ΣΑΒΒΑΤΟ..
με καφεδάκι




Η ...άποψη του Nikolai Kondratiev (1892-1938) για την παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση.

Μέσω της έρευνας και της θεωρίας του περί "κύκλων της οικονομίας" -η οποία δημιουργήθηκε κατά παραγγελία Ι.Στάλιν(!)- προβλέπει με ακρίβεια την πορεία των "κρίσεων".

Πολλά έχουν γραφτεί για τους οικονομικούς κύκλους, πολλά για το καπιταλιστικό σύστημα που ακμάζει, φουσκώνει, φτάνει σε κορεσμό εν μέσω υπερκατανάλωσης και υπερβολικής αίσθησης (πλασματικής) ευημερίας και κατόπιν χρεοκοπεί.

Αν και ποτέ οι περίοδοι - οικονομικής, χρηματιστηριακής και κατ’ επέκταση κοινωνικής - ακμής δεν είναι ίδιες, εντούτοις τα στοιχεία που «ταΐζουν» και οδηγούν στις υπερβολές το.... σύστημα είναι ίδια και απαράλλακτα και έγκεινται στον ίδιο (ανά τους αιώνες) ανθρώπινο παράγοντα.

Ο Νικολάι Κοντράτιεφ (Nikolai Dmitriyevich Kondratiev) έζησε μεταξύ 1892 έως 1938 στη σταλινική Ρωσία. Πρόκειται για Ρώσο οικονομολόγο, από τους σημαντικότερους της περιόδου του μεσοπόλεμου. Είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε τους κύκλους της οικονομίας.

Βασική του θεωρία είναι ότι οι καπιταλιστικές οικονομίες διανύουν μεγάλες ανοδικές περιόδους που κατόπιν ακολουθούνται από εξίσου μεγάλες περιόδους συρρίκνωσης. Η ιστορία της μελέτης του για τον καπιταλισμό ξεκίνησε από την… παραγγελία – επιταγή του Στάλιν (γύρω στο 1920), που ζήτησε από τον Κοντράτιεφ να βρει «αποδείξεις» που να δείχνουν ότι ο καπιταλισμός είναι καταδικασμένος σε χρεοκοπία και εξαφάνιση – όπως είχε πει και ο Μάρξ.

Τελικά όμως, η «διάγνωση» του πολύ νεαρού Κοντράτιεφ κατέληξε στο (δυσάρεστο για το Στάλιν) συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός «αναγεννάται» μέσα από τις στάχτες του. Αποτέλεσμα αυτού, ήταν ο… δημοκρατικός Στάλιν να τον εξορίσει στα Γκουλάγκ, όπου και πέθανε το 1938 σε ηλικία 46 ετών.

Η θεωρία.

Ο...Νικολάι Κοντράτιεφ αναγνώρισε τέσσερις διακριτές φάσεις οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη και τις περιέγραψε ως εξής:

α) περίοδος πληθωριστικής αύξησης,

β) περίοδος στασιμοπληθωρισμού,

γ) περίοδος αντιπληθωριστικής αύξησης και τέλος

δ) η μεγάλη ύφεση.

Οι τέσσερις προαναφερθείσες περίοδοι παραλληλίζονται εύστοχα από τις τέσσερις εποχές του χρόνου με τα ανάλογα χαρακτηριστικά: Άνοιξη - Καλοκαίρι και Φθινόπωρο – Χειμώνας. Παρατηρώντας τις προηγούμενες συμπεριφορές του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης, ο νεαρός οικονομολόγος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι δυτικές καπιταλιστικές οικονομίες διέπονται από έναν μακροχρόνιο οικονομικό κύκλο, μέσω ανάπτυξης, κορεσμού, ύφεσης και κατάρρευσης. Εν συνεχεία, ξεκινά ο νέος αναπτυξιακός κύκλος..

Μετά την ακμή, επέρχεται καθαρισμός, (ύφεση), εξυγίανση μέσω αποβολής των κακώς κειμένων, ενώ κατόπιν το καπιταλιστικό σύστημα γίνεται πιο δυνατό (έχοντας «προίκα» την πρότερη γνώση), μέχρι να φθαρεί και να χρεοκοπήσει εκ νέου.

Σε ότι αφορά τις αιτίες που ο καπιταλισμός έχει αυτούς τους οικονομικούς κύκλους, ο Κοντράτιεφ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κυρίαρχο στοιχείο είναι ο παράγοντας άνθρωπος.

Την ευθύνη για την παρακμή την έχει ο άνθρωπος και όχι το σύστημα.

Το σύστημα χρεοκοπεί λόγω του ότι «κυβερνάται» από ανθρώπινες ιδιότητες όπως πλεονεξία, υπέρμετρη φιλοδοξία, απληστία, ασυδοσία.

Αυτά, καθιστούν τον άνθρωπο αχόρταγο και το σύστημα διάτρητο.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει το τι μεταλλάξεις θα γίνουν στο καπιταλιστικό σύστημα αυτή την εποχή, έως ότου «δραπετεύσει» και από αυτή την κρίση. Ούτε ξέρουμε αν αυτή η περίοδος θα σημάνει και το τέλος ενός μακρόχρονου οικονομικού κύκλου που κράτησε επί δεκαετίες. Αυτό όμως που είναι αναμφισβήτητο είναι ότι στο τέλος κάθε κύκλου, δηλαδή στην ακμή, υπάρχει μια πρωτοφανής ανοδική έξαρση σε όλα. Ανεβαίνουν τα πάντα. Μετοχές, τιμές πετρελαίου, commodities, μέταλλα, νομίσματα. Επικρατεί δηλαδή μια πλασματική νιρβάνα, μέσω υπέρμετρης αισιοδοξίας και αίσθησης οικονομικής ασφάλειες που οδηγεί σε καταναλωτικές υπερβολές. Ότι γίνονταν δηλαδή τα τελευταία χρόνια παγκόσμια… (αναφερόμαστε στις δυτικές οικονομίες).

Πάντως, η αλήθεια είναι ότι – ασχέτως με τα χρονοδιαγράμματα της διαπίστωσης του Κοντράτιεφ – τα ίδια στοιχεία, οι ίδιες ανθρώπινες ιδιότητες της πλεονεξίας, ασυδοσίας και της απληστίας είναι αυτές που ευθύνονται και για τη σύγχρονη (χρηματοπιστωτική) κρίση του συστήματος.

Πέρα της επενδυτικής φούσκας και της τεράστιας μόχλευσης, αυτές οι ιδιότητες δημιούργησαν τον υπέρμετρο καταναλωτισμό της τελευταίας 20ετίας, που υποστηρίχτηκε – επιδοτήθηκε από το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα...

Πηγή:http://greece-salonika.blogspot.com/