ΚΥΡΙΑΚΗ 
με ελεύθερη γνώμη


ΦΕΥΓΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ..ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΝΕΟΣ 
γράφει ο  Austin 


Ο χρόνος εννοώ βέβαια, γιατί ειδικά φέτος είναι λες και μαγειρεύαμε
στραπατσάδα σε μόνιμη βάση. Όλα ανακατεμένα, όλα ένας αχταρμάς που ανάθεμα αν έχει βγάλει ο μισός πληθυσμόςάκρη του τι έχει συμβεί.
Έφτασα στα άντα μου, για να κάνω τον πρώτο απολογισμό έτους. Δεν ήμουν ποτέ αυτό που λέμε οργανωτικός. Go with the flow άνθρωπος. Τι να κοιτάξω πίσω να κάνω? Ότι έγινε έγινε, να κάναμε και κάνα λάθος, δεν χάλασε και ο κόσμος, άνθρωποι είμαστε. Άσε που όταν το έκανα, το αναγνώριζα ή μου το επισήμαιναν σχετικά άμεσα, οπότε τι να το κάνω να το ξαναθυμηθώ τέλους
τους χρόνου?
Φέτος όμως ήταν μία ιδιάζουσα περίπτωση. Και πάλι ο απολογισμός, δεν αφορούσε την πάρτη μου. Ήταν ένας απολογισμός του τι συνέβη στην χώρα. Λυπηρό ακόμα και τέτοιες μέρες, που θα έπρεπε να ξεκουράζεται το μυαλό και να κουράζονται μόνο τα σωθικά από τα γιορτινά τραπέζια,να ασχολείται κάποιος με θέματα χώρας, λαού, οικονομίας.
Αυτό συμβαίνει όμως από την μνήμη την περσυνή, που δεν μας άφησαν να χαλαρώσουμε στις προηγούμενες γιορτές, «προγκίζοντας» μας ότι κάτι μεγάλο έρχεται, να αλλάξει την μοίρα της χώρας, τους λαού και της οικονομίας…
Αν βάλεις στην εξίσωση και τον τραγέλαφο του καλοκαιριού του 2015, μου φάνηκε ότι κάτι δεν κολλάει. Θα περίμενα ίσως κάποιο νέο στις
αρχές Δεκεμβρίου τύπου, κομήτης με εξωγήινους ετοιμάζεται για προσεδάφιση στην πλατεία του συντάγματος με σκοπό την περισυλλογή ή αφανισμό των Ελλήνων πολιτών!
Η παρακίνηση για αυτό το άρθρο ανασκόπηση ή καλύτερα «ανασκολόπιση 2015», ήταν ένα πικρό συμπέρασμα. Η χρονιά αυτή ήταν «καμένη», ως μη γενόμενη, που δεν προσέφερε σχεδόν τίποτα. Ένας χρόνος που απλά τον κουβαλήσαμε στην πλάτη μας, χωρίς να βοηθήσει στην
εξέλιξη μας. Όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας, γίναμε χειρότεροι άνθρωποι αυτή την χρονιά.
Ποιος δεν έχασε την ψυχραιμία του με τον άλλον αυτή την χρονιά πολλές φορές για παράλογο λόγο. Ποιος δεν έβρισε τον συνάνθρωπο του, έστω και ενδόμυχα, για το ότι δεν θέλει το καλό της χώρας του με χαρακτηρισμούς που δεν θέλω καν πλέον να αναπαράγω. Ποιος δεν έβρισε τον συνάνθρωπο του, έστω και ενδόμυχα, για την βλακεία που έκαναν να ψηφίσουν τρεις φορές το
ίδιο μόρφωμα? Ποιος δεν έψαχνε κατηγορούμενους σε μία δίκη που όλοι έχουμε το μερίδιο ευθύνης μας, αλλά κάνουμε τα στραβά μάτια για να μην θίξουμε τον εγωισμό μας. Ποιος βρίσκεται σε καλύτερη θέση από αυτή τον προηγούμενο χρόνο? Και γενικά...να κυκλοφορήσω και να δω κάποιον που έχει καταφέρει να το σκάσει από τα δίχτυα της κατάθλιψης είναι σπανιότατο φαινόμενο. Πρέπει να φύγει από την πόλη, αν όχι να φύγει από την χώρα για να
αλλάξει η ψυχολογία του. Όλοι υποκρινόμαστε, σε ένα τέλειο θέατρο παραλόγου, που ελάχιστοι όμως αντιλαμβάνονται ή/και παραδέχονται.
Η παραδοχή. Αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο που έλειπε από το 2015, αλλά και τα προηγούμενα
χρόνια στην χώρα μας. Έχουμε ένα εγγενές χαρακτηριστικό, να κατηγορούμε τους άλλους ότι φταίνε και να μην παραδεχόμαστε. Θα ακούσεις ένα τσούρμο να σου λέει δεν ξέραμε τι γινότανε στην ΠΑΣΟΚ εποχή, να πέφτουν από τα σύννεφα που η Χρυσή Αυγή είναι στην βουλή, ότι δεν συμμετείχαν στο πάρτι των προηγούμενων ασύδοτων ετών, την ώρα που φράσεις «είναι χουντικός αυτός», «να βρω μια θεσούλα στο δημόσιο», «περάσαμε καλά τα προηγούμενα
χρόνια..» ήταν γνώριμες στην κοινωνία. Και ξαφνικά σε όλους αυτούς, χωρίς να έχουν νοιαστεί
για την αυτοκριτική τους, χωρίς να έχουν αναγνωρίσει τι έχει περάσει η Ελλάδα, χωρίς την φάση της «αποδοχής» σε μία κατάσταση πένθους όπως αυτή της χώρας μας, υποτίθεται ότι όλη η κοινωνία σύσσωμη έχει αλλάξει και έχει γυρίσει σελίδα και έγιναν όλοι… αριστεροί! Και όποιος αντεπιχειρούσε σε αυτό ήταν ο «λάθος». Όποιος αντιμαχόταν σε λάθη που ήταν εξόφθαλμα ήταν
ο «άλλος», κάτι σαν αντίπαλος. Αν είχαμε κάνει την αυτοκριτική μας, δεν θα πέφταμε στην ίδια παγίδα. Θα αποφεύγαμε καταστάσεις αφόρητα δύσκολες είτε στα παλιά χρόνια της άνθησης είτε στα τωρινά της κρίσης.
Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να μεμψιμοιρούμε για το τι έγινε τότε, τι έκανε ο ένας, τι έκανε ο άλλος. Ίσως έφτασε η ώρα να αποδεχτούμε την μεγαλύτερη εικόνα στην άθλια κοινωνική κατάσταση μας. Και δεν είναι «όλα» οικονομία… «Όλα» είναι η νόηση, η κουλτούρα,
η παιδεία στην κοινωνία. Αν υπάρχουν αυτά, αναγκαία θα έρθουν τα άλλα. Σαν ένας τριαντάρης, δεν πίστευα στα αυτιά μου όταν εξέφραζα μία διαφορετική άποψη από αυτή του «πολιτικού
χρωματισμού και φανατισμού» και με χαρακτήριζαν, με χρωμάτιζαν, άνθρωποι που υποτίθεται
ήταν αριστεροί και ανοιχτόμυαλοι, αλλά δεν είχαν καταλάβει ακόμα ότι δεν έχουν ξεφύγει από τις παθογένειες και τον οπισθοδρομισμό της Ελλάδας, που νόμιζαν ότι επειδή πήραν γνώσεις, έχουν πάρει και παιδεία.
Ας αναλογιστούμε τα λάθη μας προς το κοινωνικό σύνολο. Τα απλά, τα καθημερινά. Το ότιθέλαμε να γλυτώσουμε κάποιες θέσεις στην ουρά, εις βάρος κάπου συνανθρώπου μας. Ότι κορνάραμε και βρίζαμε σαν να μην υπάρχει αύριο επειδή κάποιος χώθηκε ανάμεσα μας όταν οδηγούμε. Τις συνεχείς κατηγορίες ότι κάποιος άλλος είναι ο φταίχτης. Σίγουρα κάπου φταίμε και εμείς, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Το ότι δεν θέλουμε να εναρμονιστούμε μεβασικά πράγματα, όπως το ότι οι πεζοί πρέπει να περνάνε από διάβαση και όχι χύμα από όπου βρουν.

