ΣΑΒΒΑΤΟ                                                                                 

                                 

                                                               ..και καφεδάκι 


Πριν από το “ποιούς θέλουμε” το “τι θέλουμε”

    Ενα  απο  τα  πλέον  δημοφιλή   “αιτήματα”  της  εποχής    (που   σε  ένα  βαθμό  αποτυπώνεται  και  στις  δημοσκοπήσεις)   είναι  αυτό  της  ανανέωσης  του  πολιτικού  κόσμου: “  Να   φύγουν  οι  παλιοί !  Να  έρθουν  καινούργιοι  άνθρωποι! !  Καινούργια  κόμματα! !  Αυτοί  που  κατέστρεψαν  την  χώρα  δεν  μπορεί  να  την  σώσουν!”


Σε  πρώτη  ανάγνωση  το  “αίτημα”  έχει  λογική. Οι  κρίσεις  είθισται  να  σαρώνουν   οτιδήποτε  παλιό (μερικές  φορές  μόνο  προσωρινά,  αλλά  τέλος  πάντων…) Και  σίγουρα  το  “καινούργιο”   για  να   αναδειχθεί   χρειάζεται  καινούργιες  συνθήκες.  Οι  σημερινές  το  ευνοούν. Υπό  την  προϋποόθεση  ότι  το  “καινούργιο”  -έστω  και  εν  υπνώσει-  κάπου  υπάρχει.Το βασικό  πρόβλημα   όταν  μιλούμε  για  δημοκρατίες  είναι   ότι  το  καινούργιο  δεν  έρχεται ,  αλλά  το  γεννάμε  εμείς.  Και  μάλλον  δεν  θα  μπορέσουμε   να  το  κάνουμε  αν  δεν  συνειδητοποιήσουμε  2-3  βασικά  πραγματάκια.


Κατ΄αρχήν  αυτοί  που  “κατάστρεψαν  την  χώρα”   δεν  αποτελούν  ένα  ενιαίο  σύνολο.  Αλλοι  κυβέρνησαν λίγο,  άλλοι  πολύ,  άλλοι  καθόλου. Αλλοι  έκαναν  πολλά  λάθη, άλλοι  λιγότερα.Αλλοι  προσπάθησαν   περισσότερο  ή  λιγότερο  πετυχημένα  στην  Α  κατεύθυνση  άλλοι  κινήθηκαν  και  κινούνται    στην ακριβώς  αντίθετη.  Δεν  μπορεί  και  οι  δύο  κατευθύνσεις  να  ήταν    εξ  ίσου  σωστές  ή  εξ  ίσου  λάθος.  Δεν  μπορεί  να  τους  τσουβαλιάσουμε  όλους  με  ένα  “κατέστρεψαν  τη  χώρα”.  Αλλά  και  αν  ακόμα    τους  χρεώσουμε  συνολικά    την  “καταστροφή”    της  χώρας,  δεν  μπορεί  παρά  να  τους  πιστώσουμε  και  τα  όσα  καλά  συνέβησαν  στη  χώρα σ΄ αυτά  τα  38  (δεν  είναι  λίγα)  μεταπολιτευτικά  ομαλού  δημοκρατικού  βίου  χρόνια. Μπορούμε  να  τους  χρεώσουμε  (επαναλαμβάνω  όχι  σε  όλους  εξ  ίσου)  το  ότι  θα  μπορούσαμε  να  είχαμε  πετύχει  πολύ  περισσόιτερα,  αλλά  ας  μην  μηδενίζουμε  τα  πάντα!  Κι  ας   μην  ξεχνάμε   ότι  ακόμα  και  εν  μέσω  κρίσης  διατηρούμε  -έστω  και  “καίγοντας  λίπος” -  ένα      επίπεδο    ζωής      διόλου  αυτονόητο  για  άλλες  χώρες  και  μάλλον  αναντίστοιχο     με  τον  πλούτο  που  παράγουμε.


