ΣΑΒΒΑΤΟ..
με Ελεύθερη γνώμη
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ..
του
Νικόλα Σεβαστάκη
Τα τελευταία χρόνια ξαναεκτιμούμε τη σημασία των προσώπων. Ίσως γιατί βλέπουμε πόσο πολύ κοστίζουν στις δημοκρατίες της κρίσης ο χαμηλός ορίζοντας, η πνευματική πενία, οι χλωμές προοπτικές. Και γιατί πολλούς τους έχει αηδιάσει πια ο αφρός και οι φούσκες της επικοινωνιακής εποχής. Δεν μιλώ μόνο για πολιτικούς ηγέτες, αν και από αυτούς κρίνονται τα πιο σημαντικά για όλους μας. Ο λόγος αφορά και τους διανοούμενους, τους δημόσιους στοχαστές, τις καλλιτεχνικές προσωπικότητες.
Διάβασα πρόσφατα κάποια μεγάλα αφιερώματα στον Μισέλ Ροκάρ, Γάλλο πολιτικό με ιδέες και ισχυρό αποτύπωμα στο κόμμα του και στη χώρα του, που πέθανε προ ημερών. Μεγάλη προσωπικότητα, αναμφισβήτητα. Με τα εφόδια και τις ανεπάρκειες, τις καλές και τις αδύναμες στιγμές μιας πυκνής, πολιτικής βιογραφίας.
Συγχρόνως, όμως, συναντά κανείς και έναν ολόκληρο κόσμο με πεποιθήσεις, αναζητήσεις και πρωτοβουλίες. Τον αντιαποικιοκρατικό αγώνα, την ιδέα της αυτοδιαχείρισης, τον οικονομικό ρεαλισμό, τη συνειδητοποίηση της κλιματικής αλλαγής και την πραγματική πολιτική οικολογία: όλα αυτά σε ένα και μόνο πολιτικό μέγεθος και μια ζωή –αυτή του Ροκάρ– που κερδίζει τον θαυμασμό των μεταγενέστερων.
Το πολιτικό πρόβλημα της εποχής είναι και μια κακή εναλλαγή ρόλων. Από τη μια πολιτική ασημαντότητα. Και από την άλλη, η παραπλανητική έξοδος από την ασημαντότητα μέσα από θορυβώδεις, τυχοδιωκτικές και γραφικές φιγούρες που ισχυρίζονται ότι αφουγκράζονται τον λαό. Και τι να πει κανείς για τη Βρετανία μετά το δημοψήφισμα; Το Brexit αποκάλυψε το βάρος και το ιστορικό αισθητήριο του κάθε πολιτικού. Το αν μια προβεβλημένη φιγούρα ήταν απλώς ένα επιτηδευμένο στυλ ή είχε υπόσταση, διαθέτοντας πολιτική κρίση και στόφα ηγέτη. Το αν μπορούσε να ενσαρκώνει ιδέες ή αν ανέμιζε απλώς catchy φράσεις για να παγιδεύει το λαϊκό συναίσθημα.
Ξέρουμε, φυσικά, πως οι μεγάλες και ανώνυμες δυνάμεις βάζουν όρια στη δράση των προσώπων. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαρξιστής για να πει το όνομα City, πολυεθνικές, τράπεζες κ.λπ. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ριζοσπάστης για να καταλάβει τη σημασία της παγκοσμιοποίησης και τις τεκτονικές αλλαγές στη δομή του κόσμου μας. Ο Αλέξης ντε Τοκβίλ έγραφε στην εποχή του ότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να πας από τη μια αυταπάτη στην άλλη: από την πίστη στην παντοδυναμία της βούλησης (και των προσώπων) να περάσεις στην άποψη ότι τα πρόσωπα είναι απλώς τα τυχαία προϊόντα της ιστορικής περίστασης.
Στις περιόδους κρίσεων, λοιπόν, βλέπουμε πόσο μετράει το ανάστημα των ανθρώπων. Το δοκιμάζουμε, εδώ και καιρό, στην Ευρώπη, όπου, με λίγες εξαιρέσεις, η πολιτική ικανότητα έχει καταντήσει συνώνυμο της σκέτης εξουσιαστικής επιβίωσης, χωρίς να αφήνει κάτι πίσω της. Το βλέπουμε σε άχρωμους κεντρώους που κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί το όνομά τους, σε επηρμένους και τυχοδιώκτες νεο-αριστερούς, σε δεξιούς χωρίς περιεχόμενο. Θα πει κανείς ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν δυνάμεις που τους ξεπερνούν.
Ζούμε παγκόσμιους κλονισμούς του καπιταλισμού, την κάμψη της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας, τη ραγδαία υποχώρηση του παραδείγματος που έκανε τη μεσοαστική, καταναλωτική ευημερία θεμέλιο της σταθερότητας. Σύμφωνοι. Μια βαθιά κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί από μεμονωμένους ηγέτες ούτε από κάποιες φωτισμένες ελίτ. Αυτή θα ήταν μια αφελής και πολύ συντηρητική εκδοχή της πίστης στις προσωπικότητες και στην καταλυτική επίδραση που μπορεί να έχουν για τη λύση των προβλημάτων. Υπάρχει, παρ' όλα αυτά, ένα θέμα με τα πρόσωπα.
Αν η μεσσιανική εποχή της πολιτικής ανήκει στο παρελθόν, το μέλλον δεν μπορεί να είναι οι απλοί τεχνικοί της εξουσίας και τα γραφεία συμβούλων. Ούτε για διάφορους επιτήδειους Μπαρόζο που δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση του συμβολισμού και του παραδείγματος στην πολιτική. Χρειάζονται, αντίθετα, αυτοί/αυτές που θα ενσαρκώσουν μια «ορισμένη ιδέα για τη χώρα τους», ερμηνεύοντας σωστά τη συγκυρία και τη δυναμική των πραγμάτων. Το πολιτικό πρόβλημα της εποχής είναι και μια κακή εναλλαγή ρόλων.
Από τη μια πολιτική ασημαντότητα. Και από την άλλη, η παραπλανητική έξοδος από την ασημαντότητα μέσα από θορυβώδεις, τυχοδιωκτικές και γραφικές φιγούρες που ισχυρίζονται ότι αφουγκράζονται τον λαό. Από τη μια είναι η πληκτική ουδετερότητα που βυθίζεται στα δημοσιονομικά σχεδιαγράμματα, και από την άλλη διάφορες προσπάθειες να δοθεί ζωή στην πολιτική, μέσα από λαϊκισμούς και μικρούς «Καίσαρες».
Αν δεν σπάσει, όμως, αυτή η θλιβερή εναλλαγή ρόλων και δεν αναδειχθούν καινούργια πρότυπα, το πράγμα θα επιδεινωθεί. Και τότε, τα πιο φωτισμένα και ικανά πρόσωπα θα γίνονται άμεσα αναλώσιμα. Πριν καν κατορθώσει να δράσει κανείς, θα έχει ακυρωθεί ως πρόσωπο. Αυτός είναι και ο κίνδυνος της παρατεινόμενης, αμοιβαδοειδούς κρίσης: η ολική έκλειψη της εμπιστοσύνης στο άστρο της πολιτικής. Μπορεί να το αποφύγουμε;
Πηγή: www.lifo.gr
με Ελεύθερη γνώμη
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ..
του
Νικόλα Σεβαστάκη
Τα τελευταία χρόνια ξαναεκτιμούμε τη σημασία των προσώπων. Ίσως γιατί βλέπουμε πόσο πολύ κοστίζουν στις δημοκρατίες της κρίσης ο χαμηλός ορίζοντας, η πνευματική πενία, οι χλωμές προοπτικές. Και γιατί πολλούς τους έχει αηδιάσει πια ο αφρός και οι φούσκες της επικοινωνιακής εποχής. Δεν μιλώ μόνο για πολιτικούς ηγέτες, αν και από αυτούς κρίνονται τα πιο σημαντικά για όλους μας. Ο λόγος αφορά και τους διανοούμενους, τους δημόσιους στοχαστές, τις καλλιτεχνικές προσωπικότητες.
Διάβασα πρόσφατα κάποια μεγάλα αφιερώματα στον Μισέλ Ροκάρ, Γάλλο πολιτικό με ιδέες και ισχυρό αποτύπωμα στο κόμμα του και στη χώρα του, που πέθανε προ ημερών. Μεγάλη προσωπικότητα, αναμφισβήτητα. Με τα εφόδια και τις ανεπάρκειες, τις καλές και τις αδύναμες στιγμές μιας πυκνής, πολιτικής βιογραφίας.
