Χ.Α.Α.  Live    

                                                                                     

                                                                                                                                                                  

                                                     Σχόλια γιά τή συνεδρίαση online..

ΓΕΚΤΕΡΝΑ: ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΓΡΑΦΗΜΑ.. και αρθρο:

Τι θα μπορούσε να είναι η επαναδιαπραγμάτευση..

Μετα το ραλλυ Ιανουαριου-Φεβρουαριου δημιουργηθηκε ενας κλασσικος σχηματισμος διπλης κορυφης που θα εστελνε τη μετοχη κατ ελαχιστον στα 0,74 ευρω.Η μετοχη κινηθηκε πτωτικα εντος του καναλιου ΧS ,προσπαθησε να αντιδρασει ,εξηλθε για μια μονο συνεδριαση του καναλιου,για να επιστρεψει με εντονα  πτωτικο gap  εντος του καναλιου.

Κατοπιν διεσπασε και τον πυθμενα της περιοχης 0,5550-0,56 ευρω ( γραμμη F),αλλα η ορμη του τιτλου φαινεται να εξαντλειται και προσπαθει να επανελθει στην F.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ το σημειο επομενως των 0,56 ευρω,καθως εαν διασπαστει ανοδικα θα δωσει καλη κινηση τουλαχιστον μεχρι την πeριοχη του gap ( 0,8050-0,7510).

Σε περιπτωση που αποδειχθει retest και επαναφορα η γραμμη F, η πτωση της μετοχης θα συνεχιστει και θα ταλαιπωρησει περαιτερω τους επενδυτες.Πιθανοτερο το ανοδικο σεναριο.

..................................................................................................................................................................

ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Η επαναδιαπραγμάτευση, λοιπόν, ξεκίνησε. Ξεκίνησε όταν το ΤΑΙΠΕΔ «πάγωσε» τις διαδικασίες για αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. προχώρησε σημαντικά όταν ο υπουργός Εργασίας, Αντώνης Ρουπακιώτης, απηύθυνε έκκληση για «πάγωμα» στο μέτωπο των κλαδικών συμβάσεων και της μετενέργειας. απογειώθηκε όταν ο ίδιος ο ΣΕΒ τάχθηκε υπέρ της ανάκλησης των νομοθετικά προγραμματισμένων μειώσεων κατώτατων μισθών στον ιδιωτικό τομέα.

Σύμφωνα με την καθιερωμένη παράδοση, όμως, η επαναδιαπραγμάτευση γίνεται... με τον εαυτό μας! Τη στιγμή που οι αντισυμβαλλόμενοι της Ελλάδας, οι Ευρωπαίοι «εταίροι», ακόμη και το ΔΝΤ συνειδητοποιούν το αδιέξοδο που έχει προκύψει από το ίδιο το πρόγραμμα. Και είναι, πολιτικά και τεχνοκρατικά, ώριμοι να δεχθούν ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση. Φτάνει να ξεφύγει η Ελλάδα - δηλαδή η πολιτική της τάξη, συν η υπερθέρμη κοινή γνώμη- από την πρακτική του να μιλάει με τον εαυτό της. Να κατανοήσει πώς βλέπουν τα πράγματα «οι άλλοι». Και να στηριχθεί σ’ αυτό ώστε να φέρει την ουσιαστική αλλαγή. (Αν, βεβαίως, δεν βρεθούμε ήδη «εκτός» με το διαβόητο Grexit).

Αυτά σκεφτόμασταν όταν συναπαντήσαμε μια ανάλυση του τι θα ήταν -αληθινά- μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση στηριγμένη στα αδύναμα σημεία του τωρινού προγράμματος για την Ελλάδα. Ανήκει στον Κώστα Νικολόπουλο, της Lamda Infrastructure Finance, με διαδρομή που ξεκινάει από την Κινητή Τηλεφωνία και το Αεροδρόμιο των Σπάτων και φθάνει τώρα στο Καστέλι και την αξιοποίηση του Ελληνικού. Με τη ματιά αυτή ξαναβλέπει πού πέφτει έξω, ενδογενώς, το πρόγραμμα για την Ελλάδα. Και πώς θα μπορούσε/θα 'πρεπε να ξανακοιταχτεί:

«Το Πρόγραμμα στοχεύει σε μια (εμπροσθοβαρή) δημοσιονομική προσαρμογή και (σχεδόν ταυτόχρονη) ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας που με τη συνδυασμένη διαθέσιμη χρηματοδότηση (δάνεια, PSI, ίδια κεφάλαια Ελλάδας) θα «διασφαλίσει» τη βιωσιμότητα της οικονομίας, έτσι ώστε να μπει η χώρα (μετασχηματισμένη) στις αγορές. Το πρόγραμμα στόχευσε πρωταρχικά στο δημοσιονομικό σκέλος και (τους τελευταίους μήνες) η τρόικα έφερε το στόχο της ανταγωνιστικότητας στο προσκήνιο.

Το Πρόγραμμα έχει τρεις stakeholders: Ελλάδα που παρέχει τα ίδια κεφάλαια (μειωμένα ελλείμματα / πλεονάσματα / αποκρατικοποιήσεις), Ευρωζώνη/ΔΝΤ που παρέχουν τα δανειακά κεφάλαια και την «παλαιά» αγορά που συνέβαλε με μια επιδότηση (PSI).

[...]Ως Συνθήκη Βιωσιμότητας του Προγράμματος έχει διατυπωθεί η επίτευξη ενός λόγου χρέους 120% προς ΑΕΠ (έως) το 2020. Η συνθήκη βιωσιμότητας, όπως αυτή έχει υιοθετηθεί, δημιουργεί την ανάγκη ύπαρξης ενός συνολικού (σε ευρώ) ποσού χρηματοδότησης (total funding requirement), το οποίο, ανά πάσα στιγμή, πρέπει να είναι διαθέσιμο. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που το συνολικό ποσό υπολείπεται κατά την εφαρμογή του προγράμματος ή/και σύμφωνα με τις εκάστοτε αναθεωρούμενες προβλέψεις του δημιουργείται χρηματοδοτικό κενό (funding gap), το οποίο «αναζητά» αναπλήρωση με νέα ή ισοδύναμα μέτρα. Τέλος, επισημαίνεται ότι η υιοθετημένη συνθήκη βιωσιμότητας αποτελεί πολιτική θέση και όχι συνθήκη των αγορών.

Το πρόγραμμα είναι μια ετεροβαρής συμβατική σχέση μεταξύ Ελλάδας και εταίρων (αποτέλεσμα της αδυναμίας της αρχικής διαπραγμάτευσης και της μειωμένης αξιοπιστίας μας, που είναι έως σήμερα υπαρκτή). Δεν υπάρχει ξεκάθαρη «ευθύνη συγγραφής» (authorship risk), ούτε αναγνώριση «απρόβλεπτων καταστάσεων» (unforeseen events) ή καταστάσεων «εκτάκτου ανάγκης» (όπως πχ η κατάσταση της οικονομίας στην ευρωζώνη), συνεπώς ούτε δυνατότητα συμβατικού καταμερισμού του κινδύνου αποτυχίας, γεγονός που επιτρέπει την αποκλειστική επίρριψη των ευθυνών αποτυχίας σε «ελλιπή ή κακή εφαρμογή». [...]

Η δομική αντίφαση του προγράμματος και οι δυνατότητες ανάπτυξης

Οι θεσμικοί εταίροι κατά προτεραιότητα (και σχεδόν ως προϋπόθεση) οριοθέτησαν και «κλείδωσαν» τη συνθήκη βιωσιμότητας (καθώς αυτό επέτρεπε στο ΔΝΤ να συμμετέχει στη χρηματοδότηση, ενώ η Ευρωζώνη μόνη της δεν δεχόταν να αναλάβει την ευθύνη), με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί εξαρχής η ανάγκη ύπαρξης του συγκεκριμένου συνολικά αναγκαίου ποσού χρηματοδότησης, το οποίο μάλιστα δεν ήταν δυνατόν να εκτιμηθεί επακριβώς, καθώς το πρόγραμμα αποτελεί μια «διαλεκτική» διαδικασία trial and error, που επιπλέον επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες εκτός των ορίων δικαιοδοσίας και του προγράμματος και των stakeholders.