Να αλλάξουμε πλέον αυτή την αηδιαστική πρόταση: «αφού εγώ έχω πρόβλημα, να έχουν πλέον όλοι πρόβλημα», ένα σύγχρονο οφθαλμό αντί οφθαλμού. Ας περάσουμε λίγη ώρα με τον εαυτό μας, να δούμε τι κάναμε εμείς στραβά, σε γενικό πλαίσιο. Και πιστέψτε με, το ότι καθόμασταν αποσβολωμένοι στις ουρές των ΑΤΜ χωρίς εντάσεις, δεν σημαίνει κουλτούρα, ούτε εξιλέωση.
Ίσως σε αυτή την ανασκόπηση, που τίποτα δεν είχε καλό το 2015, καταλήξει να γίνει αυτό το «κλανγκ» στο γρανάζι και να γίνει η αλλαγή. Ίσως όλο αυτό το ψέμα που ζήσαμε σε διάφορες εκφάνσεις, με αποκορύφωμα τα ψέματα «χωρίς άρτον» των τελευταίων ετών και την ανήκεστη βλακεία του τελευταίου έτους, από ένα πολιτικό σκηνικό που δεν θα εμπιστευόσουν ούτε τα
ψώνια του σουπερ μάρκετ να σου κάνουν, καταλήξει σε μία νέα φάση αντίληψης. Μπορεί να φταίνε τα μνημόνια, οι πολιτκοί, ο καπιταλισμός κοκ, αλλά όλα αυτά είναι«δικαιολογίες
βάφτισης παραπλανητικών στοιχείων» για να μην δούμε το πραγματικό πρόβλημα. 
Όλες οι δυτικές χώρες βρίσκονται κάτω από την ίδια επιρροή του χρήματος, του καπιταλισμού, τουσυστήματος. Γιατί νιώθω ότι στον αναπτυγμένο κόσμο, στον δυτικό, στον καπιταλιστικό με τα τραγικά λάθη του, εμείς είμαστε οι χειρότεροι? Οι τελευταίοι. Κάτι φταίει. Ας το βρούμε… 
Και ας σεβαστούμε τις προτιμήσεις και τις επιλογές του άλλου, αφού πρώτα έχουμε περάσει την φάση παραδοχής.