛΙΟΣ

 

ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ....

Είναι τόσο κρίμα να διδάσκεται η αρχαία ελληνική γλώσσα με τέτοιο τρόπο, ώστε τα παιδιά να αντιπαθούν κάτι τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

Δεν θα’ θελα να κουράσω με τετριμμένα για το τι είπε ο Μπιλ Γκέιτς για την ελληνική γλώσσα ή για το γεγονός ότι είναι η μόνη που διαχωρίζει την αγάπη από τον έρωτα και έχει έννοιες που παραμένουν χωρίς απόδοση σε άλλες γλώσσες, όπως η θαλπωρή, η άμιλλα και το φιλότιμο.
‘Η ακόμη, πως μέσω της ετυμολογίας, μας μαθαίνει πώς να γράφουμε σωστά και αντίστροφα, μέσω της ορθογραφίας, να ανιχνεύουμε την ιστορική πορεία κάθε λέξης.
Είναι τόσα πολλά που θα μπορούσε να πει κανείς για την ελληνική γλώσσα και τις ρίζες της.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι το γεγονός ότι σαν σήμερα το 1964, καθιερώνεται η ελεύθερη χρήση της δημοτικής γλώσσας στην εκπαίδευση, επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Παπανδρέου.
Αυτό συνέβη γιατί ο Ψυχάρης, ο Ροΐδης, ο Τριανταφυλλίδης και οι άλλοι δημοτικιστές, θέλανε να αποβάλουν τη δηθενιά, τον καθωσπρεπισμό, το σνομπισμό και τον κοινωνικό ρατσισμό, που πρέσβευε η καθαρεύουσα.

Μία γλώσσα που επινοήθηκε από τον Κοραή για να «καθαρίσει» την καθομιλουμένη του νεοσύστατου ελληνικού κράτους από αιώνες δανείων, προσμίξεων και αμορφωσιάς.
Αντ’ αυτού, κατάντησε όπλο εκείνων που είχαν τη δυνατότητα να τη μάθουν και να τη χειριστούν, ώστε να κρατηθούν στην εξουσία, να εμποδίσουν οποιαδήποτε μεταρρύθμιση -είτε αυτή αφορά γλωσσικά ζητήματα, είτε όχι- να αποδείξουν ότι είναι ανώτεροι και πολιτικά.

Στην ουσία, οι δημοτικιστές κάνανε την επανάστασή τους απέναντι στο κατεστημένο.
Στον άκρατο και άκριτο συντηρητισμό, που λίγο έλειψε να ρίξει το Βενιζέλο με αφορμή τη στήριξή του σε αυτούς το 1911 (το κατάφεραν λίγα χρόνια μετά).
Ένα κατεστημένο που του επέβαλε παρόλη αυτή του τη στήριξη, να ορίσει τότε, επίσημη γλώσσα του κράτους την καθαρεύουσα, προκειμένου να μπορέσει να περάσει κρίσιμες μεταρρυθμίσεις περισσότερο επείγουσες και ουσιαστικές.

Οι δημοτικιστές λοιπόν ήταν αληθινοί πνευματικοί άνθρωποι, όχι γιαλαντζί.
Συγγραφείς, ποιητές, πολιτικοί, εκπαιδευτικοί, που αφουγκράζονταν στ’ αλήθεια τις εξελίξεις τις εκάστοτε εποχής και τις ανάγκες του απλού λαού και πάλευαν να κάνουν τη ζωή του ουσιαστικότερη, όχι απλά ευκολότερη.
Όχι καταργώντας τη γλώσσα του, αλλά καταργώντας το ψεύτικο ιδίωμα που δημιούργησαν αυτοί που ήθελαν να τον έχουν υποχείριο.
Όχι προκαλώντας άσκοπα, επιβεβαιώνοντας τη ρήση ότι και η κακή διαφήμιση, είναι διαφήμιση, αλλά προτείνοντας και προωθώντας μεταρρυθμίσεις για την παιδεία και όχι μόνο, βάζοντάς τα με συμφέροντα και με ρουσφετολογικά κεκτημένα.

Υποθέτω ότι αυτά είχε στο μυαλό του ο Γέρος το 1964 και όχι ότι θα εμφανιζόταν κάποια στιγμή η «πετάω-ένα-τζούφιο-πυροτέχνημα-ανά-τακτά-χρονικά-διαστήματα-μόνο-και-μόνο-για-να-ακούγεται-το-όνομά-μου», Ρεπούση.
Ούτε τα ρουσφέτια, τους διορισμούς και τα δικαιώματα σε βάρος των μαθητών και της (λειψής) μόρφωσής τους, που έδωσε ο υιός του στους εκπαιδευτικούς, δύο δεκαετίες μετά, θα σκεφτόταν.
Ούτε, φαντάζομαι, θα επιθυμούσε τη λησμονιά της νεκρής μεν, πανταχού παρούσας δε, αρχαίας ελληνικής.
Σκοπός του υποθέτω θα ήταν η τοποθέτηση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μιας μη αποτελεσματικής γλώσσας, άχρηστης πια στην εξουσία.
Άχρηστη, όσο τα greeklish στους νέους (και όχι μόνο), σήμερα.

Καλή αρχή λοιπόν. Σε μαθητές, δασκάλους και πολιτικούς.
Εγώ ένας απλός πρωτοδεσμίτης είμαι. Αλλά ξέρω πως ο αγώνας, μόλις τώρα ξεκινά.
Το αν θα νικήσουν οι «μαλλιαροί» μεταρρυθμιστές ή οι καθαρευουσιάνοι υπερασπιστές του status quo, μόνο ο χρόνος θα δείξει.

«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως
θα ελιχθώ προς τα πάνω
όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους,
συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω ελληνικά.
Επειδή δε γνωρίζουνε γλώσσες.
Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική».
Νικηφόρος Βρεττάκος.
 
  by SCEPTICUS BATSICUS 
www.eyedoll.gr