ΚΥΡΙΑΚΗ...

                                                         ...με ελεύθερη γνώμη 


Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ


     To  άρθρο γράφτηκε απο Μichele και δημοσιεύτηκε στις 17 Μαρτίου στην εφημερίδα meno@halandri.
http://www.menohalandri.gr/article.asp?catid=4544&subid=2&pubid=173


Με την ψήφιση του νομοσχεδίου για το PSI+ και των εφαρμοστικών νόμων που απορρέουν, ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος του σύγχρονου κοινωνικού και οικονομικού Γολγοθά που πρέπει να ανέβει η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Το κύκνειο άσμα της μεταπολιτευτικής ελλειμματικής διακυβέρνησης από τα δυο μεγάλα κόμματα αποτέλεσε η υπογραφή του επαχθούς Α΄ μνημονίου το Μάιο του 2010 από μια κυβέρνηση άκρως υποχωρητική και ενδοτική για τα συμφέροντα της χώρας.
Ήδη από το 2001 η δημοσιονομική αταξία της Ελλάδας (χρόνια πάθηση του πολιτικού συστήματος) επιχειρήθηκε να καλυφθεί με το περίφημο swap της Goldman Sachs, μέσω του οποίου η τότε κυβέρνηση επιχείρησε να αποκρύψει χρέος 2.8 δις. ευρώ μέσω συμφωνίας off market (εκτός αγοράς).Το συγκεκριμένο προϊόν το 2005 πέρασε στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης η οποία το "μεταβίβασε" στην Εθνική Τράπεζα, επιμηκύνοντας ως το 2039 το χρόνο αποπληρωμής του και μειώνοντας την ετήσια δόση.


Αυτού του είδους οι "λογιστικές" υπερβάσεις υπήρξαν αναγκαίες τη δεδομένη στιγμή, καθώς είχαμε καταφέρει να διατηρούμε ένα υπερτροφικό, αντιπαραγωγικό και εν πολλοίς αδηφάγο δημόσιο τομέα, είτε στο όνομα ενός ψευδοσοσιαλισμού εμποτισμένου με νεοφιλελεύθερες πρακτικές είτε στο όνομα της παλιάς παραδοσιακής πελατειακής δεξιάς.


Κάθε προσπάθεια πραγματικού εκσυχρονισμού και ίασης των ασθενειών του συστήματος έμοιαζε με σύγκρουση, με υπερβολική ταχύτητα πάνω σ' έναν τοίχο που ήταν αξεπέραστος. Επρόκειτο για ένα σύστημα αποτελούμενο από κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που κατέρρευσαν όταν τελείωσε το πάρτι, για ένα άθλιο συνδικαλιστικόκίνημα που με οδηγό την ηγεμονική κυριαρχία της αριστερής ιδέας λυμαινόταν τους χώρους εργασίας και την ανάγκη επιβίωσης των κατωτέρων οικονομικά στρωμάτων.


Η αριστερά, συναυτουργός αυτού του μεταπολιτευτικού εκτρώματος, φέρει ευθύνη μεγαλύτερη από αυτή που επιδιώκει να πείσει τους πολίτες ότι έχει. Θωρακισμένη από ιδεοληψίες περιτυλιγμένες με ανθρωπισμό, εμπόδισε κάθε προσπάθεια φυγής προς τα εμπρός. Κινητοποίησε κόσμο εναντίον μεγάλων επενδύσεων, εναντίον αποκρατικοποιήσεων, που ήταν αναγκαίες για τη χώρα, εναντίον κάθε μορφής επιχειρηματικής ανάπτυξης ποινικοποιώντας το κέρδος. Έρχεται τώρα να κλάψει ως απατημένη σύζυγος για τις παθογένειες ενός συστήματος για τις οποίες η ίδια δεν πρότεινε ποτέ λύσεις, προτάσεις πρακτικές, ώστε να συνεργαστεί με τις κυβερνώσες δυνάμεις στο μέτρο του εφικτού.


Με την υπογραφή και του Β' Μνημονίου-αναγκαστικού πλέον- η Ελλάδα θα αποτελέσει τον τόπο μεταφοράς των παραγωγικών μονάδων της Βορειοκεντρικής Ευρώπης, η οποία θα εκμεταλλευτεί στο έπακρον το φτωχό πλέον εργατικό δυναμικό της χώρας μας, τις ελαστικοποιημένες εργασιακές σχέσεις, την αναδιανομή πλούτου προς όφελός της. Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, από την άποψη της αδυναμίας διατήρησης της οικονομικής αυτοτέλειας, είναι δεδομένη. Όπως δεδομένος είναι και ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος, που αδυνατεί πλέον να αρθρώσει ενωμένο συντεταγμένο λόγο και προτάσεις για την ανάπτυξη. Ανάπτυξη θα έρθει, αλλά για ποιους;
Ζούμε στην εποχή ενός κηρυγμένου πολέμου, οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και εθνικού. Οφείλουμε να γνωρίζουμε, να παλεύουμε, να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, να μην λυγίσουμε ως πολίτες. Γιατί όπως έλεγε ο Αριστοτέλης: "Ο πόλεμος είναι το σχολείο της αρετής".