ΣΑΒΒΑΤΟ..
με καφεδάκι  



ΠΑΣΟΚΟΣΥΡΙΖΑΙΟΙ...

Μου το είπε πρόσφατα ένα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του:
- Εσύ που είσαι από την Κρήτη, μπορείς να μου εξηγήσεις κάτι; Κατέβηκα περιοδεία σε δύο νομούς του νησιού. Όλα είναι πολύ καλά για μας, είμαστε πρώτη δύναμη και ανεβαίνουμε συνεχώς, απλώς ο κόσμος που με πλησίαζε χρησιμοποιούσε μια φράση που μου ‘κανε μεγάλη εντύπωση. Δε μου έλεγε «σας ψηφίσαμε» όπως σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά «σας προτιμήσαμε». Γιατί το έλεγε έτσι;

Του απάντησα γελώντας:
- Αυτοί αγαπητέ μου, είναι οι λεγόμενοι ΠασοκοΣυριζαίοι. Δεν αναφέρομαι σε πολιτικά προβεβλημένα πρόσωπα, σε βουλευτές, σε συνδικαλιστές, σε δημάρχους, σε συμβούλους ή σε συνεταιριστές, που η στάση τους μπορεί να έχει από τα αγνότερα μέχρι τα πιο υστερόβουλα προσωπικά κίνητρα. Αναφέρομαι στους απλούς ψηφοφόρους, στον καθημερινό κόσμο. Στην Κρήτη, επί τριάντα πέντε χρόνια το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε από 50% μέχρι 60%, άρα αυτοί που σας «προτίμησαν» ήταν σχεδόν όλοι πρώην ΠΑΣΟΚοι.

Οι ΠασοκοΣυριζαίοι είναι μια ειδική πολιτική φυλή. Οι νότιοι ΠασοκοΣυριζαίοι, ακόμα πιο ειδική. Πολιτικά είναι αντι-δεξιοί, όμως δεν είναι αριστεροί, πόσο μάλλον ακροαριστεροί. Αυτό να το προσέξετε όλως ιδιαιτέρως. Έχουν μια σχεδόν μητρική σχέση με το πολιτικό κέντρο ή τον επονομαζόμενο μεσαίο χώρο. Δεν πρόκειται τόσο για ιδεολογική τοποθέτηση, όσο για τρόπο σκέψης και ζωής. Κατά καιρούς μπορεί να τσιλημπουρδίζουν δεξιά κι αριστερά, ποτέ όμως δεν παίρνουν διαζύγιο απ’ αυτό το χώρο. Ανάλογα με τη συγκυρία δέχονται λίγο τράβηγμα προς τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, αν όμως κάποιος προσπαθήσει να τους τραβήξει μόνιμα στα άκρα στυλώνουν τα πόδια.

Οι ΠασοκοΣυριζαίοι δεν είναι κακά παιδιά, είναι όμως τα πιο κακομαθημένα καλά παιδιά. Δεν πολυφταίνε, εδώ που τα λέμε. Ως τώρα, δεν βρέθηκε κανείς να τους πει «όχι».  Δε θέλουν να τους κοροϊδεύεις κατάμουτρα γιατί θίγεται η περηφάνια τους, δέχονται όμως με ευχαρίστηση το όμορφα σερβιρισμένο πολιτικό παραμύθι. Στα μάτια τους, η πολιτική χωρίς παραμύθι χάνει τη γοητεία της, όμως εκτιμούν τους αριστοτέχνες παραμυθάδες, όχι τους χοντροκομμένους. Οι τελευταίοι τους προσβάλλουν.  Απαιτούν να τους μιλάς με ειλικρίνεια για τη γενική κατάσταση της χώρας, γίνονται όμως έξαλλοι αν τους μιλήσεις ειλικρινά για τους ίδιους ως πρόσωπα ή πολίτες.

