ΣΑΒΒΑΤΟ..
με μουσική



ΠΑΛΛΟΜΕΝΑ ΦΑΛΛΙΚΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ..


Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα

Το Οιδιπόδειο, το σύνδρομο της Ηλέκτρας και ο «φθόνος του πέους» είναι κρυμμένες αλήθειες. Από τα τρία, περισσότερο με εντυπωσιάζει ο «φθόνος του πέους». Σύμφωνα με τον  θείο Σίγκμουντ, οι γυναίκες δεν διαθέτουν πέος και σκάνε από τη  ζήλια τους για τους άνδρες. Με απλά λόγια, τα μικρά κοριτσάκια φθονούν  τα αγοράκια και αναπτύσσουν αρνητικά συναισθήματα προς τη μητέρα τους, την οποία και «κατηγορούν» επειδή δεν έχει πέος! Διοχετεύουν έτσι, όλη τους τη στοργή στον πατέρα, σε μια προσπάθεια να «αποκτήσουν» το πέος που τους λείπει. Όταν συνειδητοποιούν ότι τελικά δεν μπορούν, επιδιώκουν να κάνουν παιδιά, ελπίζοντας φυσικά πως θα είναι αγόρια. Παρόλα αυτά όμως, δεν ικανοποιούνται και το πρόβλημά τους παραμένει για πάντα, άλυτο…

Με αφορμή λοιπόν, την  παράσταση Mount Olympus γνωστή και ως "παλλόμενα πέη" του Φάμπρ (ο «αμφιλεγόμενος» νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών) έκανα κάποιες σκέψεις. Η αλήθεια είναι πως μπέρδεψα κάπως, σε ένα κουβάρι  τον Φρόυντ, τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει με τις επιλογές του Βέλγου καλλιτέχνη και τα πολιτιστικά μας σύνδρομα.

Αδιαφορώ βέβαια, για τις επιλογές του κ. Μπαλτά σχετικά με τον πολιτισμό της χώρας. Γιατί όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις υπουργών, η άσκηση πολιτισμικής πολιτικής διακατέχεται από χυδαίο κρατισμό και αήθη σκοπιμότητα. Πόσο μάλλον τώρα, που κάθε κίνηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εμφορείται από διάθεση ανατροπής όλων όσα στήριξαν οι προηγούμενοι.

Γενικότερα, είναι φανερό ότι στα χρόνια, τουλάχιστον, της Μεταπολίτευσης, η χώρα δεν θέλει να παράγει πολιτισμό. Είτε πρόκειται για την περίπτωση του culture είτε για το civilization. Η κοινωνία παραμένει εγκλωβισμένη στα «φαλλικά» της σύνδρομα και πορεύεται ανοργασμική και ανικανοποίητη, κουβαλώντας το «προπατορικό αμάρτημα» του Οιδίποδα στους ώμους της.

Παρηκμασμένοι κληρονόμοι μακρινών προγόνων και της «χαμένης» Γενιάς του 30, το μόνο που κάνουμε είναι να κόβουμε βόλτες γύρω από ένα διεφθαρμένο υπουργείο «κρατισμού», επαιτώντας να μας οργανώσει «σοβιετικά» φεστιβάλ και επιδοτούμενες κιτσάτες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Άρα λοιπόν, ποιος Μπαλτάς και ποιος Φαμπρ; Ποια «παλλόμενα πέη» και ποιος αφελληνισμός του Φεστιβάλ Αθηνών; Τι αξία έχει να σηκώσουμε αντάρτικο στις επιλογές μιας κυβέρνησης που βρίσκεται χαμένη στις εξάψεις της «εμμηνόπαυσης»; Ζούμε σε μια «σοσιαλιστική» χώρα που ακόμα και οι καλλιτέχνες της σιτίζονται από το κράτος. Σε μια κοινωνία όπου η κουλτούρα έχει περιοριστεί στα περίτεχνα κασκόλ και στα «εναλλακτικά» καφέ. Και που τα καλοκαίρια, παρακολουθούμε παραστάσεις και συναυλίες που σχεδιάζονται από τα δημόσια ταμεία των Δήμων και  υπό την εποπτεία απίθανων αντιδημάρχων «πολιτισμού».

