ΣΆΒΒΑΤΟ..
με μουσική


OI ANAΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΚΩΝΩΠΕΣ...


Η δημοκρατική αγένεια υπήρξε κατάκτηση της κοινωνικής χειραφέτησης που έφερε ο πασοκισμός. Η δεκαετία της κρίσης, που ανέδειξε όλες τις βλάβες της μεταπολίτευσης, την προήγαγε σε αναξιοπρέπεια. Ο ψυχικός μηχανισμός ήταν απλός. Οσοι φώναζαν πως τα μνημόνια έκλεψαν, εκτός από τα όνειρά τους, και την αξιοπρέπειά τους, θεωρούσαν δικαίωμά τους να μην σεβαστούν την αξιοπρέπεια του αντιπάλου τους. Η αναξιοπρέπεια απελευθερώθηκε και διαχύθηκε με ευκολία και ταχύτητα επιδημίας. Απ’ το Κοινοβούλιο, όπου οι χρυσαυγίτες διαγωνίζονταν με τους Πολάκηδες στον ωραίο αγώνα της ευτέλειας, έως τα «μαχητικά» μέσα ενημέρωσης και εννοείται τα βαλτονέρια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εκεί όπου ο φθόνος κυκλοφορεί με την άνεση μολυσματικού κώνωπος στα στάσιμα νερά. Και τα νερά της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθούν να παραμένουν στάσιμα.

Μόνον σε φθόνο μπορώ να αποδώσω τις επιθέσεις που εξαπέλυσαν τα διάφορα έντομα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στον φίλο Απόστολο Δοξιάδη και στην Ειρήνη Αγαπηδάκη. Αρνούμαι να αναπαράγω τις ύβρεις για να αντιληφθεί την κατάντια ο αναγνώστης που έχει την τύχη να μην τις έχει διαβάσει. Το θλιβερό είναι ότι στον χορό των εντόμων διεκρίθη ένας συνάδελφος που εργάζεται σε μεγάλη και σοβαρή εφημερίδα. Λιγότερο θλιβερό, καθότι αναμενόμενο, ότι συνεισέφερε με τις λεκτικές εκκρίσεις του ο γνωστός και μη εξαιρετέος πρώην υπουργός. Το ακόμη θλιβερότερο, ότι τις επιθέσεις δεν τις προκάλεσε η πρόσκλησή τους σε κότερο για δεκαπενθήμερες διακοπές με τον πρωθυπουργό, αλλά η τοποθέτησή τους ως επικεφαλής της προσπάθειας για την προστασία των ασυνόδευτων ανηλίκων, προσφύγων και μεταναστών. Το γελοίο είναι ότι ο πιο ήπιος χαρακτηρισμός που τους απευθύνεται είναι αυτός του θεσιθήρα. Οι υπόλοιποι δεν επαναλαμβάνονται όχι μόνον επειδή σέβομαι τα δύο πρόσωπα, αλλά επειδή σέβομαι και τους αναγνώστες και τη δουλειά μου.


Η επιδημία της αναξιοπρέπειας κινδυνεύει να προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στον δημόσιο βίο μας. Θα μπορούσε κανείς να την αποδώσει στον φθόνο και στην απλή κακότητα των χαρακτήρων. Δεν φτάνει, όμως, αυτό. Για να μεταδοθεί χρειάζεται και το ξεχαρβάλωμα του ανοσοποιητικού συστήματος, ο κοινωνικός αναλφαβητισμός που έχει επιφέρει τη γλωσσική αναισθησία. Οπου γλωσσική αναισθησία είναι η αδυναμία διαχωρισμού της βρισιάς από το έντονο ύφος, τον σαρκασμό ή την ειρωνεία, κοινώς η καταστροφή των εργαλείων που έχουν επινοήσει οι ελεύθερες κοινωνίες για να μπορούν να διοχετεύσουν τα αισθήματά τους. Ούτε ο Δοξιάδης ούτε η Αγαπηδάκη χρειάζονται την υπεράσπισή μου. Ολοι όμως πρέπει να προστατεύσουμε την κοινωνία μας από τους αναξιοπρεπείς κώνωπες που διασύρουν τη δημοκρατία με τη χυδαιότητα του άξεστου «εγώ» τους. Κάποτε, να θυμίσω, τους θεωρούσαμε αποσυνάγωγους.


Τάκης θεοδωρόπουλος  www.kathimerini.gr