ΣΑΒΒΑΤΟ..
με μουσική και θάλασσα 



ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ :ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΠΟ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ
ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ -ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ 
του
Γ.Λακόπουλου

«Θεέ μου τι σου κάναμε;» Ήταν τίτλος  κινηματογραφικής  κωμωδίας του Φιλιπ ντε Σοβερόν στη Γάλλια το 2014. Είναι συλλογική απορία στην Ελλάδα  το 2015. Ζούμε την απόλυτη παραφροσύνη. Την ακραία αντινομία στην πολιτική- ή το απόλυτο μπάχαλο για να το πούμε αλλιώς. Σε ποιους  έχουμε εναποθέσει την τύχη της χώρας;  Με ποιους κυβερνάει ο Αλέξςη Τσίπρας και πως ακριβώς κυβερνάει;

Πίσω απο το χαρισματικό  υφος της δημόσιας παρουσίας του Πρωθυπουργού κρύβεται  η σχιζοφρένεια ενός συστήματος διακυβέρνησης που υπερβαίνει θεσμικές δεσμεύσεις και πολιτικές προβλέψεις.  Αν δεν συνέβαιναν  αυτά τα πράγματα δεν θα μπορούσε κανείς να τα φανταστεί.

– Η κυβέρνηση παραμένει κυβέρνηση όχι επειδή τη στηρίζουν οι βουλευτές των κομμάτων που  την αποτελούν, αλλά επειδή  τη στηρίζει η…. αντιπολίτευση. Τα αντιπολιτευόμενα κόμματα  δεν παίζουν το ρόλο τους που είναι η αντιπολίτευση  στην κυβέρνηση. Αυτόν το ρόλο τον έχουν αναλάβει οι βουλευτές της συμπολίτευσης.

– Υπουργός  καταψηφίζει την κυβέρνηση και στη συνέχεια δηλώνει ότι τη στηρίζει  μαζί με δεκάδες βουλευτές που  συντάσσονται μαζί του. Δηλαδή πως τη στηρίζει αφού δεν ψηφίζει τους νόμους που εισάγεται;  Και τι θα έκανε αν δεν την στήριζε;

– Ο ίδιος  άνθρωπος παραμένει υπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας  παρ’  ότι -εκτός των άλλων- θέλει να κάνει ντου στην Τράπεζα της  Ελλάδας  να πάρει τα  λεφτά της … Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας  και να τυπώσει …δραχμές!  Και οι οπαδοί του στη Βουλή λένε ότι οι ευρωπαίοι δεν είναι εταίροι, αλλά «οικονομικοί δολοφόνοι». Βάλε το χέρι σου Μεγαλοδύναμε…

-Μια βουλευτίνα, που εξέλεγη  πρόεδρος Βουλής με τις ψήφους τεσσάρων κομμάτων, μένει καρφωμένη στη θέση της, παρ’ ότι και τα τέσσερα κόμματα που την εξέλεξαν δεν την εμπιστεύονται πλέον και το λένε . 

 Σκασίλα της  μεγάλη και δέκα παπαγάλοι. Συνεχίζει τις παραστάσεις παράνοιας φτάνοντας να παρεμποδίζει ακόμη και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες από τις οποίες εξαρτάται κυριολεκτικά η επιβίωση της χώρας. Η προσωπική πετριά της  διαταράσσει την εύρυθμη λειτουργία του  Κοινοβουλίου, αλλά παραμένει πρόεδρος.

– Δυο κόμματα που  συγκυβερνούν, ενώ δεν θα έπρεπε να έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους, έχουν χάσει τη δεδηλωμένη που πρόεκυπτε από τους βουλευτές τους  και προσπαθούν να μείνουν στην κυβέρνηση με τη στήριξη των άλλων κομμάτων, τα οποία όμως δεν εντάσσει στην κυβέρνηση.

– Ο Πρωθυπουργός της χώρας δηλώνει ότι υπέγραψε μια συμφωνία στην οποία δεν πιστεύει. Την  παρουσιάζει ως επιτυχία του, αλλά την θεωρεί πραξικόπημα  των εταίρων. Διατυμπανίζει ότι εξασφάλισε 86  δις για τις δανειακές ανάγκες της χώρας στην επομένη τριετία, αλλά καταγγέλλει και ως εκβιαστές και εκείνους που θα τα δώσουν.

Από όλα αυτά προκύπτει ότι η χώρα μετατράπηκε σε απέραντο φρενοκομείο. Είναι προφανές δεν υπάρχει  κυβέρνηση. Ή  μάλλον αυτή  η κυβέρνηση βγάζει δεν βγάζει το καλοκαίρι. Ο Αλέξης Τσίπρας από πανίσχυρος  παράγων της δημοσίου βίου μετατρέπεται σε  Πρωθυπουργός υπό περιορισμόν, -καθώς οι  υπουργοί του τον γράφουν κανονικά- , αλλά και  αρχηγός κόμματος  περιορισμένης εξουσίας, καθώς  έχασε την  πλειοψηφία στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει προφανής αδυναμία του αρχηγού της πλειοψηφίας -που δεν είναι πλειοψηφία πλέον- να παίξει το ρόλο του και να ασκήσει τις αρμοδιότητές του. Οι βουλευτές του όχι απλώς καταψηφίζουν, αλλά δηλώνουν ότι θα αγωνιστούν για να ανατρέψουν όσα ζήτησε ο ίδιος να ψηφιστούν και με τη συνδρομή των άλλων κόμματων.

Οι υπουργοί του τον εγκαλούν δημόσια για την …καταστροφή που επιφέρει στη χώρα με τη συμφωνία που δέχθηκε και παραμένουν υπουργοί. Το πρωθυπουργικό ιμπέριουμ καταλύεται μέσα σε συνθήκες παραλογισμού και  θεσμικής κατάρρευσης που εναλλάσσεται με τον θεσμικό εξευτελισμό. Τον ιδιο τον Αλέξη Τσίπρα τον καταπίνει σταδιακά το εγχειρημά του. Και οι υπόλοιποι απλώς απορούν:  Θεέ μου, τι σου κάναμε;


Ο Πρωθυπουργός που περισσότερο απο κάθε άλλον  προσπαθησε να μοιάσει στον Ανδρέα  Παπανδρέου παραβιάζει μια απο τις βασικές παρακαταθήκες του:< Η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός>.