Χ.Α.Α.  Live    

                                                                                     

ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΤΟ ..ΘΕΜΑ

                                                                                                                                                                  

                                                     Σχόλια γιά τή συνεδρίαση online..

ANDRE COSTOLANI: ΑΓΝΟΗΣΤΕ ΕΠΙΤΟΚΙΑ 

       ΚΑΙ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟ...

Του Αντρέ Κοστολάνι 

Πραγματικά λυπάμαι από καρδιάς τους φτωχούς παίκτες του χρηματιστηρίου που θέλουν να βγάλουν το καθημερινό τους ψωμί στη Γουόλ Στρητ. Είναι σαν να παίζουν λοταρία, κάθε μέρα τραβάνε νέους αριθμούς. Όπως και στην αρχαία Ελλάδα, όπου οι θαλασσοπόροι έπρεπε να ξεφύγουν με μαεστρία από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, έτσι και οι παίκτες της τύχης είναι αναγκασμένοι να περνούν μέσα από τα επικίνδυνα στενά των βραχυπρόθεσμων αριθμών και των μακροπρόθεσμων τάσεων.

Κάθε μέρα βλέπουν το φως της δημοσιότητας όλο και νεότερες στατιστικές: ανεργία, νέες θέσεις εργασίας σε όλους τους κλάδους που έχουν τη δυνατότητα αυτή, τιμές πρώτων υλών, εξάντληση ικανότητας αποδόσεως, δείκτης τιμών καταναλωτή, δείκτης διαθέσεων των επιχειρηματιών, εκτιμήσεις συμπεριφοράς των καταναλωτών και άλλα τέτοια παρόμοια.

Συνολικά, βλέπουμε κάθε εβδομάδα 40 διαφορετικούς κωδικούς αριθμούς, τους οποίους οι παίκτες πρέπει να ενσωματώσουν στους υπολογισμούς τους.

Πρακτικά, πρέπει να υπάρχει ένας κομπιούτερ, τον οποίο θα ταΐσουν με όλα τα υπάρχοντα στοιχεία, για να μπορέσει μετά αυτός να φτύσει προς τα έξω σαν τελικό αποτέλεσμα την επερχόμενη εξέλιξη των επιτοκίων.

Για τους παίκτες μόνο τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια έχουν σημασία, ενώ αντιθέτως οι μακροπρόθεσμες θεμελιώδεις τάσεις παραμελούνται. Πολύς θόρυβος για το τίποτα: ανεβαίνουν τα επιτόκια 0,1%, ερμηνεύεται το γεγονός αυτό αρνητικά. Οι τρέχουσες αξίες των μετοχών βρίσκονται αμέσως υπό πίεση. Πέφτουν τα επιτόκια, αμέσως υποθάλπεται ο φόβος για ενδεχόμενη εξασθένηση της οικονομικής συγκυρίας. Πάλι οι τιμές των μετοχών την πληρώνουν.

Εδώ και δυο χρόνια πάνε έτσι τα πράγματα, που ο άτυχος παίκτης μας είναι αναγκασμένος να βλέπει τις τρέχουσες τιμές να ανεβαίνουν ασταμάτητα. Πρόκειται για το μεγαλύτερο βάσανο για τον κάθε παίκτη χρηματιστηρίου: βλέπει δηλαδή την αργή εξέλιξη μιας κερδοφόρας πορείας των μετοχών χωρίς να μπορεί να είναι μέσα στο παιχνίδι.

Ο πόνος του για τα διαφυγόντα κέρδη είναι πολύ μεγαλύτερος από την αγωνιώδη φροντίδα του να ποντάρει σωστά. Είναι αναγκασμένος να προσέχει όχι κάθε ώρα, αλλά κάθε λεπτό, εάν τα επιτόκια ανέβηκαν ή έπεσαν 0,1%. Αν ανέβηκαν θέλει να πουλήσει, αν έπεσαν θέλει να αγοράσει. Αλλά συνήθως αργεί να το κάνει. Όταν δημοσιοποιούνται τα νέα μαντάτα, τα ξέρουν ήδη όλοι και οι τιμές έχουν αντιδράσει προ πολλού.

Πώς πορεύονται όμως τα επιτόκια; Ακριβώς όπως τα γιο-γιο, πάντοτε πάνω κάτω και μάλιστα σε μερικά δευτερόλεπτα. Η βάρους δισεκατομμυρίων αγορά δανείων μετατράπηκε σε μια κόλαση παιχνιδιού. Δεν κάνουν πια τα επιτόκια τις αξίες των δανείων, αλλά το αντίθετο: τα δάνεια κάνουν τα επιτόκια. Οι τιμές τους καθορίζονται τελικά από τις αποφάσεις των κεντρικών τραπεζών: η αγορά προσπαθεί να προαισθανθεί αν ο Αμερικανός σεφ της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ Άλαν Γκρίνσπαν έχει κάτι στο μυαλό του ή όχι σχετικά με τα επιτόκια. Το ίδιο προσπαθεί να διαγνώσει και στις προθέσεις της Bundesbank, αν σκοπεύει να πάει δηλαδή ένα βηματάκι μπρος ή πίσω.

Σ’ αυτά και σ’ αυτά ξοδεύει τον καθημερινό πολύτιμο χρόνο του. Κι όμως πως είναι δυνατόν να προβλέψει ο άμοιρος παίκτης προς τα πού θα κινηθούν τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια; Διότι μπορεί οι διευθυντές των κεντρικών τραπεζών να είναι μεν δικτάτορες των βραχυπρόθεσμων επιτοκίων, αλλά ούτε κι αυτοί ακόμα δεν ξέρουν τι θα αποφασίσουν μετά από 4 εβδομάδες.

Το θέμα της σταθερότητας των επιτοκίων συνοδεύεται από τον σχεδόν υστερικό φόβο του πληθωρισμού. Ο Γκρίνσπαν προσπαθεί συνεχώς – αλλά μάταια– να πείσει το Κογκρέσο και την κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι δεν υφίσταται κανένας κίνδυνος πληθωρισμού. Αλλά πολύ απλά, αυτοί δεν τον πιστεύουν.

Αυτό μου θυμίζει τι μου είχε συμβεί σε ένα ταξίδι με το τρένο: κάποιος συνεπιβάτης αναστέναζε ασταμάτητα «Αχ, έχω μια δίψα!». Όλοι οι γύρω του συνεπιβάτες είχαν εκνευριστεί φανερά. Κάποιος από αυτούς κατεβαίνει στον επόμενο σταθμό και του φέρνει μια μπίρα. Αυτός, αφού ευχαρίστησε τον δωρητή του, την κατεβάζει όλη με τη μία. Δεν περνάνε λίγα λεπτά και να σου πάλι το ίδιο βιολί αλλά λίγο παραλλαγμένο: «Αχ, πώς διψούσα, αχ, πώς διψούσα, αχ , τι δίψα θα έχω!».

Μην αφήσετε ποτέ τον εαυτό σας να μολυνθεί από έναν τέτοιο υστερικό φόβο. Οι παίκτες χάνουν πάντοτε. Η μοναδική σωστή χρηματιστηριακή συμβουλή είναι: αγοράστε μια όμορφη παλέτα διεθνών μετοχών και, ξέρετε ήδη τη φιλοσοφία μου, πάρτε αμέσως υπνωτικά χάπια, ώστε να μην ακούτε τους κεραυνούς και τις θύελλες που περνάνε έξω από την πόρτα σας.

Όποιος δίνει σημασία στα καθημερινά γεγονότα, είναι καταδικασμένος να πανικοβάλλεται και να πουλάει πρόωρα τις καλές μετοχές του. Και όταν έχει ξεπουλήσει τα πάντα, τότε βλέπει τις τιμές να ανεβαίνουν.

Πηγή:www.capital.gr

Σημ.ΜICHELE:  Στους χρηματοοικονομικούς κύκλους ο «γερο - Κόστο» είναι βέβαια ιστορική, θρυλική φιγούρα αλλά για όσους δεν γνωρίζουν, να πούμε λίγα πράγματα: έζησε αρκετά, από το 1906 έως το 1999. Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη, σε ρωμαιοκαθολική οικογένεια αλλά με εβραϊκές ρίζες. Σπούδασε φιλοσοφία και ιστορία της τέχνης, αλλά ύστερα από πίεση του πατέρα του το 1924 βρέθηκε στο Παρίσι προκειμένου να εργαστεί ως χρηματιστής. Εκεί ανακάλυψε τη μεγάλη του κλίση και ήταν ίσως από τους λίγους που βγήκαν κερδισμένοι από το μεγάλο Κραχ του 1929. Οταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος διέφυγε στην Αμερική και με τη λήξη του πολέμου έκανε κάτι ιδιαίτερο: επένδυσε κατά βούληση στην ισοπεδωμένη, ηττημένη Γερμανία. Πίστευε ακράδαντα ότι μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα οι Γερμανοί θα έκαναν το μεγάλο come back και ο ίδιος θα έβγαινε κερδισμένος. Δικαιώθηκε. Στα πάμπολλα άρθρα που δημοσίευσε έως το τέλος της ζωής του, ο «γκουρού των διεθνών χρηματιστηρίων» ασχολήθηκε συχνά με τη Γερμανία και, κυρίως, με τη νομισματική φιλοσοφία που διέπει την Bundesbank, η οποία καθορίζει καταλυτικά τη γερμανική σκέψη πάνω στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής.