ΣΆΒΒΑΤΟ..
με μουσική
ΠΟΛΥ ΜΕΛΙ ΚΑΙ ...ΤΗΓΑΝΙΤΑ ΤΙΠΟΤΑ
της
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΑΥΛΑΚΟΥΔΗ
Στην πολιτική δυο πράγματα παίζουν καθοριστικό ρόλο: το πρόταγμα και ο φορέας του. Η αξία του πρώτου δεν μειώνει την σημασία του δεύτερου. Τούτων λεχθέντων οι διάφορες διεργασίες στον χώρο της περίφημης κεντροαριστεράς έχουν ενδιαφέρον. Και ορθώς απασχολούν.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει αποσαφηνιστεί το πρώτο, ενώ το δεύτερο εμποδίζει την ενίσχυσή του. Και για να γίνω πιο σαφής: δεν είναι τόσο το θέμα ποιος συνεργάζεται με ποιον, αλλά πρωτίστως τι προτείνουν και κατά δεύτερον πώς το κοινωνούν. Η ομόνοια του χώρου δεν εγγυάται συσπείρωση δυνάμεων και μάλιστα a priori.
Kαι εξηγούμαι: ουδείς αμελητέος όταν α) υπάρχει κοινός στόχος και β) όταν η ανάγνωση των πραγματικότητας γίνεται υπό το ίδιο πρίσμα. Το θέμα είναι ότι τόσο το α' όσο και το β' δεν υφίστανται. Όταν οι μισοί φλερτάρουν με την ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ραχοκοκκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας και οι υπόλοιποι βγάζουν σπυριά και μόνον στην ιδέα, δεν υπάρχει μαγιά συνεννόησης και κατ' επέκτασιν δυνατότητα πολιτικής κυριαρχίας στον κορμό του κεντρώου χώρου. Είναι προφανέστατο.
Κι επειδή ακούω αυτά τα χαριτωμένα μέρες τώρα περί ελληνικής ιδιαιτερότητας, να θυμίσω ότι το ζήτημα της κεντροαριστεράς στη χώρα μας, δεν απέχει από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία επί τω συνόλω. Να συνεργαστεί με το αριστερό μπλοκ ή με τη δεξιά; Και αν καταλήγουμε ότι πρέπει να συνεργαστεί με τη δεξιά, τότε ποια η ειδοποιός διαφορά με αυτήν; Και για να το πάμε ακόμα πιο πέρα κι αν θέλετε κατευθείαν στην ουσία του προβλήματος: γιατί η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν πείθει όπως προ του 2000 ευρέως; Δεν διαθέτει πρόταση; Αυτοεγκλωβίστηκε σε συνεργασίες με δεξιά κόμματα; Αυτά είναι θέματα που απασχολούν κι ευλόγως τις ηγεσίες των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Η πραγματικότητα στη χώρα μας είναι μια όμως, ανεξαρτήτως των όποιων ερμηνειών της. Στην Ελλάδα συντελείται μήνες τώρα αξιόλογη προσπάθεια συγκρότησης μιας σοβαρής κεντροδεξιάς με ένα χαρισματικό, φιλελεύθερο και ευρωπαϊστή ηγέτη. Την ίδια ώρα η κεντροαριστερά κατακερματισμένη εγκαλεί σε λαϊκό δικαστήριο όποιον την κρίνει, ενώ άλλοτε συμψηφίζει τον Μητσοτάκη με τον Τσίπρα, άλλοτε θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ προνομιακό συνομιλητή κι άλλοτε αναιρεί κατά το δοκούν τα δυο προηγούμενα. Αλλαλουμ. Το δε εξωφρενικό είναι ότι υπάρχει πλήρης αναντιστοιχία κομματικής ηγεσίας και εν δυνάμει κεντροαριστερών ψηφοφόρων.
