ΣΆΒΒΑΤΟ..
με μουσική


Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ...


Όσοι υποστηρίζουν τη συμφωνία έχουν δίκιο σε πολλά πράγματα. Τα Σκόπια υποχρεώνονται σε μια σειρά από ταπεινωτικές παραχωρήσεις, αδιανόητες και πρωτοφανείς για μια χώρα που δεν έχει ηττηθεί σε στρατιωτική αναμέτρηση: αλλάζουν ονόματα σε αεροδρόμια, εθνικές οδούς, κατεβάζουν αγάλματα και τοπόσημα από το κέντρο της πρωτεύουσας τους, υποχρεούνται να αναρτήσουν επεξηγηματικές επιγραφές, αποκηρύττουν επισήμως κάθε σχέση με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και αναθεωρούν τον καταστατικό χάρτη της πολιτείας τους, το σύμβολο της δικαιοπολιτικής τους συγκρότησης.

Όσο «δίκαια» και συνάδοντα με την ιστορική αλήθεια και να θεωρηθούν όλα αυτά, δεν παύουν να είναι πράγματα ανήκουστα και εξευτελιστικά για ένα κυρίαρχο κράτος. Συντάγματα αλλάζουν μετά από πολέμους και εθνικές καταστροφές, ενώ η πανηγυρική αποκήρυξη της αλεξανδρινής κληρονομιάς θυμίζει δηλώσεις μετανοίας «απεταξάμην τον κομμουνισμό και τας παραφυάδας αυτού». Μια άλλη ανατριχιαστική λεπτομέρεια: στο άγαλμα του «Ιππέως» στο κέντρο των Σκοπίων, που ακολουθεί βεβαίως τον καθιερωμένο εικονογραφικό τύπο του Αλεξάνδρου, θα τοποθετηθεί επεξηγηματική πλάκα ότι συμβολίζει τη «φιλία με την Ελλάδα»! Αυτό παραπέμπει ευθέως σε κατακτημένη χώρα, που με την απειλή των όπλων αναγκάζεται να διατρανώσει τη φιλία της με τον κατακτητή.

Δεν ξέρω αν τελικά θα προχωρήσει αυτή η ιστορία ή θα σκοντάψει στην εθνική υπερηφάνεια των ανθρώπων αυτών, δικαιώνοντας τον Καμμένο και αναδεικνύοντας τον Κοτζιά σε παίκτη παγκόσμιας κλάσης, που με τη μπλόφα του έριξε όλη την ευθύνη στην αδιαλλαξία της άλλης πλευράς. Δεν είναι αυτό το θέμα της ανάρτησης μου.


Όμως το επιχείρημα των υπέρμαχων της συμφωνίας, ότι οι αυτοκρατορικοί όροι της παραπέμπουν σε ένα ελληνικό tour de force εναντίον ενός ανίσχυρου αντιπάλου, στρέφεται τελικά εναντίον τους. Αφού τα Σκόπια ήταν τόσο κολλημένα στον τοίχο, σε τόσο διακαή ανάγκη να αποσπάσουν τη συναίνεση της Ελλάδας για την ευρωατλαντική πορεία τους, τόσο απελπισμένα ώστε να αποδεχθούν τη διαπόμπευση ενώπιον της παγκόσμιας κοινής γνώμης, συνάγεται ότι αυτά που πήραμε ήταν λίγα και θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει περισσότερα - ή και όλα όσα θέλαμε. Συνάγεται ότι η «αδιάλλακτη» στάση μας, επί σχεδόν τριάντα χρόνια, δεν ήταν ένα εθνικιστικό καπρίτσιο αλλά ορθολογική Real Politik, βασισμένη σε βαθιά γνώση των συσχετισμών δυνάμεων. Συνάγεται ότι τίποτα δεν μας εμπόδιζε να εμμείνουμε για άλλα τριάντα χρόνια σε αυτή τη «σκληρή» γραμμή, μέχρις ότου αποσπάσουμε την πλήρη άνευ όρων παράδοση. Αυτό είναι κάτι που οι ενθουσιασμένοι της συμφωνίας θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ να μας το εξηγήσουν.

Απο του τοίχο του φίλου Ιωάννη Μαύρου στο fb.