ΚΥΡΙΑΚΗ 
με ελεύθερη γνώμη



ΜΙΛΤΟΣ ΤΕΝΤΟΓΛΟΥ : ΤΣΙΜΕΝΤΑ...


«Ας περάσουμε τώρα και σε μια ευχάριστη είδηση...». Κάπως έτσι, μισοενοχικά, μισοαπολογητικά, αναγγελλόταν στα δελτία η επιτυχία του Μίλτου Τεντόγλου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου. Το χρυσό προβαλλόταν σαν εθνικό αντικαταθλιπτικο. Δεν υπήρχε όμως άλλος τρόπος. Eπρεπε κανείς να κόψει την πραγματικότητα στα δύο: Από δω η στάχτη, το πένθος και το πολιτικό δηλητήριο· και από την άλλη το φωτεινό πρόσωπο του εικοσάχρονου άλτη.

Ο Τεντόγλου έχει και το επιπλέον προνόμιο του άφθαρτου: Δεν έχει υποστεί τις απόπειρες πολιτικής και παραπολιτικής κατάχρησης που έχουν υποφέρει άλλοι αθλητές. Δεν έχει προλάβει –δεν είχε τουλάχιστον μέχρι χθες προλάβει– κάποιος να τον ρωτήσει τι πιστεύει για τα μνημόνια· τι πιστεύει για το Μακεδονικό· τι πιστεύει για τις φυσικές καταστροφές και την αυθαίρετη δόμηση.

Αυτή ήταν η τύχη που επιφύλαξε η δημοκρατία της κρίσης στα εθνικά σύμβολα: Η κάθε πλευρά προσπαθεί να ταυτοποιήσει πολιτικά όποιον αγωνίζεται με το εθνόσημο, ώστε να τον προσαρμόσει στη δική της προκατασκευασμένη εκδοχή του εθνικού. Πράγμα που από μόνο του αποδεικνύει ότι οι εκδοχές του εθνικού στις οποίες έχουμε καταλήξει να ομνύουμε είναι ολοένα και δυσκολότερο κάπου να συμπέσουν, κάπου να συναντηθούν.

Ακόμη και τα παλιά σύμβολα, που κάποτε έχαιραν καθολικής αποδοχής, έγιναν πόλοι αντιπαράθεσης. Ο φτωχός μετανάστης από τη Βόρειο Ηπειρο πολεμήθηκε ως ταξικός αποστάτης και διαβλητός νεοπασόκος. Η πολυνίκης Κατερίνα Στεφανίδη, που τις τελευταίες ώρες υμνείται ομόθυμα, είχε πέσει θύμα δημόσιου κομματικού διδακτισμού. Αλλά, δεν βαριέσαι. Ο Τεντόγλου μπορεί να απολαύσει τη νίκη του χωρίς να τη διακινδυνεύσει στον πάγκο κανενός πολιτικού χασάπη. Δεν ακολούθησε καν την πεπατημένη της συντεχνιακής γκρίνιας, στην οποία πολλοί συνάδελφοί του καταφεύγουν μόλις κατέβουν από το βάθρο: «Δεν με βοήθησε κανείς», «δεν με στήριξε κανείς», «δεν υπάρχει κράτος να σταθεί στα νέα παιδιά».

Οχι, ο Τεντόγλου έκανε το αντίθετο. Ανταποκρινόμενος στη δημοσιογραφική παρότρυνση, αφιέρωσε το μετάλλιό του στην οικογένειά του, στους φίλους και –φευ!– στους ιδιώτες χορηγούς του. Φάνηκε κάπως αλλόκοτη αυτή η σκηνή. Η κρατική τηλεόραση άφησε να ακουστούν στον αέρα τα ονόματα των χορηγών, χωρίς παιδαγωγική παρέμβαση· χωρίς ούτε ένα «μπιπ» αριστερής ορθότητας απέναντι στην γκρίζα διαφήμιση...

Πέρα από την πλάκα, ο πρωταθλητής είχε την ευθύτητα της ηλίκιας του. Δεν είχε ίχνος στόμφου. Είχε ακόμη τη χαρά του εφήβου που μέχρι πριν από λίγα χρόνια δοκίμαζε με αυτοκαταστροφικό ρίσκο το σώμα του πάνω στα τσιμέντα – κάνοντας παρκούρ στο στάδιο των Γρεβενών.

Εχει πια εξασκηθεί επαγγελματικά να ανταγωνίζεται τη βαρύτητα, αλλά δεν παίρνει την πόζα του επαγγελματία – κι ας μνημονεύει τους σπόνσορές του. «Θα μπορούσα», είπε, «να πηδήξω καλύτερα. Αλλά δεν με χάλασε κιόλας. Ηταν ωραία». Αυτή τη δραστική ουσία σερβίρει το εθνικό αντικαταθλιπτικό: Μη χαλιέστε. Μη χαλάτε με χολή τα λίγα ωραία, ινά μην και υμείς χαλασθείτε.

Μιχάλης Τσιντσίνης   www.kathimerini.gr