ΚΥΡΙΑΚΗ 

με ελεύθερη γνώμη 

TO ΚΟΜΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠ΄ΟΛΑ ...

της 

ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΑΥΛΑΚΟΥΔΗ

Πρώτα ήταν προϊόν μοντάζ. Ύστερα έγινε λόγος για παραποιημένα στοιχεία και πλεκτάνη της ΝΔ με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Κατόπιν ήταν η προσπάθεια ενός ανθρώπου να καλμάρει έναν επιχειρηματία σε παραλήρημα. Και μετά ήρθε το κερασάκι στην τούρτα, η ανάληψη πολιτικής ευθύνης γιατί το ύφος, λέει, και η ουσία όσων ειπώθηκαν έδωσαν αφορμή για επιθέσεις εναντίον του κόμματος. 

Κοινώς αν δεν πλήττονταν ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν όλα μέλι-γάλα δηλαδή. Υπέροχα... ΝΟΤ. Δεν φτάνουν τα «ήξεις, αφήξεις»,έχουμε και την απόλυτη παραδοχή του Νίκου Παππά ότι από όλα όσα έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα, αυτό που παίζει ρόλο κι έχει σημασία στο τέλος της ημέρας για τον ίδιο, είναι το κόμμα. Τα υπόλοιπα πάνε περίπατο. Ποια Δικαιοσύνη και δημοκρατικές διαδικασίες; Ποια διαφάνεια και ηθικά πλεονεκτήματα; Ποιο Σύνταγμα; Το κόμμα πάνω από όλα. Αφού θίγεται αυτό, βγαίνει μπροστά και αναλαμβάνει την ευθύνη, αυτός που έχει το σθένος τάχα και δεν μασάει στη κριτική και τελειώσαμε. Σοβαρά τώρα; 

Η προσήλωση του Νίκου Παππά στο κόμμα είναι το ζήτημα μας; Το αν θα αποδειχτεί καλός στρατιώτης στη Κουμουνδούρου είναι το θέμα; Εφόσον ικανοποιήθηκαν οι σύντροφοι, σχολάσαμε δηλαδή; Και ακόμα κι αν παραιτούνταν ο κ. Παππάς από τον ΣΥΡΙΖΑ που απαιτούν μερικοί δεξιά και αριστερά, θα είχε λήξει η ιστορία; Όλα θα ήταν πρίμα; Πραγματικά απορώ με το πόσο αφελείς θεωρούν ορισμένοι τους πολίτες αυτής της χώρας. Και για να γίνω πιο σαφής τα ερωτήματα που χρήζουν απάντησης και δεν ακούγεται γρι προς το παρόν δυστυχώς, είναι: α) Πόσοι και ποιοι ήταν οι εκβιαστές για το περίφημο παράλληλο "μαγαζί" εντέλει; β) Πόσοι και ποιοι ήταν οι εκβιαζόμενοι τελικά; γ) Ποια η πορεία του χρήματος σε όλο αυτό το γαϊτανάκι; δ) Πόσοι και ποιοι οι εμπλεκόμενοι δικαστικοί σε αυτή την ιστορία; ε) Πόσα μέλη της τότε κυβέρνησης είχαν γνώση των παραπάνω και έκαναν τα στραβά μάτια; Μόνον ο κ. Παππάς ήταν ο φωστήρας και το είχε αντιληφθεί;

Τούτων λεχθέντων, είναι προφανές ότι η προσέγγιση του ζητήματος υπό το πρίσμα του αντικομμουνισμού, τόσο από στελέχη της ΝΔ, όσο και περσόνες στα κοινωνικά δίκτυα, συσπειρώνει τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σημειωτέον το προηγούμενο διάστημα ήταν πολύ κοντά σε μια άτυπη "διάσπαση" υπόψιν. 

Εξου και οι συντονισμένες κινήσεις σήμερα τόσο με τη προσφυγή στη Δικαιοσύνη, όσο και προχτές με κάλεσμα συνεργασίας του κεντροαριστερού χώρου. Τα τηλέφωνα παίρνουν και δίνουν και η μόνιμη επωδός, όπως μου έλεγε χαρακτηριστικά πρώην στέλεχος της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς που τον προσέγγισαν, είναι "δεχόμαστε ενορχηστρωμένη, σφοδρή επίθεση από τη Δεξιά, πρέπει όλοι οι υπόλοιποι του δημοκρατικού τόξου να συνεργαστούμε, σε χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ". Το περίφημο αντιδεξιό σύνδρομο σε πλήρη λειτουργία ως απάντηση στο αντιαριστερό της άλλης πλευράς, βασικά. Και κατά τ' άλλα είναι σαστισμένοι ορισμένοι στο Μοσχάτο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απολογείται, αλλά σηκώνει το γάντι και κουνάει μάλιστα και το δάχτυλο. Φευ.

Ευτυχώς στο Μαξίμου έχουν αντίληψη του πράγματος και δεν επιδιώκουν να αναλάβουν τη θέση του πολιτικά αυτόχειρα, επαναλαμβάνοντας τα λάθη του παρελθόντος, όπως φαίνεται. Η τακτική αυτή όμως εμπεριέχει αυξημένο ρίσκο, μην γελιόμαστε. Καθώς είναι δύσκολη η διαχείριση της εν λόγω κατάστασης, αφού το πολιτικό δεν μπορεί πάντα να υπερισχύει του ποινικού σκέλους. Εύθραυστες οι ισορροπίες, λοιπόν, που απαιτούν λεπτούς και προσεκτικούς χειρισμούς, πόσο δε μάλλον όταν η χώρα έχει διάφορα εθνικά θέματα ανοικτά και με κίνδυνο επιδείνωσης ανά πάσα στιγμή, υπόψιν.

Το να πλήττεται η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι ούτε αστείο, ούτε ευκαταφρόνητο. Το ηχητικό του κ. Μιωνή είναι μια βόμβα για το πολιτικό σύστημα επί της ουσίας. Δεν είναι απλά μια κόντρα ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ όπως ορισμένοι πιστεύουν. Η απαξίωση της εκτελεστικής εξουσίας ως διαπλεκόμενης που αψηφά νόμους και διαδικασίες είναι βούτυρο στο ψωμί των απολιτικ, αλλά και των ακραίων ένθεν κακείθεν, που φλερτάρουν τόσο με τον εξτρεμισμό, όσο και με τον ριζοσπαστισμό. Οι ερμηνείες όσων συνέβησαν δεν θα έπρεπε να αφορούν απλά μια ακατάσχετη ηθικολογία και μια ατέρμονη ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής. Γνωρίζουμε άλλωστε που οδηγούν αμφότερες και από το πρόσφατο παρελθόν: στην επικράτηση του εθνικολαϊκισμού και την αποφυγή σκληρών διλημμάτων επί του πραγματικού. Δεν μας παίρνει για δεύτερη φορά να ξανακυλήσουμε σε παράλληλους μονολόγους κραδαίνοντας τοτέμ μανιχαϊσμού με τη Τουρκία να απειλεί σε δυο ταμπλό πλέον.

Να ερευνηθούν τα πάντα λοιπόν, εφόσον υπάρχουν στοιχεία,να τηρηθούν οι διαδικασίες και να υπάρξει πολιτική αντιπαράθεση ουσίας επιτέλους, αλλά δεν γίνεται η χώρα να καταλήξει ένα απέραντο δικαστήριο και μόνον. Oύτε ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής. Ούτε πολιτικοποίηση της λειτουργίας της δικαιοσύνης κοινώς. Μην ξεχνάμε άλλωστε τα ουσιώδη: η οικονομία πλέει εν μέρει σε αχαρτογράφητα νερά λόγω της κρίσης του νέου κορονοϊού και η εξωτερική πολιτική χρήζει επαναθεώρησης σε πολλά κρίσιμα ζητήματα εν εξελίξει. Δεν θα είναι εύκολο για την κυβέρνηση να περάσει τις Συμπληγάδες Πέτρες. Πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να εστιάσει στα ουσιώδη τρέχοντα και παράλληλα να διαφυλάξει το κύρος της Πολιτικής και της Δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και το ένα δεν αναιρεί το άλλο που διαβάζω συχνά τελευταία. Τουναντίον. Όταν λειτουργείς με δεοντολογικό τρόπο στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και σέβεσαι τη διάκριση των εξουσιών, τότε ενισχύεις και την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Τόσο απλά, τόσο ωμά.