ΣΑΒΒΑΤΟ..
με μουσική


ΣΑΡΑΠΕΝΤΕ ΓΙΑΝΝΗΔΕΣ ΕΝΟΣ ΚΟΚΚΟΡΟΥ
ΓΝΩΣΗ..
της
Ευφροσύνης Παυλακούδη 


Παρακολούθησα χτες όπως πολλοί/ες την συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Παπαχελά στον ΣΚΑΙ. Διάβασα διάφορες κριτικές από παιδαριώδεις, μέχρι μετρημένες, από επικριτικότατες έως αποθεωτικές. Καταρχήν είναι θετικό ότι πυροδότησε πολιτική συζήτηση επί συγκεκριμένων θεμάτων. Κατά δεύτερον δημοσιογραφικά πέτυχε να ρίξει το μπαλάκι σε αυτούς που πλήττονται ή ενοχλούνται -ας το πούμε έτσι χάριν τύπων- από την τοποθέτηση του στο τιμόνι της αξιωματικής αντιπολίτευσης: την κυβέρνηση, τη λαϊκή δεξιά και τους κεντροαριστερούς ή για να το θέσω ωμά, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τους Καραμανλικούς και τα ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ. Οι φιλελεύθεροι είναι από μόνοι τους ειδική κατηγορία πια και η εμμονή της κριτικής τους μόνον στα περί κράτους, καταντά εμμονική, όταν δεν περιλαμβάνει μάλιστα και άλλες παραμέτρους μια ενδεχόμενης κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής από τον κ. Μητσοτάκη.

Πιο αναλυτικά:

1) Όσον αφορά την γλώσσα του σώματος ο κ. Μητσοτάκης ήταν ήρεμος, διόλου αμήχανος, καθόλου ενοχλημένος ακόμα και σε ερωτήσεις που έχει απαντήσει πολλάκις, όπως πχ τα περί οικογενειοκρατίας, ή δύσκολες, όπως γιατί να τον εμπιστευτούν οι εταίροι εφόσον συνολικά έχει απαξιωθεί η αξιοπιστία του ελληνικού πολιτικού προσωπικού στο εξωτερικό. Δεν κατέφυγε σε πολλές χειρονομίες και ούτε χαμογελούσε διαρκώς σαν ξερόλας –δες Τσιπρα, Καμμενο ή ακόμα και Λεβέντη αντιστοίχως-, ως τάχα η συζήτηση να αφορούσε βόλτα στην εξοχή. Αυτό του προσέδιδε σοβαρότητα και επίγνωση της κρισιμότητας των στιγμών, αν όχι του ρόλου του.


2) Επί της ουσίας ο κ. Μητσοτάκης δεν άνοιξε τα χαρτιά του σε συγκεκριμένα ζητήματα (πχ. Ασφαλιστικό) ή την κοστολόγησή τους, καθώς ήταν ηλίου φαεινότερο ότι διαφορετικά θα "έκαιγε" την επικείμενη ομιλία του στην ΔΕΘ. Και ορθώς έπραξε. Δημιούργησε προσδοκίες ακόμα και στους πιο υποψιασμένους να τον ακούσουν σε λίγες μέρες, προκάλεσε το ενδιαφέρον ακόμα και σε αυτούς που είχαν ξεγράψει την οποιαδήποτε εκδοχή αλλαγής της οικονομικής πολιτικής. Δεν μίλησε, όμως, γενικά κι αόριστα θα μου επιτρέψετε. Έθεσε πλαίσια και έδωσε μια ιδέα για το πώς εκλαμβάνει τόσο την φορολογία (π.χ. η μείωση ΕΝΦΙΑ κατά 30% στα επόμενα δυο χρόνια), όσο και το κοινωνικό κράτος (π.χ. το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα κατόπιν κοστολόγησης) ή την δομή του Δημοσίου (π.χ. καθεστώς δόκιμου δημοσίου υπαλλήλου, χαρακτηριστική δε η δήλωση του: "εγώ δεν θέλω απλά ένα μικρό κράτος, αλλά κυρίως ένα λειτουργικό/βιώσιμο κράτος".)

Η συνέχεια εδω: http://froufrouni.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html?spref=fb