Χ.Α.Α.  Live    

                                                                                     

                                                                                                                                                                  

                                                     Σχόλια γιά τή συνεδρίαση online...

ΘΑ ΔΟΥΜΕ EURO-ΑΣ ΠΑΙΞΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ...

. Ευτυχώς αρχίζει το Euro, ενώ διανύουμε μια από τις χειρότερες πολιτικά στιγμές που ζει η Ελλάδα: τα σπουδαία ματς που υπάρχουν στο πρόγραμμα, δίνουν τη δυνατότητα να γλυτώσουμε από το προεκλογικό (και μετεκλογικό καρκατσουλιό) και να κρατηθούμε μακριά από την τηλεοπτικά μεταδιδόμενη σήψη.
Έγραφε ο Χρήστος Βακαλόπουλος πριν από περίπου 25 χρόνια: «Αισθάνομαι άσχημα στην προεκλογική περίοδο, μου αρέσει όμως η μέρα των εκλογών. Ο ήχος χαμηλώνει και μια υποψία κενού εξουσίας ευχάριστη σαν αεράκι πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Απολαμβάνω τη μέρα γιατί για 24 ώρες δεν ξέρω ποιος θα κυβερνήσει και ούτε θέλω να μάθω. (…) Για 24 ώρες το φάντασμα της ελευθερίας ενώνει τους ψηφοφόρους και τρομοκρατεί τους υποψήφιους σωτήρες: είναι οι μόνοι που νοιώθουν ότι κινδυνεύουν αυτή την παράξενη μέρα».
Παίρνοντας αφορμή από το κείμενο του αδικοχαμένου φίλου, που έφυγε από τη ζωή νεότατος, θα έλεγα ότι μετά τις τελευταίες εκλογές ζήσαμε μια μυστήρια διαστολή του χρόνου: η μια και μοναδική μέρα του κενού της εξουσίας πολλαπλασιάστηκε σε πολλές ίδιες μέρες. Το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα, που δεν περιέχει αυτοδυναμίες και σχεδόν απέκλειε συνεργασίες, έβαλε τη χώρα σε μια μικρή περίοδο ακυβερνησίας: οι μέρες που ακολούθησαν την Κυριακή των εκλογών έμοιαζαν με το εικοσιτετράωρο της Κυριακής των εκλογών – κουβαλούσαν την υποψία του κενού, αλλά και την αγωνία των σωτήρων. Καθώς κανένας αρχηγός κόμματος υποψήφιος σωτήρας δεν είχε καθαρή εντολή για μια εφαρμόσιμη ή ουτοπική έστω λύση, όλοι κατάλαβαν (;) ότι η ιστορία θα γράψει ότι συμμετείχαν, με τον τρόπο και το ρόλο τους, σε μια αργή, βασανιστική, πορεία προς μια εθνική καταστροφή που μοιάζει να μας περιμένει στο τέρμα του δρόμου. Σήμερα χαίρονται (ελάχιστα πάντως…) όσοι νομίζουν ότι μπορεί να την χρεώσουν σε άλλους. Αν υπάρξουν κι άλλες άγονες εκλογικές αναμετρήσεις, αυτό που τώρα εμφανίζεται ως πολιτική διαφορετικότητα, δηλαδή η αδυναμία συνεννόησης, θα είναι η ταφόπλακα όλων.
Η Ελλάδα στις τελευταίες εκλογές ψήφισε οργισμένα και τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ – αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα της 6ης Μαϊου. Ένα συνηθισμένο λάθος που γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι θεωρούμε τη χώρα ως ένα και μόνο ψηφοφόρο και της αποδίδουμε αποφάσεις, αναλύοντας βαθυστόχαστα τις τάχα μου σκέψεις της: όλα αυτά απλά δεν υπάρχουν. Ο κάθε ένας από τους ψηφοφόρους που τιμώρησαν το ΠΑΣΟΚ το έκανε για τους δικούς του λόγους: οι βασικοί λόγοι ήταν το ταυτισμένο με την ύφεση μνημόνιο, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, η αβεβαιότητα, έτσι όπως εκφράζεται από την αλματώδη αύξηση της ανεργίας. Λένε ότι το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε το ότι η κρίση και η ύφεση προέκυψε επι των ημερών του: σίγουρα κι αυτό μετράει. Όμως όποιος γνωρίζει την πορεία του καταλαβαίνει ότι το κόμμα ήταν καιρό τώρα αλλού: υπήρχε μόνο για να κυβερνάει, αλλά ο κυβερνητισμός είναι πολιτική ασθένεια. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε η κρίση, το ΠΑΣΟΚ θα πλήρωνε αργά η γρήγορα, την ανικανότητα του να ανανεωθεί, να βρει περιεχόμενο: αυτό θα είναι το πρόβλημά του και στη συνέχεια. Η ΝΔ από την άλλη, πλήρωσε κυρίως τις επιπολαιότητες του Αντώνη Σαμαρά που δεν κατάλαβε ότι ο συντηρητικός χώρος στην Ελλάδα κουβαλάει αρκετό εθνικισμό στο DNA του. Οι περισσότεροι από αυτούς που εγκατέλειψαν τη ΝΔ χρέωσαν στον αρχηγό της ενδοτισμό στους ξένους, όταν μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Το ίδιο συνέβη και με το ΛΑΟΣ που αργοσβήνει.
Η προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση είχε κυρίως μεγάλους χαμένους γιατί το αποτέλεσμα της ήταν προϊόν οργής: η οργή δεν δημιουργεί, κατεδαφίζει. Η αναμέτρηση που ακολουθεί μας λένε ότι θα πρέπει να έχει νικητές, αν θέλουμε να κυβερνηθεί ο τόπος – όμως αυτός ο συλλογισμός είναι μεταπολιτευτικό ρετρό, αν και απόλυτα συμβατός με τη λογική των κομμάτων που μας ταλαιπωρούν και πολιτεύονται επιδιώκοντας αυτοδυναμίες – έστω κι αν για αυτές εκλογές χρειαστούν κι άλλες πολλές. Θα περίμενε κανείς ότι μια δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση θα αποτελούσε ευκαιρία για προβληματισμό, σοβαρό πολιτικό λόγο και πρόταση μετά την εκτόνωση: κι όμως κατρακυλήσαμε απλά σε μια επικίνδυνη φαιδρότητα ακολουθώντας την πεπατημένη.
Ο,τι γίνεται μετά τις εκλογές του Μαϊου μοιάζει πολιτικά ασόβαρο. Καταγγέλλουμε και αναθεωρούμε μόνοι μας μνημόνια απειλώντας την Ευρώπη ότι θα της κάνουμε ζημιά με την καταστροφή μας. Θυμηθήκαμε τον αντικομουνισμό. Προβάλαμε ως μέγιστο πρόβλημα τις δηλώσεις του Τσίπρα για τον Ολάντ. Βρήκαμε μαγικές λύσεις για διαρθρωτικές αλλαγές που δεν κάναμε τριάντα χρόνια τώρα: επίτηδες χρησιμοποιώ το δεύτερο πληθυντικό για να γίνει κατανοητό ότι αυτά που μας λένε, εμείς τα προκαλούμε γιατί θέλουμε να τα ακούμε. Το αστείο είναι ότι τα κόμματα εξουσίας, νέα και παλιά, ψάχνουν απλώς νέα διλλήματα θέτοντας συχνά στο εκλογικό ακροατήριο ερωτήσεις που αυτό δεν ζήτησε, όπως «δραχμή η Ευρώ», «μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη» κτλ. Ζούμε μια ακόμα προεκλογική περίοδο που κάποιοι μας ζητάνε να ψηφίσουμε κατά κάποιων άλλων: κατά των κομμάτων του Μνημονίου, κατά του Τσίπρα, κατά της Χρυσής Αυγής, κατά των Τραπεζών, κτλ χωρίς κανένας να τολμά να εξηγήσει τις λύσεις και τα κόστη τους.
Ζήσαμε ακόμα και τη γελοιότητα ν’ αλλάζουν τα προγράμματα των κομμάτων – λες και από τις προηγούμενες εκλογές πέρασαν χρόνια και η κοινωνία και η οικονομία  μεταλλάχτηκαν και έχουν ανάγκη από νέες απαντήσεις! Ευτυχώς γλυτώσαμε τα μαθήματα πολιτικής οικονομίας για αρχάριους, στα οποία ειδικεύονταν ο Βενιζέλος, που ανακάλυψε τα οικονομικά μεγέθη αργά και νόμιζε ότι πολιτική είναι να μας δείχνει πόσο καλά τα έμαθε: οι εμφανίσεις του περιορίστηκαν όσο και η δύναμη του ΠΑΣΟΚ.    
   
