ΣΆΒΒΑΤΟ..
με μουσική
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΣ: ΜΠΑΑΘ...
Δεν συμβαίνει συχνά με τον Γιώργο Κατρούγκαλο. Αλλά ο τομεάρχης Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ, που χαρακτήρισε αποτυχία το ταξίδι του πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν ο πιο αβρός. Η εκφραστική γκάμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιδαψίλευσε στον Μητσοτάκη πολύ πιο βαριά και εξεζητημένα αναθέματα: «Κομπάρσος», «καλό παιδί για τα σαλόνια», «εθνικά επικίνδυνος», «τραμπαρίφας».
Αυτή η ρητορική παραφορά καταπατά το μέτρο που τήρησε για λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ – και που ο πρόεδρός του διαφήμιζε ως τεκμήριο αυτοσυγκράτησης και αντι-δημαγωγικής ωριμότητας. Μια τυχαία εικόνα –η κακή τύχη του Μητσοτάκη να πέσει σε μια αυτοσχέδια παράσταση πολεμικής ετοιμότητας του Τραμπ– ήταν αρκετή.
Ο πειρασμός της τηλεκριτικής των σκηνών από το Οβάλ Γραφείο, προτού καν η επίσκεψη μπει στην όντως διαπραγμάτευση, ήταν αρκετός για να κοπεί ο χαλινός που η αξιωματική αντιπολίτευση είχε βάλει στον εαυτό της. Τον είχε βάλει ο ίδιος ο Τσίπρας, όταν ορκιζόταν ότι δεν επρόκειτο να κάνει στους άλλους ό,τι υπέστη η κυβέρνησή του για τη συμφωνία των Πρεσπών.
Είναι μήπως η συριζαϊκή γλώσσα των τελευταίων εικοσιτετραώρων μια εφήμερη ρητορική έξαρση; Τα σημάδια δείχνουν το αντίθετο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται, λένε, να καταψηφίσει την αμυντική συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ετοιμάζεται δηλαδή να αντιπολιτευτεί την πολιτική στην οποία ο ίδιος είχε υπερεπενδύσει, χωρίς η τότε αντιπολίτευση ουσιωδώς να την αμφισβητήσει.
Αυτή η metakolotoumba δεν επιχειρείται για το περιεχόμενο της συμφωνίας για τις βάσεις. Επιχειρείται με γενική επίκληση της στάσης της Ουάσιγκτον – επειδή δεν είναι αρκετά φιλελληνική· κι επειδή προκαλεί μπελάδες στη Μέση Ανατολή.
Επιχειρείται, δηλαδή, με ιλιγγιώδη κατάδυση στον αντιαμερικανισμό του παλαιοζωικού ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πού διαφωνεί η αξιωματική αντιπολίτευση με τις κατευθύνσεις της εξωτερικής πολιτικής. Είναι δύσκολο, γιατί η «κριτική» εξαντλείται σε επιθέσεις για το ύφος και το φρόνημα.
Δεν υπάρχει εναλλακτικό, «αριστερό» δόγμα εξωτερικής πολιτικής – ούτε εμφανίστηκε όσο κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει, ας πούμε, προβληματισμός για το πόσο εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον η εμμονή με τους υδρογονάνθρακες – με ένα φετίχ του προηγούμενου αιώνα, που φθίνει σε οικονομική και γεωπολιτική σημασία. Δεν διατυπώνεται καν προβληματισμός για τους πόρους που θα απορροφήσει αυτός ο προσανατολισμός – πόρους για την εξόρυξη, τους αγωγούς και τη φύλαξη των αγωγών.
Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ πλειοδοτεί μόνο στον πατριωτισμό του τσαμπουκά. Και, ως προς αυτό, παραμένει συνεπής με τη γενικότερη κλίση του προς το συντηρητικότερο κομμάτι του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Με το μπααθικό ΠΑΣΟΚ του αντιαμερικανισμού και του εθνικολαϊκισμού. Εξω οι βάσεις του θανάτου.
www.kathimerini.gr Mιχάλης Τσιντσίνης
με μουσική
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΣ: ΜΠΑΑΘ...
Δεν συμβαίνει συχνά με τον Γιώργο Κατρούγκαλο. Αλλά ο τομεάρχης Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ, που χαρακτήρισε αποτυχία το ταξίδι του πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν ο πιο αβρός. Η εκφραστική γκάμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιδαψίλευσε στον Μητσοτάκη πολύ πιο βαριά και εξεζητημένα αναθέματα: «Κομπάρσος», «καλό παιδί για τα σαλόνια», «εθνικά επικίνδυνος», «τραμπαρίφας».
Αυτή η ρητορική παραφορά καταπατά το μέτρο που τήρησε για λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ – και που ο πρόεδρός του διαφήμιζε ως τεκμήριο αυτοσυγκράτησης και αντι-δημαγωγικής ωριμότητας. Μια τυχαία εικόνα –η κακή τύχη του Μητσοτάκη να πέσει σε μια αυτοσχέδια παράσταση πολεμικής ετοιμότητας του Τραμπ– ήταν αρκετή.
Ο πειρασμός της τηλεκριτικής των σκηνών από το Οβάλ Γραφείο, προτού καν η επίσκεψη μπει στην όντως διαπραγμάτευση, ήταν αρκετός για να κοπεί ο χαλινός που η αξιωματική αντιπολίτευση είχε βάλει στον εαυτό της. Τον είχε βάλει ο ίδιος ο Τσίπρας, όταν ορκιζόταν ότι δεν επρόκειτο να κάνει στους άλλους ό,τι υπέστη η κυβέρνησή του για τη συμφωνία των Πρεσπών.
Είναι μήπως η συριζαϊκή γλώσσα των τελευταίων εικοσιτετραώρων μια εφήμερη ρητορική έξαρση; Τα σημάδια δείχνουν το αντίθετο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται, λένε, να καταψηφίσει την αμυντική συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ετοιμάζεται δηλαδή να αντιπολιτευτεί την πολιτική στην οποία ο ίδιος είχε υπερεπενδύσει, χωρίς η τότε αντιπολίτευση ουσιωδώς να την αμφισβητήσει.
Αυτή η metakolotoumba δεν επιχειρείται για το περιεχόμενο της συμφωνίας για τις βάσεις. Επιχειρείται με γενική επίκληση της στάσης της Ουάσιγκτον – επειδή δεν είναι αρκετά φιλελληνική· κι επειδή προκαλεί μπελάδες στη Μέση Ανατολή.
Επιχειρείται, δηλαδή, με ιλιγγιώδη κατάδυση στον αντιαμερικανισμό του παλαιοζωικού ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πού διαφωνεί η αξιωματική αντιπολίτευση με τις κατευθύνσεις της εξωτερικής πολιτικής. Είναι δύσκολο, γιατί η «κριτική» εξαντλείται σε επιθέσεις για το ύφος και το φρόνημα.
Δεν υπάρχει εναλλακτικό, «αριστερό» δόγμα εξωτερικής πολιτικής – ούτε εμφανίστηκε όσο κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει, ας πούμε, προβληματισμός για το πόσο εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον η εμμονή με τους υδρογονάνθρακες – με ένα φετίχ του προηγούμενου αιώνα, που φθίνει σε οικονομική και γεωπολιτική σημασία. Δεν διατυπώνεται καν προβληματισμός για τους πόρους που θα απορροφήσει αυτός ο προσανατολισμός – πόρους για την εξόρυξη, τους αγωγούς και τη φύλαξη των αγωγών.
Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ πλειοδοτεί μόνο στον πατριωτισμό του τσαμπουκά. Και, ως προς αυτό, παραμένει συνεπής με τη γενικότερη κλίση του προς το συντηρητικότερο κομμάτι του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Με το μπααθικό ΠΑΣΟΚ του αντιαμερικανισμού και του εθνικολαϊκισμού. Εξω οι βάσεις του θανάτου.
www.kathimerini.gr Mιχάλης Τσιντσίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου