ΚΥΡΙΑΚΗ

με ελεύθερη γνώμη

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΧΑΡΑΚΙΡΙ ;
της 
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΑΥΛΑΚΟΥΔΗ ..




    Σήμερα είναι πάλι εκλογές. Εκλογές, όμως, χωρίς να έχει απαντηθεί το βασικό ερώτημα: θέλουμε να αλλάξουμε οικονομικό μοντέλο; Γιατί ναι μεν τα διλήμματα πολλά σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση (κρατισμός ή ιδιωτικοποιήσεις, καταγγελία ή τήρηση των δανειακών δεσμεύσεων της χώρας; κ.ό.κ.), το ουσιώδες δε παραμένει όμως ένα και το αυτό: επιθυμούμε να αλλάξουμε παραγωγικό μοντέλο, πολιτικό σύστημα, κράτος, νοοτροπία ή μήπως επιζητούμε διακαώς διατήρηση όλων των προβληματικών μοντέλων, δομών, συμπεριφορών;
Πολύ φοβάμαι ότι επιλέγουμε το τελευταίο. Για όποιον/α παρακολουθούσε όλο αυτό τον καιρό τον πολιτικό διάλογο είναι ηλίου φαεινότερο ότι σκεφτόμαστε, όπως και προ Δ.Ν.Τ. Την μαγική λεξούλα «προτεραιότητες», την έχουμε, προ πολλού, λησμονήσει. Την μεν σοβαρότητα, προ αμνημονεύτων χρόνων, απωλέσει. Από την απομυθοποίηση του κομματικού συστήματος της μεταπολίτευσης περάσαμε στην απάτη του αντιμνημονιακού μετώπου. Κοινώς από το ένα άκρο στο άλλο. Είμαστε από ότι φαίνεται σε οριστικό διαζύγιο με την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, όμως, που δεν περιμένει πλέον να συμφωνήσουμε στις διαπιστώσεις, αλλά επιζητεί λύσεις εδώ και τώρα.

Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Φταίνε οι κακοί ξένοι, φταίμε εμείς, φταίτε εσείς: το εξαντλήσαμε. Τι κάνουμε είναι πλέον το ερώτημα; Πού θέλουμε να πάει το καράβι; Δεν υπάρχει ομαλός δρόμος, ούτε εύκολες λύσεις. Είμαστε για άλλη μια φορά στο παραπέντε. Το δίλημμα Ευρώπη ή καταστροφική απομόνωση, είναι δραματικά πραγματικό. Το θέμα είναι θα επιλέξουμε την ευθανασία ή την επίπονη και χρονοβόρα θεραπεία όλων εκείνων των συμπλεγμάτων που μας οδήγησαν εδώ; Ζούμε άραγε τις μέρες του τέλους των ψευδαισθήσεων όπως πιστεύουν μερικοί;


Θεωρώ πως όχι, αφού ενώ όλοι πια γνωρίζουν, κάποιοι επιμένουν στο αντιπαραγωγικό μοτίβο ενός άκρατου λαϊκισμού λες και έχουμε τον πολιτικό χρόνο με το μέρος μας• ορισμένοι υποστηρίζουν μοντέλα που έχουν παταγωδώς καταρρεύσει• άλλοι εμφανίζονται απολογητικοί γιατί τα βρήκαν σκούρα, λες και η πολιτική είναι περίπατος στην εξοχή, ενώ μερικοί θεωρούν ότι κατέχουν το μαγικο ραβδί που θα αλλάξει τα πάντα. Είπαμε, είμαστε λαός που, ακόμα, δυστυχώς πιστεύουμε ή έχουμε ανάγκη από θαύματα. Όμως άλλο να ελπίζεις κι άλλο να αιθεροβατείς, ως γνωστόν.

Σε λίγο θα κληθούμε να αποδείξουμε όλοι και όλες, αν μάθαμε στον πυκνό πολιτικό χρόνο αυτών των 4 εβδομάδων, ότι οι πολιτικές μας επιλογές έχουν κόστος και συνέπειες. Το εμπεδώσαμε; Αν όχι, αν επιμείνουμε, δηλαδή, να ασχολούμαστε μικροκομματικά και παραπολιτικά, παρά με την ουσία και τις επιδράσεις των πολιτικών μας επιλογών, τότε θα γευστούμε από πρώτο χέρι με τον πιο οδυνηρό τρόπο όχι μόνο την σταδιακή κατάρρευση της χώρας, αλλά και την διάψευση κάθε προσδοκιών κι ελπίδας.

Μιας ελπίδας που από ότι φαίνεται πουλιέται με το κιλό τελευταία, αν όχι σε τιμή ευκαιρίας από πολλούς που ενώ μας είπαν διάφορα για τα τεκταινόμενα του χτες, δεν μας είπαν απολύτως τίποτε γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν. Μάθαμε πολλά για τη κυβέρνηση Παπανδρέου, για το χρονικό με τις αποτυχημένες διαπραγματεύσεις με την Τροικα, τα κρυφά και φανερά ραντεβουδάκια με ξένους παράγοντες, τα σχέδια Β’, Γ’ , Δ’ κ.ό.κ που έχει η ευρωπαϊκή ηγεσία για κάθε ενδεχόμενο, αλλά δεν ακούσαμε καθόλου για την ταμπακιέρα της επομένης των εκλογών.

Και εξηγούμαι. Η μεν ΝΔ αναλώθηκε στον κακό ΣΥΡΙΖΑ και στο πόσο έσω έτοιμοι είναι οι Ευρωπαίοι εταίροι να μας τιμωρήσουν αν δεν την διατηρήσουμε στη κυβέρνηση, ανασύροντας μάλιστα εμφυλιακη ορολογία, κουνώντας δε το δαχτυλο στους ανεπίδεκτους μαθήσεως πολίτες και πάντα δείχνοντας τον γκρεμό αντί για το ξέφωτο. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ «ξοδεύτηκε» στο πως θα κρατικοποιησουμε τα πάντα και ξαφνικά θα βρεθούμε στη γη της Επαγγελίας, πως θα επαναφέρουμε το προ 2010 μοντέλο και όλοι θα υποκύψουν στη γοητεία μας, πως θα σαρώσουμε στην Ευρώπη με νταούλια και ζουρνάδες, υπενθυμίζοντας μας κιόλας μέσα στο τσακιρ κέφι ότι πνέει άνεμος αλλαγής, ενώ όλο το πρόγραμμά του είναι βασισμένο σε επαναφορές…του χτες (πιο οξύμωρο δεν γίνεται).

ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ;

Η ΧΑ με το γνωστό μοτίβο της άκρας δεξιάς, της απαξίωσης, δηλαδή, συλλήβδην του πολιτικού συστήματος και την ανάδειξη του Μεσσία Μιχαλολιάκου, με εθνικές κορώνες και τσιρίδες υποσχέθηκε ότι θα το «βουλώσει» σε όλους εντός κι εκτός Ελλάδος ενώ η χώρα θα αναδυθεί ως δια μαγείας από τις στάχτες της, οι δε ΑΝΕΛ με το βαρετό κλισέ του «αναγκαίου καλού», με έναν αρχηγό που πριν μήνες προέτρεπε σε λιτζαρισμα, αλλά τώρα θα συνετίσει τον Αλέξη Τσίπρα (το πώς το 3,1% θα προσγειώσει το 30% και βάλε με τα μέχρι στιγμής δεδομένα είναι άξιο απορίας), να πατάνε σε εθνικιστικά τσιτάτα και πολλές φορές θεοπάλαβες ιδέες εν εξάλλω μάλιστα.

Το κέντρο πάλι κατακερματισμένο με το ΠΑΣΟΚ να διεκδικεί ύπαρξη κι όχι απλά ρόλο την επομένη των εκλογών, διατυμπανίζοντας ότι δεν διασπάται, ενώ επί της ουσίας το γνωρίζει κι η κουτσή Μαρίκα ότι διαιρέθηκε• με το ΚΙΔΗΣΟ να τονίζει σε κάθε ευκαιρια την απέχθεια στον Βενιζέλο και το μεγαλείο Παπανδρέου αντιστοίχως, λες και παίζουμε τις κουμπάρες, ανασύροντας μάλιστα όλες τις αστοχίες του παρελθόντος (από δημοψήφισμα μέχρι αυτό-οργάνωση) • με το Ποτάμι χρησιμοποιώντας απίθανα λεκτικά πυροτεχνήματα του τυπου «Δεν παίζουν ρόλο οι ιδεολογίες, αλλά οι ιδέες» (Όχι Γιάννης, Γιαννάκη, δηλαδή), να το παίζει υπεράνω όλων, αλλά και έτοιμο ταυτόχρονα να δεχτεί τους πάντες (η ειρωνεία σε όλο της το μεγαλείο).

Κοινώς, σαράντα πέντε Γιάννηδες, ενός κοκόρου γνώση, που λένε και στο χωριό μου.

Και για να μην παρεξηγηθώ.

Αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα διεύρυνσης του Ποταμιού και στέγασης/ανάδειξης αξιόλογων στελεχών του φιλελευθέρου χώρου στους κόλπους του. Καμία αντίρρηση. Είμαι η πρώτη που θέλω να ακούγονται αυτές οι φωνές, πόσο μάλλον μέσα στο Κοινοβούλιο. Όμως το να διατυμπανίζεις ότι είσαι το νέο με παλιά υλικά και να μην οριοθετείς με σαφήνεια το πλαίσιο πολιτικής σου, ελλοχεύει τον κίνδυνο να θεωρηθείς μεταγενέστερα ως τσόντα στο όποιο κυβερνητικό σχήμα. Περιμένω, αναμένω πολύ περισσότερα από το Ποτάμι, από απλούς βερμπαλισμούς και τσιτάτα του τύπου «Να τα αλλάξουμε όλα, αλλά να μην καταστρέψουμε τη χώρα». Πώς διάολε θα τα αλλάξουμε; Με ποιους; Σε ποιο πλαίσιο; Και γιατί όλα;

Αντιλαμβάνομαι, επίσης, το ξέσπασμα των Γαπικων ότι ο Παπανδρέου δεν είναι ο Βελζεβουλ όπως του χρεώνουν σχεδόν οι πάντες. Όμως η τύχη της χώρας δεν γίνεται να περιορίζεται στον ένα και μοναδικό που μονίμως του φταίνε οι άλλοι και κυρίως ο Βενιζέλος και ποτέ οι επιλογές συνεργατών του, η υιοθέτηση ριψοκίνδυνων πολιτικών τακτικών.

Αντιλαμβάνομαι ακόμα-ακόμα την ανάγκη συσπείρωσης του κόσμου του ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν γίνεται μονίμως να πείθεις έχοντας ως παντιέρα τον Ανδρέα και στηρίζοντας ελάχιστα νέα στελέχη στην πρώτη γραμμή. Το δε «γίναμε σάκος του μποξ», που χρησιμοποιείται ουκ ολίγες φορές, αληθές μεν, αλλά δεν μπορεί να προσελκύσει ψηφοφόρους, αφού τον φουκαρά τον λυπάσαι, δεν τον αναδεικνύεις όμως να σε διοικεί ως γνωστόν.



Όσο για τους οικολόγους που έχουν γίνει σκορποχώρι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Ποταμιού, έχω την αίσθηση ότι όχι απλά δεν ακούγονται, αλλά πολλοί αγνοούν και την ύπαρξη τους, αφού δυστυχώς ακόμα στην Ελλάδα αυτός ο χώρος στερείται σαφούς διατύπωσης συγκεκριμένης πολιτικής πρότασης όχι μόνο για την πράσινη ανάπτυξη και την οικολογία, αλλά και για μια σειρά ζητημάτων που αντιστοίχως οι Πρασινοι για παράδειγμα στη Γερμανία επι Γιόσκα Φίσερ όχι μόνο είχαν αγγίξει, αλλά είχαν κιόλας πρωτοστατήσει στην ανάδειξή τους.

Τούτων λεχθέντων, εάν τα μικρά κόμματα θέλουν να αντιπαρατεθούν στον δικομματισμό, πρέπει να διαμορφώσουν πολιτική συμμαχιών. Να προσγειωθούν στην πραγματικότητα και να αφήσουν τα παραμύθια της Χαλιμάς περί δημιουργικής πολιτικής «αταξίας». Η ακυβερνησία δεν αποτελεί εναλλακτική πρόταση στον δικομματισμό.

Επίσης να θυμίσω σε όποιους βολικά αν όχι βλακωδώς το ξεχνάνε ότι οι χ,ψ απόψεις των ψηφοφόρων έχουν διαμορφωθεί μέσα σε ένα βαθύτατα παθογενές κομματικό σύστημα, που χαρακτηρίζεται όχι μόνο από ανικανότητα, αλλά και από ιδεολογικές αγκυλώσεις. Ο κάθε πολιτικός ηγέτης παρουσιάζεται ως φωστήρας, ως Μεσσίας δηλαδή, ενώ η μανιχαϊστική λογική που θέλει τον καθένα εναντίον όλων των άλλων, είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλο το μήκος του πολιτικού φάσματος.

Εν κατακλείδι, σε αυτό το πυκνό προεκλογικό διάστημα, θριάμβευσαν η μπουρδολογία, η προσωπολατρία, ο δογματισμός, και ο μεσιανισμός.

Γι’ αυτό πέρα από τους πολιτικούς, είναι επιτακτική ανάγκη, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να σταματήσουμε κι εμείς οι πολίτες να λειτουργούμε με τα στερεότυπα του παρελθόντος. Οι αοριστίες, οι κενές περιεχομένου ρητορείες, οι μαξιμαλισμοί και η ακραία, ξενοφοβική εθνικοφροσύνη δεν πρέπει να παίζουν καθοριστικό ρόλο, στις όποιες επιλογές μας αύριο. Με το να ψηφίσουμε ακραίους, ανεύθυνους και απρόθυμους να συνεργαστούν, δεν λύνεται τίποτε. Το να εκτονωθούμε στο παραβάν είναι πρόσκαιρο και εντέλει ασύμφορο. Το θέμα δεν είναι να ψάχνουμε την καλύτερη θέση για να απολαύσουμε το θέαμα της καταστροφής, αλλά να αποφύγουμε το βήμα στο κενό. Γιατί, δεν ξέρω αν το ’χετε καταλάβει, αλλά οι συνθήκες διχασμού και σύγκρουσης που διαμορφώνονται μέσα στην κοινωνία, είναι η τέλεια συνταγή για ένα συλλογικό χαρακίρι.

Καλό βόλι, λοιπόν, αλλά χωρίς συναισθηματισμούς, φαμφάρες και παροξυσμούς. Αύριο δεν κρίνεται το μέλλον της ομάδας μας, αλλά η πορεία της χώρας, η οποία δεν διαθέτει ούτε τον πολιτικό, αλλά κυρίως ούτε τον οικονομικό χρόνο για στρουθοκαμηλισμό και ακατάσχετη αμπελοφιλοσοφία. Το τώρα δεν μπορεί να περιμένει στη γωνία, μέχρι να ξεδιαλύνουμε το χτες. Kαι μην ξεχνάμε: «Democracy cannot succeed unless those who express their choice are prepared to choose wisely» (Franklin D. Roosevelt).

http://maga.gr/2015/01/24/sillogiko-charakiri/