Συγχρόνως, όμως, συναντά κανείς και έναν ολόκληρο κόσμο με πεποιθήσεις, αναζητήσεις και πρωτοβουλίες. Τον αντιαποικιοκρατικό αγώνα, την ιδέα της αυτοδιαχείρισης, τον οικονομικό ρεαλισμό, τη συνειδητοποίηση της κλιματικής αλλαγής και την πραγματική πολιτική οικολογία: όλα αυτά σε ένα και μόνο πολιτικό μέγεθος και μια ζωή –αυτή του Ροκάρ– που κερδίζει τον θαυμασμό των μεταγενέστερων.
Το πολιτικό πρόβλημα της εποχής είναι και μια κακή εναλλαγή ρόλων. Από τη μια πολιτική ασημαντότητα. Και από την άλλη, η παραπλανητική έξοδος από την ασημαντότητα μέσα από θορυβώδεις, τυχοδιωκτικές και γραφικές φιγούρες που ισχυρίζονται ότι αφουγκράζονται τον λαό. Και τι να πει κανείς για τη Βρετανία μετά το δημοψήφισμα; Το Brexit αποκάλυψε το βάρος και το ιστορικό αισθητήριο του κάθε πολιτικού. Το αν μια προβεβλημένη φιγούρα ήταν απλώς ένα επιτηδευμένο στυλ ή είχε υπόσταση, διαθέτοντας πολιτική κρίση και στόφα ηγέτη. Το αν μπορούσε να ενσαρκώνει ιδέες ή αν ανέμιζε απλώς catchy φράσεις για να παγιδεύει το λαϊκό συναίσθημα.
Ξέρουμε, φυσικά, πως οι μεγάλες και ανώνυμες δυνάμεις βάζουν όρια στη δράση των προσώπων. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαρξιστής για να πει το όνομα City, πολυεθνικές, τράπεζες κ.λπ. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ριζοσπάστης για να καταλάβει τη σημασία της παγκοσμιοποίησης και τις τεκτονικές αλλαγές στη δομή του κόσμου μας. Ο Αλέξης ντε Τοκβίλ έγραφε στην εποχή του ότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να πας από τη μια αυταπάτη στην άλλη: από την πίστη στην παντοδυναμία της βούλησης (και των προσώπων) να περάσεις στην άποψη ότι τα πρόσωπα είναι απλώς τα τυχαία προϊόντα της ιστορικής περίστασης.
Στις περιόδους κρίσεων, λοιπόν, βλέπουμε πόσο μετράει το ανάστημα των ανθρώπων. Το δοκιμάζουμε, εδώ και καιρό, στην Ευρώπη, όπου, με λίγες εξαιρέσεις, η πολιτική ικανότητα έχει καταντήσει συνώνυμο της σκέτης εξουσιαστικής επιβίωσης, χωρίς να αφήνει κάτι πίσω της. Το βλέπουμε σε άχρωμους κεντρώους που κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί το όνομά τους, σε επηρμένους και τυχοδιώκτες νεο-αριστερούς, σε δεξιούς χωρίς περιεχόμενο. Θα πει κανείς ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν δυνάμεις που τους ξεπερνούν.
Ζούμε παγκόσμιους κλονισμούς του καπιταλισμού, την κάμψη της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας, τη ραγδαία υποχώρηση του παραδείγματος που έκανε τη μεσοαστική, καταναλωτική ευημερία θεμέλιο της σταθερότητας. Σύμφωνοι. Μια βαθιά κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί από μεμονωμένους ηγέτες ούτε από κάποιες φωτισμένες ελίτ. Αυτή θα ήταν μια αφελής και πολύ συντηρητική εκδοχή της πίστης στις προσωπικότητες και στην καταλυτική επίδραση που μπορεί να έχουν για τη λύση των προβλημάτων. Υπάρχει, παρ' όλα αυτά, ένα θέμα με τα πρόσωπα.
Αν η μεσσιανική εποχή της πολιτικής ανήκει στο παρελθόν, το μέλλον δεν μπορεί να είναι οι απλοί τεχνικοί της εξουσίας και τα γραφεία συμβούλων. Ούτε για διάφορους επιτήδειους Μπαρόζο που δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση του συμβολισμού και του παραδείγματος στην πολιτική. Χρειάζονται, αντίθετα, αυτοί/αυτές που θα ενσαρκώσουν μια «ορισμένη ιδέα για τη χώρα τους», ερμηνεύοντας σωστά τη συγκυρία και τη δυναμική των πραγμάτων. Το πολιτικό πρόβλημα της εποχής είναι και μια κακή εναλλαγή ρόλων.
