ΣΆΒΒΑΤΟ..
με μουσική
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΙΠΑΣ: ΛΗΞΙΑΡΧΕΙΑ...
Τι σόι άθλημα είναι αυτό; Κι αν έχεις ρώμη πολεμιστή, δεν σου επιτρέπει να τη δείξεις· ο αντίπαλος είναι μακριά, προστατευμένος πίσω από ένα δίχτυ. Κι αν έχεις φωνή επαναστάτη, δεν σου επιτρέπει να τη χρησιμοποιήσεις· το παιχνίδι παίζεται στη σιωπή.
Θα περίμενε κανείς ότι τα οπαδικά πάθη στην Ελλάδα δύσκολα θα έβρισκαν τροφή σε ένα τόσο εξωτικό –μη μεσογειακό– άθλημα, όπως το τένις. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς, όμως, έκανε το λάθος να ξεχωρίσει, χωρίς να έχει προηγουμένως «πολιτογραφηθεί». Εφτασε στην κορυφή προτού προλάβουν να του χτυπήσουν σφραγίδα ΠΟΠ. Γι’ αυτό και τρέχουν τώρα να τον σφραγίσουν.
Αξίζει κανείς να καταγράψει τις αντιδράσεις όσων προσπάθησαν να χωρέσουν τον τενίστα στους κορσέδες των βεβαιοτήτων τους. Στήθηκαν αντικριστά δύο αντίπαλα είδωλα: Ο Τσιτσιπάς των δεξιών, που πανηγύρισαν την κούπα σαν καρπό της εθνικής ψυχοβιολογίας του πρωταθλητή· και ο Τσιτσιπάς των αριστερών, που ερμήνευσαν την επιτυχία σαν αποτέλεσμα της «σοβιετικής αγωγής» που ο τενίστας έλαβε από τη Ρωσίδα μητέρα του.
Με την ίδια αντιθετική συμμετρία υψώθηκαν και τα αντιείδωλα: Για τους συντηρητικούς της Δεξιάς, ο 21χρονος ήταν ένας επηρμένος, νεόπλουτος μετέφηβος, πιασμένος στον εθιστικό ιστό της διαδικτυακής αυτοπροβολής.
Για τους συντηρητικούς της Αριστεράς, ήταν ένας περφόρμερ σε αστικό θέαμα πολυτελείας – ένας κορδελάκιας για την ελίτ, προορισμένος να λειτουργεί ως επιβλαβής περισπασμός από τους αληθινούς αγώνες, που δεν δίνονται στην πλαστική «μοκέτα», αλλά στην τραχιά άσφαλτο.
Ιδίως το τελευταίο σχήμα χρησιμοποιήθηκε πολύ: Ο αντισφαιρόφιλος πρωθυπουργός, που έσπευσε στο Λονδίνο να δει τον Τσιτσιπά από κοντά, παρουσιαζόταν σε αντιπαράθεση με τον πολιτικό του αντίπαλο, που την ίδια ώρα έλιωνε τις σόλες του στην πορεία. Με τον τάχα ταξικό του στιγματισμό, ο Τσιτσιπάς πλήρωνε και την επιλογή του να αναρτήσει ο ίδιος τη φωτογραφία του με τον Μητσοτάκη.
Αν κάπου καταλήγουν όλα αυτά τα νήματα τσιτσιπολογίας, είναι στο συμπέρασμα ότι η δημόσια σφαίρα επιστρέφει σε κανονικά γράδα ελαφρότητας. Ο διχασμός δεν είναι πια του δρόμου. Είναι του χλοοτάπητα. Είναι «διχασμός» μεταβολισμένος στο συμβολικό επίπεδο – με σφαίρες χνουδωτές και δίχτυ ανάμεσα.
Οσο για τον ίδιο τον Τσιτσιπά; Η φούρια για την επιστράτευσή του σε προπαγανδιστικά αφηγήματα, όσο άγαρμπη κι αν είναι, τον καταξιώνει πια σαν πρόσωπο «εθνικό». Σαν κοινόχρηστο κάτοπτρο όπου ο καθένας νιώθει ελεύθερος να καθρεφτίσει τις προκαταλήψεις του για το τι σημαίνει «εθνικό».
Ευτυχώς ο ίδιος καλλιέργησε το χάρισμά του ερήμην των κοινών προσδοκιών. Και εξακολουθεί να το εξασκεί αυτόνομα. Διαπρέπεις ευκολότερα, όταν διαφεύγεις αδήλωτος από τα ληξιαρχεία φρονήματος.
www.kathimerini.gr Μιχάλης Τσιντσίνης
με μουσική
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΙΤΣΙΠΑΣ: ΛΗΞΙΑΡΧΕΙΑ...
Τι σόι άθλημα είναι αυτό; Κι αν έχεις ρώμη πολεμιστή, δεν σου επιτρέπει να τη δείξεις· ο αντίπαλος είναι μακριά, προστατευμένος πίσω από ένα δίχτυ. Κι αν έχεις φωνή επαναστάτη, δεν σου επιτρέπει να τη χρησιμοποιήσεις· το παιχνίδι παίζεται στη σιωπή.
Θα περίμενε κανείς ότι τα οπαδικά πάθη στην Ελλάδα δύσκολα θα έβρισκαν τροφή σε ένα τόσο εξωτικό –μη μεσογειακό– άθλημα, όπως το τένις. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς, όμως, έκανε το λάθος να ξεχωρίσει, χωρίς να έχει προηγουμένως «πολιτογραφηθεί». Εφτασε στην κορυφή προτού προλάβουν να του χτυπήσουν σφραγίδα ΠΟΠ. Γι’ αυτό και τρέχουν τώρα να τον σφραγίσουν.
Αξίζει κανείς να καταγράψει τις αντιδράσεις όσων προσπάθησαν να χωρέσουν τον τενίστα στους κορσέδες των βεβαιοτήτων τους. Στήθηκαν αντικριστά δύο αντίπαλα είδωλα: Ο Τσιτσιπάς των δεξιών, που πανηγύρισαν την κούπα σαν καρπό της εθνικής ψυχοβιολογίας του πρωταθλητή· και ο Τσιτσιπάς των αριστερών, που ερμήνευσαν την επιτυχία σαν αποτέλεσμα της «σοβιετικής αγωγής» που ο τενίστας έλαβε από τη Ρωσίδα μητέρα του.
Με την ίδια αντιθετική συμμετρία υψώθηκαν και τα αντιείδωλα: Για τους συντηρητικούς της Δεξιάς, ο 21χρονος ήταν ένας επηρμένος, νεόπλουτος μετέφηβος, πιασμένος στον εθιστικό ιστό της διαδικτυακής αυτοπροβολής.
Για τους συντηρητικούς της Αριστεράς, ήταν ένας περφόρμερ σε αστικό θέαμα πολυτελείας – ένας κορδελάκιας για την ελίτ, προορισμένος να λειτουργεί ως επιβλαβής περισπασμός από τους αληθινούς αγώνες, που δεν δίνονται στην πλαστική «μοκέτα», αλλά στην τραχιά άσφαλτο.
Ιδίως το τελευταίο σχήμα χρησιμοποιήθηκε πολύ: Ο αντισφαιρόφιλος πρωθυπουργός, που έσπευσε στο Λονδίνο να δει τον Τσιτσιπά από κοντά, παρουσιαζόταν σε αντιπαράθεση με τον πολιτικό του αντίπαλο, που την ίδια ώρα έλιωνε τις σόλες του στην πορεία. Με τον τάχα ταξικό του στιγματισμό, ο Τσιτσιπάς πλήρωνε και την επιλογή του να αναρτήσει ο ίδιος τη φωτογραφία του με τον Μητσοτάκη.
Αν κάπου καταλήγουν όλα αυτά τα νήματα τσιτσιπολογίας, είναι στο συμπέρασμα ότι η δημόσια σφαίρα επιστρέφει σε κανονικά γράδα ελαφρότητας. Ο διχασμός δεν είναι πια του δρόμου. Είναι του χλοοτάπητα. Είναι «διχασμός» μεταβολισμένος στο συμβολικό επίπεδο – με σφαίρες χνουδωτές και δίχτυ ανάμεσα.
Οσο για τον ίδιο τον Τσιτσιπά; Η φούρια για την επιστράτευσή του σε προπαγανδιστικά αφηγήματα, όσο άγαρμπη κι αν είναι, τον καταξιώνει πια σαν πρόσωπο «εθνικό». Σαν κοινόχρηστο κάτοπτρο όπου ο καθένας νιώθει ελεύθερος να καθρεφτίσει τις προκαταλήψεις του για το τι σημαίνει «εθνικό».
Ευτυχώς ο ίδιος καλλιέργησε το χάρισμά του ερήμην των κοινών προσδοκιών. Και εξακολουθεί να το εξασκεί αυτόνομα. Διαπρέπεις ευκολότερα, όταν διαφεύγεις αδήλωτος από τα ληξιαρχεία φρονήματος.
www.kathimerini.gr Μιχάλης Τσιντσίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου