Χ.Α.Α.  Live    

AΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ ΤΟΥ  "LOST A LOT OF MONEY" FUND  META THN AΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ  ISDA

                                      Σχόλια γιά τή συνεδρίαση ..online


OI MΕΘΟΔΟΙ ΤΩΝ ΕΙΣΒΟΛΕΩΝ....συνέχεια



Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Επειδή δεν πρέπει κανείς να περιορίζεται στις δικές του σκέψεις και αναλύσεις, αλλά να ενημερώνεται παράλληλα σε σχέση με τις απόψεις άλλων συναδέλφων του, θεωρούμε πως η τοποθέτηση του οικονομολόγου κ. G. Kolodko στους FT είναι εξαιρετικά σημαντική.

Αφού λοιπόν αναρωτιέται «πόσο αρκετό είναι αρκετό;», παρομοιάζει την πορεία της Ελληνικής Οικονομίας σαν ένα τρένο, το οποίο «κινείται σε προδιαγεγραμμένη μετωπική σύγκρουση, με αργή ταχύτητα». Συνεχίζει δε με τα παρακάτω:

"Από τη μια πλευρά έχουμε τις παράλογες απαιτήσεις των ξένων (είτε πρόκειται για Ευρωπαίους υπουργούς Οικονομικών, είτε για το ΔΝΤ, είτε για ιδιώτες επενδυτές, είτε για ΜΜΕ), οι οποίοι επιζητούν περισσότερη λιτότητα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια νέα κυβέρνηση στην Αθήνα, η οποία εξωθεί την κοινωνία πέρα από τα όρια της. Πόσο ακόμη μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;

Δυστυχώς, μάλλον δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω περικοπές δημοσίων δαπανών. Η κυβέρνηση άρχισε ήδη να πριονίζει το κλαδί, επάνω στο οποίο κάθεται (σσ. αυθαίρετα, αφού δεν είναι εκλεγμένη, ενώ το κυβερνών κόμμα έχει καταφέρει να «σέρνει την αξιωματική αντιπολίτευση από τη μύτη» - επειδή είναι τόσο ανόητη, ώστε να νομίζει ότι συγκυβερνάει, όταν η πλειοψηφία στην κυβέρνηση και στη Βουλή, η οποία ψηφίζει τους νόμους, δεν είναι δική της).

Πέντε χρόνια ύφεσης έχουν αποδυναμώσει τη φορολογική βάση τόσο πολύ, όπου τα όποια έσοδα θα μειωθούν περισσότερο, ακόμη κι αν αυξηθούν οι φορολογικές κλίμακες. Η λιτότητα παράγει ύφεση – κάτι που αναγνωρίζει ακόμη και το ΔΝΤ (σσ. ενώ η ύφεση παράγει ανεργία και χρέη, καταστρέφοντας παράλληλα τον υγιή κοινωνικό ιστό και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις μίας χώρας).

Στα τρία χρόνια λιτότητας, η Ελλάδα είδε το χρέος της να αυξάνεται από το 113% του ΑΕΠ της στο 163%. Οι άστεγοι της αυξήθηκαν κατά 25%. Η ανεργία έφτασε το 21% - μια από τις μεγαλύτερες στον αναπτυγμένο κόσμο, με το 48% των νέων να ψάχνουν για δουλειά. Νέοι που κάποια στιγμή μάλλον θα βγουν στους δρόμους διαδηλώνοντας, αντί να κάθονται στο σπίτι και να παρακολουθούν τηλεόραση. Η πολιτική λοιπόν η οποία ακολουθείται, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα (σσ. ενώ δεν είναι απίθανο να οδηγήσει τη χώρα στη δικτατορία).   

Το να περιμένουμε από τους Έλληνες ακόμη περισσότερες θυσίες, δεν είναι ρεαλιστικό. Κανένας δεν πρέπει να ωθεί έναν λαό πέρα από τα όρια αντοχής του - μία τέτοια πίεση είναι ανοησία και δεν συνιστά πολιτική. Ο λαός ενός υπερήφανου έθνους δεν θα πρέπει να αποδεχθεί την ανόητη αυτή πολιτική  και να πεινάσει, απλά και μόνο για να  συνεχίσει να πληρώνει κάποια εξωφρενικά χρέη σε ξένους πιστωτές - παραμένοντας αιώνια χρεωμένος, όπως φαίνεται.

