ΚΥΡΙΑΚΗ 
με ελεύθερη γνώμη



Η ΘΕΑΝΩ ΦΩΤΙΟΥ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ...


Κάποτε εθεωρείτο κάτι σαν άντρο αστικής ακολασίας. Εκεί σύχναζαν διάφοροι άνθρωποι, ως επί το πλείστον μέλη της πολυπληθούς τότε νεοπλουτοκρατίας και των παρελκομένων της, για να επιδοθούν στα παράξενα τελετουργικά τους. Ακουγαν μουσική χωρίς λόγια, έβηχαν στα διαλείμματα ανάμεσα στα μέρη μάλλον από αμηχανία, και παρακολουθούσαν παραστάσεις όπου οι ηθοποιοί αντί να μιλάνε σαν άνθρωποι τραγουδούσαν σαν τενόροι. Γενικά εθεωρείτο τόπος λαρυγγισμών και η προοδευτική κοινή γνώμη το αντιμετώπιζε ως φαραωνική ιδιοτροπία ενός ανθρώπου, του Χρήστου Λαμπράκη. Οι πιο ψαγμένοι έλεγαν ότι αντί για Μέγαρο η Ελλάδα χρειάζεται καλή μουσική παιδεία και οι πιο προωθημένοι απλώς απαξιούσαν να περάσουν απέξω. Κάρφος στον οφθαλμό της δημοκρατικής μας ισότητας. Το «Δεν πάω Μέγαρο θα μείνω με τον παίδαρο» δεν ήταν τραγούδι. Ηταν ιδεολογικό πρόγραμμα.

Δεν θυμάμαι πότε και πώς άρχισε ο εκδημοκρατισμός του. Πότε ανέβηκαν στη σκηνή του για πρώτη φορά ο Γιώργος Νταλάρας και η Χαρούλα Αλεξίου και η αίθουσα γέμισε από κοινό που μπορούσε επιτέλους να χειροκροτήσει το κάθε τραγούδι, αφού εν τω μεταξύ είχε μάθει ότι δεν χειροκροτάς ανάμεσα στα μέρη μιας συμφωνίας αλλά περιμένεις να τελειώσει. Και πώς ξέρεις ότι τελειώνει η μουσική όταν δεν έχει λόγια; Το Μέγαρο, για να αντιδράσει στον εκδημοκρατισμό του επεκτεινόταν με ακόμη πιο φαραωνικές κατασκευές, αίθουσες μεγάλες και μικρές. Η πολυπληθής πλουτοκρατία ανέκρουε πρύμναν, οι χορηγοί αποσύρονταν ο ένας μετά τον άλλον, το κέντρο της Αθήνας έκλεινε ή καιγόταν σε τακτά χρονικά διαστήματα και το Μέγαρο, που είχε πάψει πια να είναι της μόδας, βυθιζόταν όλο και βαθύτερα στα ενδότερα του κρατικού προϋπολογισμού. Ούτε ο «Ρουβίκωνας» δεν το καταδέχεται.

Η ήττα του Μεγάρου είναι μία ακόμη ήττα της αστικής Αθήνας. Η πορεία του είναι η εικονογράφηση της ιστορίας της Ελλάδας: από την παραφροσύνη και τη μεγαλομανία της ευμάρειας στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Χθες, το Μέγαρο φιλοξένησε τις εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Ελλείψει Χειμερινών Ανακτόρων υποθέτω ο ελληνικός λενινισμός αναζήτησε τη δεύτερη καλύτερη λύση. Οπου επιτέλους το κοινό θα μπορεί να χειροκροτεί ακόμη και φράσεις, να διακόπτει τους ομιλητές και να φωνάζει όποτε το κρίνει σκόπιμο. Το Μέγαρο περνάει πλησίστιο στη σοσιαλιστική περίοδο της Ιστορίας του. Φαντάζομαι την κυρία Θεανώ τη Φωτίου στο πόντιουμ να αγορεύει για την οικονομία των γεμιστών, ή τον Πολάκη να πυροβολεί στον αέρα για να γιορτάσει το τέλος των εργασιών και σκέφτομαι αυτό που είπε κάποτε ο Τσαρούχης: Αυτός ο τόπος εκδικείται όσους τον παίρνουν στα σοβαρά.


του Τάκη Θεοδωρόπουλου   www.kathimerini.gr