Από τη μια πολιτική ασημαντότητα. Και από την άλλη, η παραπλανητική έξοδος από την ασημαντότητα μέσα από θορυβώδεις, τυχοδιωκτικές και γραφικές φιγούρες που ισχυρίζονται ότι αφουγκράζονται τον λαό. Από τη μια είναι η πληκτική ουδετερότητα που βυθίζεται στα δημοσιονομικά σχεδιαγράμματα, και από την άλλη διάφορες προσπάθειες να δοθεί ζωή στην πολιτική, μέσα από λαϊκισμούς και μικρούς «Καίσαρες».
Αν δεν σπάσει, όμως, αυτή η θλιβερή εναλλαγή ρόλων και δεν αναδειχθούν καινούργια πρότυπα, το πράγμα θα επιδεινωθεί. Και τότε, τα πιο φωτισμένα και ικανά πρόσωπα θα γίνονται άμεσα αναλώσιμα. Πριν καν κατορθώσει να δράσει κανείς, θα έχει ακυρωθεί ως πρόσωπο. Αυτός είναι και ο κίνδυνος της παρατεινόμενης, αμοιβαδοειδούς κρίσης: η ολική έκλειψη της εμπιστοσύνης στο άστρο της πολιτικής. Μπορεί να το αποφύγουμε;
Πηγή: www.lifo.gr
7 σχόλια:
Καλημέρες σε όλους...
Να δούμε τι άλλο θα γίνει στη γειτονιά μας...
Καλο μεσημερι σε ολους. Μια γενικοτερη ματιά με την οποια σε γενικες γραμμές συμφωνω ειναι αυτη του Αγη Βερουτη:
Όλη νύχτα η τηλεόραση ανοιχτή με πραξικόπημα σε ζωντανή μετάδοση.
Είχα γράψει πριν χρόνια πως ο Ερντογκάν επιδεικνύει υπέρτατη ανθεκτικότητα στις αλλαγές που συμβαίνουν στην χώρα του, με και χωρίς την συμβολή του.
Ανέβηκε στην εξουσία με την βοήθεια του ισλαμόφιλου "συστήματος Γκιουλέν", δηλαδή του λεγόμενου Παράλληλου Κράτους της Τουρκίας, κόντρα στο κεμαλικό δηλ. κοσμικό Βαθύ Κράτος των Στρατηγών και των Τούρκων εθνικιστών.
Πήρε τη χώρα κυριαρχούμενη από την "secular" ελίτ των ευρωΤούρκων ολιγαρχών σχεδόν σε κατάρρευση, πέρασε τις μεταρρυθμίσεις που του πρότεινε το ΔΝΤ, την έβαλε σε αναπτυξιακό αμόκ 5%-9% ετησίως, μοίρασε κοινωνικές παροχές, τσάκισε τη διαφθορά, προσέλκυσε ξένες επενδύσεις από Ευρώπη και αραβικές χώρες, και όλα αυτά με την ανοχή του Βαθέως Κράτους.
Νομιμοποίησε τη μαντήλα που ως τότε επιτρεπόταν μόνο στις πόρνες να την φορούν.
Τα τελευταία 5 χρόνια ξεμπέρδεψε με τους Κεμαλικούς στο στρατό, και άνοιξε παρτίδες με ακραία ισλαμικά στοιχεία όπως ο ΙΣΙΣ, ενώ μη έχοντας πια ανάγκη το Παράλληλο Κράτος το κυνήγησε, κούρεψε σε ένα βράδυ τον Νταβούτογλου και εγκατέστησε συγγενή του στην πρωθυπουργία.
Χαρακτηριστικά έχει πει πως "η Δημοκρατία είναι σαν ένα τρένο, από το οποίο πρέπει να κατέβεις όταν σε φτάσει στον προορισμό σου."
Μετά το χθεσινό πραξικόπημα-φιάσκο από τα απομεινάρια των Κεμαλικών, μοιάζει να ξεκαθαρίζει οριστικά το τοπίο από τους αντιπάλους του.
Χρησιμοποίησε τη θρησκεία και αύξησε την επιρροή του ώσπου έμεινε μοναδικός κυρίαρχος.
Κυρίως όμως μοιάζει να ταιριάζει στις προσδοκίες του τουρκικού λαού. Της συντριπτικής πλειοψηφίας τουλάχιστον, που ζει στα όρια της φτώχειας και της θρησκοληψίας. Ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να εκφράσει όλους όσους ήσαν εκτός συστήματος, στα σχεδόν 80 χρόνια του Κεμαλισμού.
Οι υπόλοιποι σιγά σιγά θα εκδιωχθούν ή θα τον προσκυνήσουν.
Ο Ερντογκάν είναι η εκδίκηση του Τούρκου χωριάτη προς τον πρωτευουσιάνο ευρωΤούρκο που τον αντιμετώπιζε αφ'υψηλού, η δικαίωση του ΟΧΙ_ΣΤΗΝ_ΕΥΡΩΠΗ, η αγαλίαση του εξωσυστημικού.
Της τουρκικής πλειοψηφίας δηλαδή.
Δεν έχω ιδέα πως θα μας επηρρεάσουν αυτές οι εξελίξεις, αλλά πιστεύω πως θα μας επηρρεάσουν με κάποιο τρόπο.
https://pbs.twimg.com/media/CnfTkI1XgAAifrt.jpg
Η νεαρή κυρία που έγραψε το παρακάτω σχόλιο έλαβε το μεταπτυχιακό της πριν ένα μήνα από το πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης.Έχει ζησει χρόνια εκεί,έχει σχέση με Τούρκο υπήκοο,αγάπησε τους ανθρώπους αυτής της χώρας.
"Χθες το βράδυ μιλούσα στο τηλ με φίλο από Κωνσταντινούπολη και άκουγα τις φωνές από το παράθυρο του σπιτιού του: Αλλαχού ακμπάρ και αλλάχ μπιζμιλάχ. Σήμερα κυκλοφορούν φωτογραφίες από λιντσαρισμένους φαντάρους. Ελάτε να μιλήσουμε τώρα για τον "υπέροχο τουρκικό λαό" που αντιστάθηκε και απέτρεψε πραξικόπημα! Όλοι οι υπερασπιστές της δημοκρατίας και της ελευθερίας έμειναν στα σπίτια τους και αγωνιούσαν για τις εξελίξεις. Αυτοί που κατέβηκαν είναι οι φανατικοί μουσουλμάνοι, οπαδοί της θεοκρατίας και της δημιουργίας χαλιφάτου υπό τον σουλτάνο Ταγίπ. Ό,τι ακολουθήσει από εδώ και πέρα εικάζω πως θα είναι απείρως πιο επικίνδυνο από το ίδιο το πραξικόπημα."
Θεωρώ μεγαλύτερο κινδυνο για την χώρα μας τον Τούρκο χωριάτη του κυρίου Βερούτη από τον Τούρκο πρωτευουσιάνο επιστήμονα,επιχειρηματία η αξιωματικό.
Καλησπέρα
το κείμενο είναι λίγο παλιό αλλά θα έλεγα εμπνευσμένο καθώς ότι έγινε στο 6μηνο που μεσολάβησε απ΄τη δημοσίευση του μέχρι σήμερα είναι κατά κάποιο τρόπο στο πνεύμα της ανάλυσης
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της συριακής κρίσης!
http://www.liberal.gr/forum/sxoliasmos_arthron/2016/Xetuligontas_to_koubari_tis_suriakis_krisis.html
Hippy καλησπέρα. Αυτό το κείμενο είναι του χρήστη Koukos, ή απλώς εκείνος το ανήρτησε τον περασμένο Φεβρουάριο; Το βρίσκω άρτιο, επεξηγηματικό, ορθό και προσιτό, κοντολογίς, αυτός ο τύπος γιατί δεν είναι φίλος μας;
Καλησπέρα σας Τελικά εδώ δεν θα πλήξουμε ποτέ Την μια εβδομάδα έχουμε eurogroup την άλλη brexit την παράλληλη γεωπολιτικές αναταραχές στην γειτονιά μας!!
Αμα ασχοληθεί με το χαα κάποιος ξεκινά μαριδαίος και καταλήγει κομάντο των αγορών με ταχύρυθμη βασική εκπαίδευση !!!
Δημοσίευση σχολίου