ΣΆΒΒΑΤΟ..
με μουσική


GRETA THUNBERG : ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ...
της 
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΑΥΛΑΚΟΥΔΗ.


Πάντα είχα θέμα με τις αγιογραφίες πολιτικών και ακτιβιστών. Γενικότερα, ο μεσιανισμός στην πολιτική και τα αντικείμενά της με ανησυχεί, αν όχι εκνευρίζει για του λόγου το αληθές. Τα ίδια ακριβώς μου προκαλεί και η χωρίς όρια κριτική σε εφήβους από όπου κι αν προέρχεται. Τούτων λεχθέντων, δεν αντέχω ούτε δευτερόλεπτο τους αφορισμούς ή τις αναλύσεις περί ψυχοπάθειας της Greta_Thunberg, ούτε και την θεοποίηση αυτής ως τάχα να είναι η νέα πασιονάρια των απανταχού οικολόγων.

Τίποτε από τα δύο δεν ισχύει, πιστεύω. Το ζήτημα της μαζικής κινητοποίησης για την κλιματική αλλαγή με αφορμή τις διαμαρτυρίες της είναι γεγονός. Και ως προς αυτό κρίνεται θετικά. Αρκεί όμως; Δηλαδή η μαζικότητα μιας διαμαρτυρίας προσφέρει a priori την λύση του ζητήματος ή μήπως χρειάζονται πολύ περισσότερα; Προφανώς το δεύτερο. Και εδώ είναι ακριβώς το πρόβλημα με την Greta Thunberg. Δεν είναι το θέμα αν διαμαρτύρεται, αλλά πώς διαμαρτύρεται.

Και εξηγούμαι. Η ρητορική "εμείς οι νέοι κι εσείς οι γέροι που δεν κατανοείτε, δεν αντιλαμβάνεστε" οδηγεί κάπου εποικοδομητικά; Δηλαδή αν βγουν ολοι οι νέοι του πλανήτη και πουν "μας καταστρέψατε, σας απεχθανομαστε", το προβλημα της κλιματικής αλλαγής θα έχει εξαφανιστεί ως δια μαγείας; Μην τρελαθούμε κιόλας. Ασε που είναι λάθος τακτική να οικτίρεις αυτούς που ειναι στα κέντρα εξουσίας, ωσάν μορφή εκτόνωσης, όταν αυτοί είναι που πρέπει πρωτίστως να πείσεις για αλλαγή πολιτικής για το ζήτημα για το οποίο διαμαρτύρεσαι. Και επι τω συγκεκριμένω, όταν η Greta Thunberg και άλλοι 16 νέοι ηλικίας 8 (!) έως 17 ετών καταθέτουν αγωγή στον ΟΗΕ κατά πέντε κρατών τα οποία μολύνουν την ατμόσφαιρα (Γαλλία, Γερμανία, Αργεντινή, Βραζιλία και Τουρκία), αλλά εξαιρούν τα τρία πρώτα στην μόλυνση παγκοσμίως, τις ΗΠΑ, Κίνα και Ινδία δηλαδή, ε δεν θέλει και πολύ για να αντιληφθεί κάποιος ότι κάτι πάει πολύ στραβά στον αγώνα της εν λόγω νεαράς.

H δε μαχητικότητα και η ρητορική κινητοποιησης τυπου της δεκαετίας του '60, εν έτει 2019 είναι εν γένει προβληματική. Πολλά έχουν αλλάξει. Αν συγκινεί η εν λόγω έφηβη γιατι θυμίζει περασμένα μεγαλεία νεανικής αντίδρασης, είναι άλλη ιστορία. Και σίγουρα δεν εξυπηρετεί σε τίποτε να μιμηθεί μοτίβα και πρακτικές που δεν οδήγησαν κι απαραίτητα σε αλλαγές, αλλά μάλλον σε συντηρητικές αναδιπλώσεις. Για να τα θυμόμαστε όλα κι όχι μόνο τη νεανική ορμή, ναι;

Τέλος, έχουν προκύψει διάφορα ερωτήματα όπως:

1) Μπορεί μια έφηβη να κάνει και λάθη; Και αν ναι, την στήνουμε στον τοίχο όπως έναν 50ρη πολιτικό αντίπαλο; Δεν θέλουμε οι νέοι όπως η Greta να πειστούν ώστε να πάνε σε μια πιο σύγχρονη κι αποτελεσματικη μορφή κινητοποίησης; Πώς τους παρακινείς σε μια άλλη κατεύθυνση; Με αφορισμό και προσβολές;

2) Πέτυχε τελικά η Greta Thunberg να ακουστούν οι προβληματισμοί της ή μήπως αναλώνονται περισσότερο τα media, social και μη, στην ίδια; Βαζω στοίχημα ότι αν ρωτήσουμε στον δρομο 10 άτομα, όλοι θα ξέρουν την ηλικία της, το παρουσιαστικό της, το σύνδρομο που έχει, το ότι δεν πάει σχολείο ενόσω διαμαρτύρεται, αλλά τίποτε για όσα υποστηρίζει επι της ουσίας, πέρα από το τσιτατο περί κλιματικής αλλαγής γενικά κι αόριστα.

3) Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι οι αλλαγές έρχονται από συλλογικότητες και μάλιστα οργανωμένες με μαζικότητα που δεν απορρίπτουν το σύστημα, αλλά προσπαθούν να το αλλάξουν εκ των έσω. Ποια συλλογικότητα έχει ξεκινήσει η εν λόγω νεαρά; Πέρα από καθιστικές διαμαρτυρίες και ωραία πανό σε κάθε πρωτεύουσα του πλανήτη, ποια είναι αυτή η ομάδα που προωθεί νομοθετικά αλλαγές ή εγείρει ενστάσεις στην εκάστοτε πολιτική εξουσία ώστε να μπει φρένο στην κλιματική αλλαγή, στην οποία συμμετέχει ή πρωτοστατεί η Greta Thunberg;

4) Έπεισε ή απώθησε με τη πρόσφατη ομιλία της στον ΟΗΕ; Πιστεύω το δεύτερο.

Σε τελική ανάλυση όσο εύλογο είναι να διαμαρτυρεται η εν λόγω έφηβη, άλλο τόσο αυτονόητο είναι να της ασκείται κριτική. Το ζήτημα είναι η αφετηρία τόσο της διαμαρτυρίας, όσο και της κριτικής. Η ειρωνεία μάλιστα εντοπίζεται στην ελληνική φεισμπουκικη στρατόσφαιρα, που τόσο οι δριμείς επικριτές της, όσο κι οι ένθερμοι υποστηρικτές της στηρίζονται εν πολλοίς στον

μανιχαϊσμό και σε αντανακλαστικά ρητορικής μίσους. Αμφότερα αχρείαστα και χωρίς κανένα αποτέλεσμα στο ζητούμενο που δεν είναι άλλο από την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Σκεφτείτε το.