Η ΝΔ προβάλει τον τρόμο του αύριο και ο ΣΥΡΙΖΑ τον τρόμο του σήμερα. Το πρόβλημα της ΝΔ είναι ότι οι θεωρητικοί κίνδυνοι είναι λιγότερο κατανοητή από τις τωρινές δυσκολίες και δυστυχίες. Κανείς δεν θα ψηφίσει γιατί το σποτ της ΝΔ δείχνει παιδιά που ρωτάνε γιατί δεν είμαστε στο ευρώ ή γιατί άλλα λέει ο Λαφαζάνης και άλλα ο Γλέζος. Τα εκκαθαριστικά της εφορίας θα δημιουργήσουν πολύ μεγαλύτερη πίεση στον ψηφοφόρο από τον τρόμο της επιστροφής στη δραχμή. Ο προεκλογικός λόγος είναι ασήμαντος, κατώτερος των περιστάσεων, σχεδόν θλιβερός γιατί δεν περιλαμβάνει κανένα σχέδιο αντιμετώπισης της ύφεσης, που είναι το μόνο σίγουρο που θα έχουμε τα επόμενα χρόνια όποια κι αν είναι η επόμενη Κυβέρνηση. Αυτή η απλή διαπίστωση αποκρύπτεται από τον κόσμο και προτιμάμε να μιλάμε με ξόρκια: θα κάνουμε λέει ανάπτυξη – λες και κάτι τέτοιο γίνεται κατά παραγγελία.
 Δεν χρειάζεται γκάλοπ για να καταλάβει κανείς ότι αυτή τη φορά φαβορί είναι η Αριστερά – κυρίως γιατί υπόσχεται ελπίδα. Η Αριστερά δεν είναι κάτι ενιαίο και το έχουμε καταλάβει: άλλοι μιλούν για επαναδιαπραγμάτευση, άλλοι για την ανάγκη να σταλούν μηνύματα στην Ευρώπη, άλλοι για λαϊκές εξουσίες, άλλοι για κυβέρνηση που θα προκύψει έπειτα από μαζική εγκατάλειψη των άλλων κομμάτων από τους βουλευτές. Όλα αυτά έχουν αρκετή σχέση με τη διαδικασία και ελάχιστη σχέση με την επόμενη μετεκλογική μέρα: αν ο ΣΥΡΙΖΑ έφτιαχνε αυτοδύναμη Κυβέρνηση θα έκανε προφανώς ό,τι ήθελε και θα υπήρχε λιγότερη αγωνία για το μετά. Όμως το αποτέλεσμα της κάλπης μπορεί κι αυτή τη φορά να δώσει στην Αριστερά μεγαλύτερη δύναμη, αλλά όχι και απόλυτη εξουσία.
Οπότε το ραντεβού με το φάντασμα της ακυβερνησίας θα υπάρξει και προσεχώς και η ερώτηση είναι, αν πρόκειται να ψηφίζουμε διαρκώς για να διαπιστώνουμε αδιέξοδα γιατί τελικά ψηφίζουμε. Κι αν προεκλογικά δεν συζητάς για κοινά προγράμματα και δεν ψάχνεις τα σημεία που μπορεί να σε βοηθήσουν να βρεις την πλειοψηφία που η χώρα (πιο πολύ από σένα…) χρειάζεται, πως είναι δυνατόν να βρεις μετεκλογικά συμμάχους και αρωγούς; Νομίζω ότι, όση κι αν είναι η καλή διάθεση για μετεκλογικές συνεργασίες, από τη στιγμή που δεν αξιοποιήθηκε η προεκλογική περίοδος για να συζητηθούν προγράμματα και προτάσεις – ώστε να βρεθούν τα απαραίτητα πλαίσια σύγκλισης – μετεκλογικά θα βρεθούμε στα ίδια χαώδη αδιέξοδα.
Εχει ενδιαφέρον ότι η ανάταξη της Μεταπολίτευσης δημιουργεί νέους πόλους, νέες εντάσεις, νέους διχασμούς. Όμως η υποψία μου είναι ότι η προεκλογική ομίχλη θα οδηγήσει πάλι σε μια μετεκλογική αντάρα: η χώρα δεν έχει ανάγκη από πολωτικά διλλήματα, αλλά από ωριμότητα κι αυτή φοβάμαι πως δυστυχώς θα ρθει μόνο μετά από μια καταστροφή. Ευτυχώς ξεκινάει το Euro κι έχουμε διέξοδο: ας οχλαγωγήσουν και ας λαϊκίσουν όλοι μόνοι τους. Κι αν χρειαστεί και τρίτη αναμέτρηση, ευτυχώς τον Ιούλιο έχει και Ολυμπιακούς αγώνες…


: http://www.sport.gr  Aντώνης Καρπετόπουλος.