ΣΆΒΒΑΤΟ..
με μουσική


ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ: ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΕΣ ...



Κεφάλαιο πρώτο: Η πλάνη και πώς να της παραδοθείτε. Κεφάλαιο δεύτερο: Η πλάνη και πώς να την εμπορευτείτε. Κεφάλαιο τρίτο: Η πλάνη και πώς να τη θάψετε βαθιά.

Αν θέλει, ο Τσίπρας μπορεί να γράψει όχι βιβλίο. Μπορεί να γράψει βιβλία πολλά – ένα για κάθε γραμματολογικό είδος. Ημερολογιακά απομνημονεύματα. Νεκρολογία για χαμένες ουτοπίες. Γκράφικ νόβελ με αντικαπιταλιστές ήρωες και νεοφιλελεύθερους δράκους. Οδηγό αυτοβοήθειας για λαϊκιστές.

Ηδη, πάντως, τα αφηγήματα που υφαίνονται προφορικά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλά. Τόσα, όσοι και οι αφηγητές. Μοιάζει σαν το κάθε στέλεχος να θέλει να ξανατοποθετήσει τον εαυτό του στο κάδρο του 2015.

Ο Βούτσης λέει, εγώ τα είχα πει, να μην βιαστούμε – δεν ήταν ομόφωνη η απόφαση να προκαλέσουμε διάλυση της Βουλής διά της προεδρικής εκλογής. Ο Δραγασάκης λέει, δεν έπρεπε να εμπιστευτούμε τον Βαρουφάκη – έπρεπε, προφανώς, να εμπιστευθούν την οικονομική σωφροσύνη των πρεσβυτέρων. Ο Τσακαλώτος λέει ότι δεν ήταν ώριμοι – αλλά δεν είχαν την πολυτέλεια να πουν στον κόσμο να τους περιμένει να ωριμάσουν.

Η συντήρηση της συζήτησης για την περίοδο του συριζαϊκού πειράματος μπορεί έτσι να αποδοθεί στα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι γραμμές της αφήγησης είναι ασύμπτωτες. Δεν μπορούν να συναρμολογηθούν σε ενιαίο μήνυμα.

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι βλέπουν προσπάθεια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αποσείσει, απολογητικά, από πάνω του το βάρος του 2015.

Αν είναι αυτός ο σκοπός, η Βαβέλ δεν μπορεί να είναι το μέσο. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα δεν είναι η κακοφωνία στην εξιστόρηση. Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο το εξιστορούμενο. Ο,τι κι αν λέγεται, όπως κι αν λέγεται για εκείνο το εξάμηνο, λειτουργεί καταδικαστικά. Καταδίκη που μπορεί να μην μέτρησε τότε εκλογικά, αλλά παίρνει υπόσταση με την απόσταση του χρόνου.

Ανώριμο το 2015 δεν ήταν μόνο το κόμμα. Ανώριμη ήταν τότε και η πλειοψηφία που το ανέδειξε – και το ανέδειξε δις. Τώρα, που η πλειοψηφία έχει ανασυντεθεί, είναι «ώριμη» να αναγνωρίσει τις αυταπάτες της και αυτούς που τις έσπειραν. Τώρα η πλειοψηφία δεν είναι έτοιμη τάχα να συγχωρήσει, αλλά εν ψυχρώ να καταλογίσει.

Αν το δει κανείς από την άποψη του κομματικού συμφέροντος, ο Τσίπρας δεν έχει λόγο να αφήσει το κόμμα του να κάνει αυτό που, ηθικολογικά, του ζητούν: αυτοκριτική. Αυτοκριτική για το 2015 σημαίνει αποδόμηση μέχρι απογυμνώσεως για τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κι ωστόσο, όσο ο χρόνος περνάει, η σχετική δημόσια συζήτηση μπαίνει σε κύκλους δεινότερης αναζωπύρωσης.


Το 2015 γίνεται έτσι μια συζήτηση που ο Τσίπρας δεν μπορεί ούτε να ανοίξει ούτε να αποφύγει.

Μιχάλης Τσιντσίνης  www.kathimerini.gr