Στην πραγματικότητα,  ένα μεγάλο μέρος αυτού του χρέους δεν  οφείλεται στο γεγονός ότι, οι Έλληνες ζούσαν πέραν των δυνατοτήτων τους - αλλά στα κερδοσκοπικά υψηλά επιτόκια, τα οποία τους επιβάλλονταν για να το αναχρηματοδοτήσουν. Ακριβώς για το λόγο αυτό, το σχέδιο μείωσης του ελληνικού χρέους από το σημερινό 160% του ΑΕΠ στο 120% έως το 2020, αποτελεί φαντασίωση. Ακόμη και αν γινόταν, κάτι που δεν θα γίνει, ένα τέτοιο οικονομικό βάρος θα ήταν δυσβάσταχτο.

Αποτελεί γεγονός ότι, η ελληνική μακροοικονομική πολιτική, πριν από την κρίση, ήταν άστατη και σίγουρα οι Έλληνες θα πρέπει να πληρώσουν - ήδη αυτό κάνουν. Είναι επίσης όμως γεγονός ότι οι ξένοι τραπεζίτες δεν επέδειξαν καθόλου σοφία, ούτε υπευθυνότητα, όταν δάνειζαν αλόγιστα τους Έλληνες. Τώρα θα πρέπει και αυτοί να πληρώσουν - κάτι που δεν κάνουν.

Τέλος, οι ηγέτες της Δύσης, ειδικά οι Merkel και Sarkozy, έκαναν μια σειρά από λάθη, αναβάλλοντας την απόφαση διακανονισμού του ελληνικού χρέους και προσπαθώντας να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των ιδιωτών επενδυτών. Για αυτό και θα πρέπει κάποιοι πολιτικοί να πληρώσουν για αυτά τα λάθη - όπως φαίνεται, οι επερχόμενες εκλογές στη Γαλλία και στη Γερμανία θα δώσουν την κατάλληλη ευκαιρία.

Η μόνη ελπίδα για μια βιώσιμη λύση είναι ένα συνοπτικό, ταχέως εφαρμοζόμενο σχέδιο μείωσης του ελληνικού χρέους κατά 80%, καθώς επίσης η χορήγηση ενός σημαντικού δανείου, από πλευράς ΕΕ, με μηδενικό επιτόκιο.

Η πιο εύκολη λύση θα ήταν εάν η ΕΚΤ αγόραζε νέα ελληνικά κρατικά ομόλογα -  αλλά αυτό δεν της το επιτρέπει ούτε το υπερφιλελεύθερο καταστατικό της, ούτε η γερμανική ηθική της. Η ΕΚΤ διαθέτει πόρους ύψους 3,3 τρις € οι οποίοι, εάν χρησιμοποιούνταν κατάλληλα, θα έλυναν το πρόβλημα χρέους ολόκληρης της Ευρωζώνης (αντίθετα η ΕΚΤ κερδοσκοπεί εις βάρος της Ελλάδας, όπως αναδείξαμε στο άρθρο μας «Λογιστικές Αλχημείες»).   

Στην αντίθετη περίπτωση, μια εσφαλμένη πολιτική θα έχει ως αποτέλεσμα ένα αυξανόμενο χρέος, το οποίο ήδη δεν είναι βιώσιμο. Θα οδηγήσει σε μία χαοτική (ανεξέλεγκτη) χρεοκοπία, την οποία θα ακολουθήσουν απρόβλεπτες, δυσμενείς συνέπειες όχι μόνο για την Ελλάδα – για την Ευρωζώνη, για την Τουρκία και για αλλού. Το ζήτημα είναι ξεκάθαρο: Θα πρέπει να βοηθήσουμε τώρα την Ελλάδα και τους εαυτούς μας, αλλιώς θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά στο μέλλον.

Μετά και από την τελευταία απόφαση βοήθειας της Ελλάδας, κάποιοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι «όλα βαίνουν καλώς». Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Η όλη κατάσταση οδεύει προς καταστροφή - πλην όμως, σε αργή φάση. Η κοροϊδία του κοινού, και η παραπλάνηση των αγορών δεν είναι ούτε στρατηγική, ούτε πολιτική. Είναι απλά βλακεία".

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Ευρωζώνη είναι με τέτοιον τρόπο κατασκευασμένη, ώστε τυχόν κατάρρευση του κοινού νομίσματος να οδηγεί όλες τις χώρες της, επίσης τις πλεονασματικές, σε τεράστια προβλήματα – άλυτα ενδεχομένως. Η αιτία είναι κυρίως το σύστημα «Target II» της ΕΚΤ, το οποίο έχουμε αναλύσει στο άρθρο μας «Ευρωπαϊκές Ασυμμετρίες» (όπως επίσης στο «Πόκερ των κερδοσκόπων»). Με κριτήριο το Target II, με τη βοήθεια του οποίου διακανονίζονται οι πληρωμές εντός του Ευρωσυστήματος, τα ελλείμματα των ισοζυγίων εξωτερικών συναλλαγών των αδύναμων εξαγωγικά χωρών, χρηματοδοτούνται ουσιαστικά από τα πλεονάσματα των άλλων – μέσω της ΕΚΤ.

Στο ακόλουθό σχήμα του Γερμανικού Ινστιτούτου φαίνονται οι "διαδικασίες" του συστήματος Target II. Από αριστερά, με τη σειρά, η γερμανική επιχείρηση, η γερμανική εμπορική τράπεζα, η κεντρική γερμανική τράπεζα, η ΕΚΤ, η ΤτΕ, η ελληνική εμπορική τράπεζα και η ελληνική επιχείρηση. 

                  

Στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί, φαίνεται η «κατανομή» των γερμανικών πλεονασμάτων ύψους 498,13 δις € - ένα ποσόν που οφείλει μεν η ΕΚΤ στην Bundesbank, ουσιαστικά όμως οι κεντρικές τράπεζες των χωρών του Νότου στη γερμανική «ομόλογο» τους.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Οφειλές των ελλειμματικών χωρών στην ΕΚΤ και, μέσω αυτής, στην  Bundesbank - σε δις €, τέλη του 2011

Χώρες
Ιταλία
Ισπανία
Ιρλανδία
Ελλάδα
Πορτογαλία






Ποσόν
180,13
174,98
119,68
108,18
60,68
Πηγή: Spiegel
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα, η οποία οφείλει στην ΕΚΤ – ενώ προηγείται η Ιταλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία. Κατά το γερμανικό ινστιτούτο τώρα του Μονάχου, τυχόν κατάρρευση του ευρώ θα δημιουργούσε ανυπολόγιστες ζημίες στη γερμανική οικονομία – η οποία, ως εκ τούτου, είναι υποχρεωμένη ουσιαστικά να διασώσει το κοινό νόμισμα, όσο και αν της κοστίσει. Αντίθετα όμως, η έξοδος μίας χώρας από την Ευρωζώνη δεν θα ήταν ανάλογα επικίνδυνη – ενώ θα λειτουργούσε θετικά στον εκφοβισμό όλων των υπολοίπων.

Επομένως, θεωρείται ότι η Ελλάδα είναι η ιδανική χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της Ευρωζώνης – εάν φυσικά υποχρεωθεί (με τη βοήθεια μίας «στρατευμένης» κυβέρνησης, με την πλύση εγκεφάλου των Πολιτών της από τα ΜΜΕ, με την πολιτική λιτότητας/εξαθλίωσης/υπερφορολόγησης, με συνεχώς νέες απαιτήσεις της Τρόικας, με την εισβολή ξένων επιθεωρητών, με την κατάληψη της δημόσιας διοίκησης, με τη λεηλασία της κλπ.), να εγκαταλείψει «εθελούσια» το κοινό νόμισμα. (δεν μπορεί να την αποβάλει κανείς, αφού δεν υπάρχουν νομικά μέσα).

Όταν διαπιστώνουμε λοιπόν μία παράδοξη «σύμπνοια απόψεων», όσον αφορά την επιστροφή στη δραχμή (μαρξιστές, αγγλοσάξονες οικονομολόγοι, ΜΜΕ κλπ.), οφείλουμε να είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι – πόσο μάλλον όταν σήμερα, μετά την υπογραφή του νέου μνημονίου, δεν θα ήταν πλέον δυνατή η μετατροπή των εξωτερικών υποχρεώσεων του δημοσίου σε δραχμές, σε περίπτωση υιοθέτησης του εθνικού νομίσματος – γεγονός που σημαίνει ότι, το εξωτερικό χρέος θα ήταν μη διαχειρίσιμο (λόγω υποτίμησης κλπ.), οπότε η Ελλάδα θα οδηγούταν στο απόλυτο χάος και στην καταστροφή.   

Κλείνοντας, είμαστε βέβαιοι ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει, μέσα στο Ευρώ και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης – αρκεί να αφυπνισθούν οι Πολίτες της, εκδιώκοντας τους εισβολείς και επιλέγοντας εκείνη την πολιτική ηγεσία, η οποία θα δεσμευθεί προεκλογικά να τους εξασφαλίσει τη συμμετοχή τους με δημοψηφίσματα στις κρίσιμες αποφάσεις (άμεση Δημοκρατία), εντός ενός πραγματικού Κράτους Δικαίου.

Προφανώς έχουμε μεγάλα, τεράστια ίσως προβλήματα, αλλά θα πρέπει να μας «επιτραπεί» να τα λύσουμε μόνοι μας – εάν δεν θέλουμε να γίνουμε προτεκτοράτο της Γερμανίας ή να καταλήξουμε όπως η (πρώην) Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, χώρες τις οποίες «βοήθησαν να επιστρέψουν στη Δημοκρατία» οι ξένες δυνάμεις (προβλεπόταν για το Ιράν και για τη Συρία, εάν συμφωνούσε η Ρωσία και η Κίνα).  


ΥΓ: Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

Παρά το ότι υπάρχουν πολλοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι, οι βάσεις του φασισμού (εθνικοσοσιαλισμού) τοποθετήθηκαν από τον υπερπληθωρισμό του 1924 της Γερμανίας, η αλήθεια είναι πως η λιτότητα, καθώς επίσης η ύφεση σε περιβάλλον σταθερής ισοτιμίας, ήταν αυτά πού οδήγησαν το Χίτλερ στην εξουσία.

Ειδικότερα, μετά τον υπερπληθωρισμό, η Γερμανία υιοθέτησε τον κανόνα του χρυσού - με την ελπίδα ότι θα κέρδιζε την αξιοπιστία της και θα ήταν περισσότερο ελκυστική για τους επενδυτές. Η στρατηγική της απέδωσε, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι εισροές κεφαλαίων από το εξωτερικό.

Υπήρχε όμως και η αντίθετη πλευρά του νομίσματος: η ανάπτυξη της οικονομίας, κυρίως με την κατασκευή πανάκριβων έργων υποδομής, οδήγησε σε υπερβολικές αυξήσεις μισθών, οι οποίες δεν ήταν ανάλογες με την παραγωγικότητα των εργαζομένων. Με αυτόν τον τρόπο έχασε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, τέλη του 1920, την ανταγωνιστικότητα της – με αποτέλεσμα να σταματήσουν οι εισροές κεφαλαίων και να οδηγηθεί στην παγίδα του χρέους.   

Αναλυτικότερα, επειδή η Γερμανία ήταν δεσμευμένη στον κανόνα του χρυσού, έπρεπε να υιοθετεί συνεχώς νέα μέτρα εσωτερικής υποτίμησης (μειώσεις μισθών, αυξήσεις φόρων κλπ.) – εις βάρος φυσικά της μικρομεσαίας, αστικής τάξης, όπως συνήθως συμβαίνει, αφού αυτή αποτελεί την πλειοψηφία των φορολογουμένων. Παράλληλα, τόσο οι ξένοι επενδυτές, όσο και οι ίδιοι οι Γερμανοί, απέσυραν τις καταθέσεις τους – με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες, καθώς επίσης να αναγκασθούν να εκποιήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία, σε εξευτελιστικές τιμές.  

Η κρίση εξελίχθηκε τελικά σε μία ήττα της Δημοκρατίας – αφού η αντίδραση των δημοκρατικών κομμάτων ήταν η δειλή «απόδραση» τους από την πολιτική υπευθυνότητα, σε μία εποχή μεγάλων οικονομικών αναταράξεων. Η τελευταία κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η οποία στηρίχθηκε σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κατέρρευσε το Μάρτιο του 1930 – κάτω από το βάρος ενός οικονομικού διλήμματος.

Οι ομοιότητες της Γερμανίας εκείνης της εποχής με την Ελλάδα του σήμερα είναι φανερές – επίσης με τις υπόλοιπες χώρες του Νότου, τις «Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες της Βαϊμάρης», στις οποίες είναι πολύ πιθανόν να τοποθετούνται οι βάσεις ενός νέου απολυταρχισμού. Ας ελπίσουμε ότι, η πολιτική της υφεσιακής λιτότητας εντός της νομισματικής ένωσης (όπου ο κανόνας του χρυσού έχει αντικατασταθεί με τις σταθερές ισοτιμίες των «τοπικών ευρώ» με το κοινό νόμισμα), δεν «επωάζει» νέους Χίτλερ – αν και δυστυχώς φαίνεται πως η Γερμανία δεν έχει απολύτως τίποτα διδαχθεί από την Ιστορία της.  


Πηγη:www.casss.gr Bασιλης Βιλιαρδος.