Κοινώς, στη χώρα μας η κεντροδεξιά εξελίσσεται, η κεντροαριστερά παλινωδεί... για πολλοστή φορά. Η ΝΔ ανεξαρτήτως τάσεων, προτάσσει σαφές μήνυμα: απορρίπτει οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, προτείνει πέραν μνημονίων και κρίσης ένα συγκεκριμένο νέο παραγωγικό και θεσμικό μοντέλο για τη χώρα. Αντιθέτως η Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Ποτάμι και το ΚΙΔΗΣΟ αναλώνονται σε αλληλοκαρφώματα, σε επεξηγήσεις του παρελθόντος, με τα μισά στελέχη να φλερτάρουν με την ιδέα συνεργασίας με τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Κοινώς πολύ μέλι κι από τηγανίτα τίποτα, που λέει κι ο λαός. Αυτή είναι η εικόνα προς τα έξω. Αρέσει-δεν αρέσει.
Σε τελική ανάλυση δεν είναι το ζήτημα ποιοι και πόσοι θα συνεργαστούν στην κεντροαριστερά αλλά έναντι ποιων και με ποια πρόταση; Όσο παραμένει αναπάντητο το ερώτημα, τόσο θα κερδίζει πόντους η κεντροδεξιά που και το θέμα ηγεσίας της έχει λύσει και το ζήτημα του σαφούς πολιτικού προτάγματος.
Κείμενο που δημοσιεύτηκε στο προσωπικο fb προφίλ της Ευφροσύνης Παυλακούδη.
με μουσική
ΠΟΛΥ ΜΕΛΙ ΚΑΙ ...ΤΗΓΑΝΙΤΑ ΤΙΠΟΤΑ
της
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΑΥΛΑΚΟΥΔΗ
Στην πολιτική δυο πράγματα παίζουν καθοριστικό ρόλο: το πρόταγμα και ο φορέας του. Η αξία του πρώτου δεν μειώνει την σημασία του δεύτερου. Τούτων λεχθέντων οι διάφορες διεργασίες στον χώρο της περίφημης κεντροαριστεράς έχουν ενδιαφέρον. Και ορθώς απασχολούν.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει αποσαφηνιστεί το πρώτο, ενώ το δεύτερο εμποδίζει την ενίσχυσή του. Και για να γίνω πιο σαφής: δεν είναι τόσο το θέμα ποιος συνεργάζεται με ποιον, αλλά πρωτίστως τι προτείνουν και κατά δεύτερον πώς το κοινωνούν. Η ομόνοια του χώρου δεν εγγυάται συσπείρωση δυνάμεων και μάλιστα a priori.
Kαι εξηγούμαι: ουδείς αμελητέος όταν α) υπάρχει κοινός στόχος και β) όταν η ανάγνωση των πραγματικότητας γίνεται υπό το ίδιο πρίσμα. Το θέμα είναι ότι τόσο το α' όσο και το β' δεν υφίστανται. Όταν οι μισοί φλερτάρουν με την ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ραχοκοκκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας και οι υπόλοιποι βγάζουν σπυριά και μόνον στην ιδέα, δεν υπάρχει μαγιά συνεννόησης και κατ' επέκτασιν δυνατότητα πολιτικής κυριαρχίας στον κορμό του κεντρώου χώρου. Είναι προφανέστατο.