Το  δεύτερο  σημαντικό  γι  αυτούς  που  “κατέστρεψαν”  την  χώρα  είναι  ότι    δεν  πρόκειται  για  κάποιους  περίεργους  τύπους  που  μας  κουβαλήθηκαν  από  τον  Αρη  και  κάθησαν  στο  σβέρκο  μας  με  το  ζόρι.  Εμείς  τους  εκλέξαμε,  εμείς  τους  χειροκροτήσαμε,  εμείς  τους  δικαιολογήσαμε ,  τους  ξαναεκλέξαμε,  τους  ζητήσαμε  την  μεσολάβηση  τους,  τους  χτυπήσαμε  με  οικειότητα  στην  πλάτη.  Εμείς.  Αρα  το  θέμα  που  τίθεται  δεν  είναι    απλώς  να  αλλάξουμε  τους  “παλιούς”  με  κάποιους  “καινούργιους”.   Το  να  είναι  οι  καινούργιοι  διαφορετικοί  από  τους  παλιούς  έχει  ως  προϋπόθεση    το  να    έχουμε  για  κάποιο  λόγο  αλλάξει  εμείς,  ώστε  να  κάνουμε  διαφορετικού  είδους  επιλογές.  Γιατί  αν  τα  όσα  συνέβησαν    αυτούς  τους  30  μήνες  δεν  μας  άλλαξαν,   ουπάρχουν  σοβαρότατες  πιθανότητες  οι  καινούργιες  επιλογές  μας  να  είναι  χειρότερες  από  τις  παλιές. Και  τέλος  πάντων  καλό  θα  είναι  να  θυμόμαστε  ότι  κάποιους  που   προειδοποίησαν   εγκαίρως   ότι  “σραβά  αρμενίζουμε”,    ακριβώς  επειδή   υπήρξαν    “άγγελοι  κακών  επών”,    δια  της  ψήφου  μας  εμείς  ήμασταν  που  τους  στείλαμε  “στο  πυρ  το  εξώτερον”.


Το  τρίτο  που  θα  πρέπει  να  ξεκαθαρίσουμε    πριν  από  “ποιοί”    είναι  το  “τι”.  Τι  θέλουμε  να  κάνουμε   μ΄ αυτόν  τον  τόπο;  Προς  τα  που  θέλουμε  να  βαδίσουμε; Θέλουμε  να  γίνουμε  μια  κανονική  Ευρωπαϊκή  χώρα; Θέλουμε  να  είμαστε   μια  εξωτική  χώρα  λίγο  Βαλκάνια, λίγο  Ανατολή  και  λίγο  Δύση;  Θέλουμε   να  απομονωθούμε  και  να  ζήσουμε  “περήφανοι”,  “ανεξάρτητοι”  και  “αυτάρκεις”:  Κάθε  επιλογή  έχει  το  κόστος  της. Τι  κόστος  είμαστε  διατεθειμένοι  να  πληρώσουμε;  Οχι  ο  διπλανός  μας. Εμείς!  Λύσεις   δωρεάν   δεν  υπήρχαν  ποτέ. Το  καταλάβαμε  με  καθυστέρηση. Το  καταλάβαμε  όμως;


Μόνο   όταν  στο  μυαλό  μας  θα  έχουμε  ξεμπερδέψει   αυτά  τα  τρία  πραγματάκια  θα  μπορέσουμε  να  θέσουμε  το  ερώτημα  “Και  τώρα  ποιοί;;;”  και  κυρίως  να  του  δώσουμε  μια  ουσιαστική  απάντηση .  Αλλιώς  κινδυνεύουμε   εν  ονόματι    μιας  γενικής  και  αφηρημένης    “ανανέωσης”  να   εμπλουτίσουμε    την  Βουλή  με  “καινούργιους”,   άλλους  καλοπροαίρετους,  άλλους    απλώς  γραφικούς, άλλους   “φελλούς”  που  θα  έχουν  σαν  κοινό  χσαρακτηριστικό  τους  την  προφανή  ανεπάρκεια  να  χειριστούν  μια  πολύ  ζόρικη  κατάσταση. Και  πιθανώς  με  “καινούργιους”  με  “παλιά”  όμως  νοοτροπία.


για την αντιγραφή:




ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ-firiki2010