Με κλειδωμένη τη συνθήκη βιωσιμότητας, οι εταίροι μας, σε δεύτερο επίπεδο οριοθέτησαν και «κλείδωσαν» δύο ακόμα παραμέτρους: την περίοδο προσαρμογής, με βάση το πολιτικά αποδεκτό «επίπεδο κατανόησης» που ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν και το ποσό της δανειακής χρηματοδότησης που ήταν πολιτικά διατεθειμένοι ή ικανοί να εισφέρουν.

Αυτός είναι ο συνδυασμός που έχει δημιουργήσει το φαύλο κύκλο της διογκούμενης ύφεσης: η πίεση της ισχύουσας σύντομης περιόδου προσαρμογής αναγκαστικά συρρικνώνει την οικονομία (Ζώνη Επαναδιαπραγμάτευσης Α) σε συνδυασμό με την πρόσθετη και νομοτελειακή (λόγω της συνθήκης βιωσιμότητας) πίεση προς την Ελλάδα να συμπληρώνει «μόνη» πλέον όποιο πρόσθετο ποσό εκτιμάται σε κάθε αναθεώρηση ότι απαιτείται για την κάλυψη των εμφανιζόμενων (λόγω της υποαπόδοσης των μέτρων) χρηματοδοτικών κενών (πίεση που δημιουργεί πρόσθετη ύφεση και αυξανόμενη αβεβαιότητα, η οποία τροφοδοτεί περαιτέρω την υπο-απόδοση όποιων μέτρων και σπρώχνει προς οριζόντιες παρεμβάσεις) [Ζώνη Επαναδιαπραγμάτευσης Β] και (σε συνδυασμό) με την έλλειψη ασφαλιστικών δικλείδων αντιστάθμισης κινδύνων απόδοσης [Ζώνη Επαναδιαπραγμάτευσης Γ].

Το υφιστάμενο πλαίσιο και η αντίσταση από το γερμανικό άξονα για χρηματοδότηση της ανάπτυξης από δημοσιονομική πολιτική πρακτικά ωθεί την όποια (αληθινή) συζήτηση περί ανάπτυξης στην Ελλάδα στο τέλος της περιόδου προσαρμογής. [...] Μόνη διέξοδος στο πλαίσιο του υφιστάμενου προγράμματος μπορεί να είναι τα διαθέσιμα διαθρωτικά κεφάλαια της Ε.Ε. (τα οποία και αυτά θα υπόκεινται στις συνθήκες αβεβαιότητας και στις στρεβλώσεις της δημόσιας διοίκησης) και η εκκίνηση πολύ συγκεκριμένων έργων αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας (Ελληνικό, Καστέλι, περιφερειακά αεροδρόμια) για τα οποία -ενδεχομένως ακόμα- να μπορεί να βρεθεί δανειακή χρηματοδότηση από επενδυτές στο εξωτερικό.

Οι βασικοί άξονες μιας ουσιαστικής επαναδιαπραγμάτευσης

Οι κύριοι στόχοι της επαναδιαπραγμάτευσης μπορούν να εστιαστούν - όχι κατά σειρά προτεραιότητας- στους εξής άξονες:

Ως προς τη δομή του προγράμματος. Αναδιατύπωση της Συνθήκης Βιωσιμότητας, με αποσύνδεση από την επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου χρέους προς ΑΕΠ σε μια καθορισμένη ημερομηνία και εστίαση στην αξιόπιστη αναστροφή της πορείας της καμπύλης χρέους, με τη δημιουργία βιώσιμων πλεονασμάτων - αυτή η γραμμή θα αδρανοποιήσει την έννοια του χρηματοδοτικού κενού, του ισοδύναμου μέτρου και θα άρει την ανελέητη πίεση επί της οικονομίας για εξεύρεση πρόσθετων ποσών σε κάθε αναθεώρηση. Θα ομαλοποιήσει τις εντάσεις με τους δανειστές μας και θα βοηθήσει στη δημιουργία θετικής εικόνας και ψυχολογίας.

Επιμήκυνση της περιόδου προσαρμογής (όσο περισσότερο μπορούμε να επιτύχουμε).

Συμβατικός επαναπροσδιορισμός της διαδικασίας συγγραφής ή/και επιλογής συγκεκριμένων μέτρων και πολιτικών (ποιος προτείνει, πώς συμφωνούνται κ.λπ.) με σύνδεση της διαδικασίας αυτής με τους μηχανισμούς επιμερισμού της ευθύνης αποτυχίας (parties' risk allocation).

Εισαγωγή συμβατικών ασφαλιστικών δικλείδων αντιστάθμισης της «ευθύνης συγγραφής» (authorship risk), της αναγνώρισης «απρόβλεπτων καταστάσεων» (unforeseen events) και καταστάσεων «εκτάκτου ανάγκης» (force majeure). Επιμήκυνση της διάρκειας της περιόδου προσαρμογής, περαιτέρω προσαρμογή των όρων δανεισμού από τον επίσημο τομέα (επιτόκια, αύξηση περιόδου χάριτος -περιόδου αποπληρωμής), συμβολή περαιτέρω «φθηνής ή/και δωρεάν» χρηματοδότησης (π.χ. κούρεμα κρατικών δανείων, κούρεμα ομολόγων εις χείρας ΕΚΤ / Official Sector Bond Swap), έκτακτη απελευθέρωση αναπτυξιακών κεφαλαίων, αλλαγή λειτουργίας του λογαριασμού εξυπηρέτησης χρέους με αλλαγή προτεραιότητας χρήσης κεφαλαίων (use of funds) κ.λπ.

Ως προς το περιεχόμενο του προγράμματος. Αξιολόγηση των μέτρων που έχουν υιοθετηθεί σε κλίμακα «υφεσιακής επίδρασης» και «κοινωνικής πίεσης» και άμεση αντικατάσταση οριζόντιων μέτρων σε ευαίσθητες ομάδες (όχι στη λογική του ισοδύναμου μέτρου, εφόσον έχει επιτευχθεί η αναδιατύπωση της συνθήκης βιωσιμότητας).

Αποσαφήνιση των εθνικών περιουσιακών στοιχείων που υπόκεινται στην αρμοδιότητα του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων και εξαίρεση των δικαιωμάτων που αφορούν στρατηγικούς τομείς (ορυκτός πλούτος, ενέργεια κ.λπ.). Αναδιοργάνωση της διαδικασίας και στόχευσης αποκρατικοποιήσεων από τη λογική των fire sales στη λογική της εισόδου νέων παικτών και αύξησης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.

Ως προς τη λειτουργία του προγράμματος. Επανεξέταση του μηχανισμού και της λειτουργίας της διαδικασίας επιθεώρησης της πορείας του προγράμματος με στόχο την ελαχιστοποίηση των επισκέψεων της τρόικας και την επέκταση συστημάτων online communication. Αλλαγή ομάδας τρόικας από νέα πρόσωπα χωρίς επιβαρυμένο ιστορικό στο πρόγραμμα. Συμφωνία τρόπου επικοινωνίας, δημοσιοποίησης και πολιτικής νομιμοποίησης των μέτρων κατά την περίοδο προσαρμογής με στόχο την πολιτική προστασία των ελληνικών αρχών.

Η διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης. Η διαπραγμάτευση οφείλει να είναι διαδικασία κοινού συμφέροντας (common interest) και όχι θέσεων (positioning). Τα κύρια επιχειρήματα αφορούν στην επίτευξη ηρεμίας και την άρση της περαιτέρω αβεβαιότητας (κύριο ακροατήριο Ευρωζώνη), τη διασφάλιση της επιτυχίας (legacy) του προγράμματος (κύριο ακροατήριο ΔΝΤ) και την ελαχιστοποίηση της συνολικής χρηματοδότησης για την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος (ακροατήριο Ευρωζώνη και ΔΝΤ)».

Α.Δ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ - skbllz@hol.gr

www.naftemporiki.gr.