ΚΥΡΙΑΚΗ...

                                                         ...με ελεύθερη γνώμη ...


ΠΑΠΟΥΤΣΙ ΑΠ΄ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΟΥ..

Να σας πω την αμαρτία μου, ποτέ δεν πίστευα ότι θα με συγκινούσε ένα “made in Greece”. Κι ακόμη περισσότερο, ένα “made in Greece” τυπωμένο στη σόλα ενός παπουτσιού. Μου συνέβη ωστόσο τις προάλλες, σε μια απόπειρα σόπιγκ που κατέληξε σε περίπατο στις ατραπούς της μνήμης. Συν τα απαραίτητα πολιτικά συμπεράσματα, για την εξαγωγή των οποίων υποθέτω ότι είστε προετοιμασμένοι.


Να τα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Το σόπιγκ που γράφω πιο πάνω, εχει, λόγω συνθηκών, μεταμορφωθεί από χαρωπή εκδρομή σε κυνήγι ευκαιριών. Εκεί που ξόδευες αβέρτα αλά Βίκυ Σταμάτη, τώρα ψάχνεις για εκπτώσεις και προσφορές καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Και είτε το πιστεύετε είτε όχι, τις ανακαλύπτεις στο Κολωνάκι. Κοινό μυστικό είναι το κατάστημα στην Τσακάλωφ με τα φιρμάτα ενδύματα και υποδήματα που πωλούνται -75 %. Από εκεί έβγαλα όλες τις υποχρεώσεις μου στα βαφτιστήρια τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, από εκεί περνάω όταν με πιάνει η καταναλωτική μανία και δεν μπορώ να της αντισταθώ.


Πέρασα και πριν από μερικές μέρες. Είχα παρκάρει Σκουφά, όδευα προς τον καθιερωμένο καφέ κορέτο, λέω «δεν μπαίνεις;», μπήκα. Όπως λοιπόν χάζευα τα παπούτσια, έπεσα πάνω σε ένα ζευγάρι “Weekender”. Ένα ζευγάρι “Weekender” τύπου “boat shoes” για να είμαι ακριβής. Κοντό, χαμηλό, απ’ αυτά που φοράμε το καλοκαίρι μέχρι τελικής πτώσεως. Από εκείνα που αγοράζαμε πιτσιρικάδες, γιατί η οικογένεια δεν είχε λεφτά να πληρώνει πολυτέλειες “Timberland”. Τα αγοράζαμε κι ανακαλύπταμε ότι άντεχαν όσο τα “Timberland” και βάλε, στη θάλασσα τα ‘ριχνες και με μια μπουγάδα έρχονταν στα ίσα τους. Τα “Weekender” τα αγάπησα!


Τα αγαπούσα μάλλον, διότι κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν απ’ την αγορά, όπως και η συντριπτική πλειοψηφεία των “made in Greece” υποδημάτων. Άλλα τα ‘φαγε η στροφή των αφεντικών από την παραγωγή στην εισαγωγή, άλλα τα ‘πνιξαν οι μετακομίσεις των εργοστασίων στη Βαλκανική χερσόνησο, άλλα τα εξαφάνισε η μανία των καταναλωτών για γκράντε μάρκες από την αλλοδαπή, το παιχνίδι χάθηκε. Ανάθεμα κι αν έχουν απομείνει δυο-τρεις εταιρείες να δουλεύουν το ποιοτικό ελληνικό παπούτσι. Εκεί που κάποτε έπαιζε μπάλα στις μεγάλες αγορές ανά την υφήλιο.


«Και τι σε νοιάζει εσένα;» θα ρωτήσουν κάποιοι. «Σε πήρε ο πόνος για την πατρίδα;» Όχι, θα απαντήσω, δεν με πήρε ο πόνος για καμιά πατρίδα και τελευταία φορά που ασχολήθηκα με τα σύμβολα ήταν στην έκτη δημοτικού όταν σήκωσα τη σημαία στην παρέλαση. Εχω ωστόσο την εντύπωση ότι αν βλέπαμε μερικά παραπάνω “made in Greece” γύρω μας, δεν θα ήμασταν τόσο εύκολα παιχνιδάκι στα χέρια εκάστου κερδοσκόπου. Ότι θα μας σέβονταν λίγο παραπάνω οι δανειστές μας και δεν θα μας στρίμωχναν στη γωνία κάθε τρεις και λίγο οι εταίροι μας. Στρατηγική τους βέβαια επί δεκαετίες ήταν να σβήσει το “made in Greece” και, με τη βοήθεια του σκληρού νομίσματος, μια χαρά το κατάφεραν. Με τη βοήθεια τη δική μας επίσης, που ποτέ δεν εκτίμησαμε την δύναμη και την δυναμική του. Είναι άραγε πολύ αργά για ένα ταξίδι “back to the future”;


Υ.Γ.: Τα ψώνισα εν τέλει τα “Weekender”, γιατί ήτανε στο νούμερό μου. Εναντι 21 ευρώ και 30 λεπτών παρακαλώ και θα τα φοράω πετσί-σαμάρι όλο το θέρος.


www.protagon.gr   Χρήστος Ξανθάκης