Το πρόβλημα είναι ότι το κράτος βρίσκεται παντού και δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να παράγει πολιτισμό, χωρίς την δική του έγκριση. Οι εφορείες αρχαιοτήτων δεν επιτρέπουν εκδηλώσεις , μετά το ωράριο των εργαζομένων, τα απαρχαιωμένα μουσεία κλείνουν όποτε θέλουν, οι ιδιώτες και οι χορηγοί είναι αποκλεισμένοι από οτιδήποτε μπορεί να τους προσφέρει βάση αφόρμησης για να δημιουργήσουν αυτόνομα, το δικό τους πολιτιστικό προϊόν.

Και σε προέκταση όλων αυτών ο κ.Μπαλτάς έδιωξε τον Λούκο, αποκήρυξε το «παλιό κράτος» και ίδρυσε το δικό του, φέρνοντας έναν Βέλγο. Μα ότι και να έκανε θα ήταν το ίδιο περιοριστικό και αποτυχημένο. Απλά δεν έπρεπε να κάνει τίποτα. Και αν ήθελε πραγματικά, να απελευθερώσει πολιτιστικές δυνάμεις στη κοινωνία, θα ενθάρρυνε ιδιωτικές πρωτοβουλίες για να ανοίξει η αγορά σε πολλαπλάσια φεστιβάλ, σε νέες διοργανώσεις, σε χορηγούς που θα διαφήμιζαν τα προιόντα τους σε όλη την Ευρώπη, προκειμένου να πολλαπλασιαστούν τα μεγέθη του τουρισμού και να αναβαθμιστεί το πολιτιστικό επίπεδο των Ελλήνων.

Το ζήτημα δεν είναι ο Φαμπρ και οι επιλογές του. Στην Ιταλία, «ανώτερος άρχοντας», στη Σκάλα του Μιλάνου είναι ο  Ηλίας Τζεμπετονίδης ως Casting Director. Και τώρα, ως απολύτως επιτυχημένος, αναλαμβάνει την Όπερα των Παρισίων Garnier και την Όπερα της Βαστίλης! Ο κόσμος μας είναι πλέον ανοιχτός στον οικουμενικό πολιτισμό των τεχνών και δεν μαζεύεται στα όρια του ελληνικού κρατισμού.

Ας κάνει λοιπόν, ό τι θέλει ο Φαμπρ στην Επίδαυρο. Ας βάλει πέη, καλικάντζαρους και σατύρους. Δεν θα τον κράξουμε, στηρίζοντας τον πουριτανισμό αυτών που φοβούνται τις συγκρίσεις με τον δικό τους φαλλό…

Ο καημός μας δεν είναι ο Φαμπρ και ο κάθε Φαμπρ που διορίζεται από τον κρατικό «επιθεωρητή». Η αγωνία μας είναι αυτός ο φροϋδικός «φθόνος του πέους» που δεν μας αφήνει να γεννήσουμε καινούριο πολιτισμό. Που δεν μας δίνει την ελευθερία να γεμίσουμε «νέες κερκίδες» δίπλα σε αρχαία θέατρα, να απαγγείλουμε  νέους στίχους που δεν γράφτηκαν ακόμα και να φέρουμε διπλάσια εκατομμύρια τουριστών να απολαύσουν τον σύγχρονο πολιτισμό μας. Κυρίως, όμως να αποκτήσουμε την πολιτιστική μας  αυτοπεποίθηση που έχουμε τόσο ανάγκη για να συνεχίσουμε.

Δεν μας φταίνε λοιπόν τα «παλλόμενα πέη» του Φαμπρ αλλά τα παλλόμενα φαλλικά σύνδρομα που μας καταδυναστεύουν…


 www.liberal.gr