Κι επειδή ακούω αυτά τα χαριτωμένα μέρες τώρα περί ελληνικής ιδιαιτερότητας, να θυμίσω ότι το ζήτημα της κεντροαριστεράς στη χώρα μας, δεν απέχει από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία επί τω συνόλω. Να συνεργαστεί με το αριστερό μπλοκ ή με τη δεξιά; Και αν καταλήγουμε ότι πρέπει να συνεργαστεί με τη δεξιά, τότε ποια η ειδοποιός διαφορά με αυτήν; Και για να το πάμε ακόμα πιο πέρα κι αν θέλετε κατευθείαν στην ουσία του προβλήματος: γιατί η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν πείθει όπως προ του 2000 ευρέως; Δεν διαθέτει πρόταση; Αυτοεγκλωβίστηκε σε συνεργασίες με δεξιά κόμματα; Αυτά είναι θέματα που απασχολούν κι ευλόγως τις ηγεσίες των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Η πραγματικότητα στη χώρα μας είναι μια όμως, ανεξαρτήτως των όποιων ερμηνειών της. Στην Ελλάδα συντελείται μήνες τώρα αξιόλογη προσπάθεια συγκρότησης μιας σοβαρής κεντροδεξιάς με ένα χαρισματικό, φιλελεύθερο και ευρωπαϊστή ηγέτη. Την ίδια ώρα η κεντροαριστερά κατακερματισμένη εγκαλεί σε λαϊκό δικαστήριο όποιον την κρίνει, ενώ άλλοτε συμψηφίζει τον Μητσοτάκη με τον Τσίπρα, άλλοτε θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ προνομιακό συνομιλητή κι άλλοτε αναιρεί κατά το δοκούν τα δυο προηγούμενα. Αλλαλουμ. Το δε εξωφρενικό είναι ότι υπάρχει πλήρης αναντιστοιχία κομματικής ηγεσίας και εν δυνάμει κεντροαριστερών ψηφοφόρων.
Κοινώς, στη χώρα μας η κεντροδεξιά εξελίσσεται, η κεντροαριστερά παλινωδεί... για πολλοστή φορά. Η ΝΔ ανεξαρτήτως τάσεων, προτάσσει σαφές μήνυμα: απορρίπτει οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, προτείνει πέραν μνημονίων και κρίσης ένα συγκεκριμένο νέο παραγωγικό και θεσμικό μοντέλο για τη χώρα. Αντιθέτως η Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Ποτάμι και το ΚΙΔΗΣΟ αναλώνονται σε αλληλοκαρφώματα, σε επεξηγήσεις του παρελθόντος, με τα μισά στελέχη να φλερτάρουν με την ιδέα συνεργασίας με τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Κοινώς πολύ μέλι κι από τηγανίτα τίποτα, που λέει κι ο λαός. Αυτή είναι η εικόνα προς τα έξω. Αρέσει-δεν αρέσει.
Σε τελική ανάλυση δεν είναι το ζήτημα ποιοι και πόσοι θα συνεργαστούν στην κεντροαριστερά αλλά έναντι ποιων και με ποια πρόταση; Όσο παραμένει αναπάντητο το ερώτημα, τόσο θα κερδίζει πόντους η κεντροδεξιά που και το θέμα ηγεσίας της έχει λύσει και το ζήτημα του σαφούς πολιτικού προτάγματος.
Κείμενο που δημοσιεύτηκε στο προσωπικο fb προφίλ της Ευφροσύνης Παυλακούδη.
7 σχόλια:
Καλημέρα σε όλη την παρέα
Σε τελική ανάλυση δεν είναι το ζήτημα ποιοι και πόσοι θα συνεργαστούν στην κεντροαριστερά αλλά έναντι ποιων και με ποια πρόταση; Όσο παραμένει αναπάντητο το ερώτημα, τόσο θα κερδίζει πόντους η κεντροδεξιά που και το θέμα ηγεσίας της έχει λύσει και το ζήτημα του σαφούς πολιτικού προτάγματος.
Κυρία Παυλακούδη καλημέρα σας. Η πένα σας γράφει σωστά. Κάθε ενότητα είναι και μια μπουκιά σκέψης που τόσο πολύ λείπει από τον Ελληνάρα. Πίτε στην πένα σας να γράφει συχνότερα.
Καλημέρα σας!
Καταρχήν ευχαριστώ τοσο τον οικοδεσποτη για την φιλοξενία της ανάλυσης μου, όσο και τον κ.Λευτέρη για το θετικό κι ενθαρρυντικο του σχόλιο. Με τιματε αμφοτεροι ιδιαίτερα.
Κατά δεύτερον βρίσκομαι στο Polis Art Cafe, στη παρουσίαση του συλλογικού τόμου για τον Λαϊκισμό (εκδόσεις Αρμός), με ομιλητές τους Αννα Διαμαντοπούλου, Παναγιώτη Καρκατσούλη, Χρήστο Χωμενίδη και συντονιστή τον Γιάννη Βαρτζόπουλο κι οφείλω να επισημάνω ότι ακούγοντας τις τοποθετήσεις και ορισμένων εκ των συγγραφέων του βιβλίου (Δήμου, Γεωργιαδου) έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το χάσμα της ανάλυσης του λαικισμου στην Ελλάδα μεταξύ πανεπιστημιακων, συγγραφέων και πολιτικών. Ούτε καν μια κοινή συνιστωσα ώστε ο λαικισμος να αντιμετωπιστει ομνυωντας και στην λαικοτητα. Κοινως, ο εθνικολαικισμος σαρώνει και εμείς ακόμα δεν έχουμε καν συμφωνήσει στις επιρροές του. Το αναφέρω αυτό γιατί είναι ενδεικτικό του προβλήματος στη χώρα μας: κόντρα και κόντρα αναλύσεις χωρίς όμως κάποια κατάληξη κι ακολούθως συσχέτιση με επίλυση και διεθνεις παράγοντες.
Την πιο γλυκιά μου καλημέρα σε όλους κι όλες και πάλι.
Καλο Σαββατοκύριακο.
Ξέχασα να αναφέρω ότι λατρεύω το μουσικό κομμάτι που συνοδευει την ανάλυση μου. Εξαιρετική επιλογή Μιχάλη. ☺
Προβληματισμένη Ευφροσύνη. ? Κέντρο και αριστερά σε κομμάτια βούτυρο στο ψωμί. Της κεντροδεξιάς ή της αριστεράς. Το ζήτημα είναι προς τα που να ανοίξει κάποιος τα χαρτιά του ή να αν θα τα ανοίξει γενικά?
Το ερώτημα είναι αν είχες τη δύναμη να ορίζεις το χρόνο των γεγονότων και ήξερες για πώς και πότε θα ερχόταν κάτι μη αρεστό πώς θα μοίραζες τον χρόνο πριν ανάμεσα στην αριστερά στην δεξιά και στο κέντρο?
Καλό απόγευμα στην παρουσίαση , να ξέρεις θαυμάζω τη δύναμη ψυχής όσων συνεχίζουν και προβληματίζονται για τα τεκταινόμενα της εποχής μας , ακόμα περισσότερο όταν αγωνίζονται για την βελτίωση της.
"I disapprove of what you say, but I will defend to the death your right to say it" S. G. Tallentyre
Lorac είμαι όντως πολύ προβληματισμενη. Προβληματισμενη που επιμενουμε να κονταροχτυπιομαστε για τα πρόσωπα κι όχι τόσο τι λένε. Η δε ιστορία του πολιτικού κέντρου πάντα στην Ελλάδα δυστυχώς μοιραζονταν είτε με σωρηδον στελέχη στη δεξιά πριν το 70', είτε στην αριστερά μετά το 2000. Δεν είναι νέο φαινόμενο δηλαδή. Και σίγουρα το ερώτημα είναι όπως το θετετε.Ίδωμεν. Οι πολιτικές διεργασίες δεν καταλήγουν από τις αναλύσεις, εκτιμήσεις μας,ιδίως αυτό το διάστημα.
Ένας άνθρωπος είναι ηλίθιος όταν προξενεί ζημίες σε έναν άλλο άνθρωπο, ή σε ομάδες ανθρώπων, χωρίς ο ίδιος να αποκομίζει οποιοδήποτε κέρδος, ή ακόμα και με το να ζημιώνεται σημαντικά.
Δημοσίευση σχολίου