Έχουν γαλουχηθεί να υποστηρίζουν κόμμα εξουσίας, μόλις μυριστούν γκρουπούσκουλο λακίζουν. Αυτά τα περίεργα δικά σας με τις συνιστώσες και τις πολιτικές διαφορετικότητες, τα θεωρούν χαζά παιχνιδάκια στα χέρια παιδιών. Όσο δεν επηρεάζουν την προοπτική εξουσίας δεν τους δίνουν σημασία, όταν όμως αρχίσουν να δυσκολεύουν την κατάκτηση ή την άσκηση εξουσίας, θα τους εξαγριώσουν. Έχουν βαφτιστεί στην πολιτική διαμεσολάβηση προς το κράτος και στο ρουσφέτι. Όποιος τα αρνείται μπορεί να επαινείται δημοσίως, όμως το βράδυ στο οικογενειακό τραπέζι κατατάσσεται στους  εχθρούς. Η μεσαία φοροδιαφυγή και η μικρο-παραβατικότητα λογίζονται ως καπετανιλίκι. Υπό προϋποθέσεις, αποδέχονται το δικαίωμα του κράτους να τσακώσει την μικροπαρανομία τους, δεν αποδέχονται όμως επ’ ουδενί λόγο την άρνηση του κόμματος τους ή του βουλευτή τους να τους διασώσει από το κράτος που τους έπιασε.

Έχουν μάθει σ’ ένα σχετικά υψηλό οικονομικό επίπεδο ζωής και τίποτα δε μπορεί να τους πείσει να χάσουν κάτι απ’ αυτό. Αν τους ζητήσεις να πολεμήσουν και να σκοτωθούν θα το κάνουν μ’ ενθουσιασμό, αν τους ζητήσεις το 10% της επιδότησης τους θα σου σπάσουν το κεφάλι. Όχι από τσιγκουνιά –ίσα ίσα είναι πολύ large τύποι- αλλά γιατί δε γουστάρουν να τους δουλεύουν, με τον τρόπο που αυτοί αντιλαμβάνονται το δούλεμα. Δεν αναγνωρίζουν σε κανένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος, είτε το έχουν υποστηρίξει είτε όχι, το δικαίωμα να τους μειώσει το εισόδημα. Το μόνο δικαίωμα ή μάλλον υποχρέωση που αναγνωρίζουν στο πολιτικό σύστημα, είναι να τους αυξάνει τα έσοδα. Άπαξ και απέκτησαν ένα είδος εισοδήματος, από το πιο νόμιμο ως το πλέον μαϊμού, αυτό δεν ξανακρίνεται. Μπαίνει στο ενεργητικό του προϋπολογισμού τους και κάθε απομείωση του ισοδυναμεί με υπεξαίρεση.

Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι θέλουν έναν δημοκράτη πολιτικό ηγέτη, που θα είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Μπούρδες, μην τους πιστέψεις. Αρχηγό αναζητούν, αρχηγό με όλη την παλιά σημασία της λέξης. Η πολλή εσωτερική δημοκρατία τους μυρίζει αδυναμία και κακομοιριά. Θέλουν όμως αρχηγό που θα κολακεύει το ξεχωριστό καπετανιλίκι του καθενός τους, όχι που θα τους βάλει σε μια γραμμή για έναν κοινό στόχο. Εκτιμούν τη δύναμη που αποπνέει ο αρχηγός, αρκεί να μην πιέζει τους ίδιους.

Το ΠΑΣΟΚ στις καλές εποχές του κατάφερε να λύσει όλες αυτές τις δύσκολες εξισώσεις και να τους έχει στο πλευρό του. Βασικά διότι πέρασαν πολλά λεφτά στα χέρια του. Τώρα περιμένουν να δουν αν θα καταφέρετε να λύσετε κι εσείς επιτυχώς τις ίδιες εξισώσεις μέσα στους δύσκολους καιρούς μας. Σε περίπτωση που το πετύχετε, οι μάζες αυτές θα σας προσφέρουν στιγμές θριάμβου και δόξες που δεν φαντάζεστε. Όμως επί του παρόντος, είναι στο «σας προτιμήσαμε». Που σημαίνει ότι σας άνοιξαν την πόρτα και τώρα έχουν στηθεί και σας παρατηρούν. Δεν βρίσκονται αυτοί στον προθάλαμο σας, εσείς είστε στον δικό τους. Δεν θα έρθουν αυτοί σε σας, εσείς πρέπει να πάτε σ’ αυτούς, με τα χέρια σας γεμάτα δώρα. Μη βαυκαλίζεστε ότι θα τους πείσετε ή ότι θα τους διαπαιδαγωγήσετε. Τη μάζα αυτή, είτε την παίρνεις ως έχει είτε την αφήνεις…

www.protagon.gr.  Toυ Δημήτρη Καμπουράκη.