ΣΑΒΒΑΤΟ..
με καφεδάκι


O ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΟΙ "ΚΟΚΚΙΝΟΙ"... ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ

By Karl Sternberg 
Αν ο Καρλ Μαρξ ζούσε το 2007, θα δούλευε σε τράπεζα. Οι τράπεζες είχαν αγγίξει το κομμουνιστικό ιδεώδες. Οι εργαζόμενοι είχαν πάρει τα πάντα και στους κεφαλαιοκράτες δεν έμεινε τίποτα. Οι μέτοχοι των τραπεζών είχαν ξεγυμνωθεί από το προσωπικό, που πληρωνόταν με ιλιγγιώδη ποσά τα οποία έβγαιναν με βάση ουτοπικά κέρδη. 
Ο εργατικός κόσμος είχε βρει ένα πολύ καλύτερο μέσο από τα εμπορικά συνδικάτα για να καταστρέψει τους καπιταλιστές, κάνοντας τους μετόχους να πιστέψουν ότι έπρεπε να πληρώνουν παραπάνω για να κρατήσουν τα «ταλέντα». Τους βοηθούσαν οι λογιστές, που τους άφηναν να δηλώνουν κέρδη πριν πάρουν στα χέρια τους ρευστό. Ο Καρλ Μαρξ θα κρατούσε την κοιλιά του από τα γέλια, στην τράπεζα που θα δούλευε. 

Δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη που οι ευνοημένοι του κομμουνιστικού τραπεζικού συστήματος δηλώνουν προδομένοι. Κάνουν συνεχώς προειδοποιήσεις για τις επιπτώσεις της αυξημένης ρύθμισης. «Μην σκοτώνετε την κότα που κάνει το χρυσό αυτό», λένε. Πολλοί τραπεζίτες δεν δείχνουν να έχουν καταλάβει ότι τώρα τελευταία κόντεψαν να γονατίσουν την παγκόσμια οικονομία. 

Για να είμαστε δίκαιοι, οι τράπεζες δεν έκαναν μόνες τους τα λάθη. Οι κεντρικές τράπεζεςεπέβαλαν πολύ χαμηλά επιτόκια για πολύ μεγάλα διαστήματα. Οι πολιτικοί πίστεψαν ότι είχαν καταργήσει τον επιχειρηματικό κυκλο και ότι μπορουσαν να διαθέτουν ένα μόνιμα υψηλότερο από το επιτρεπτό επίπεδο κρατικών δαπανών.
Υπερβολικός αριθμός ανθρώπων δανείστηκαν λεφτά που δεν θα μπορούσαν ποτέ να ξεπληρώσουν. Αυτού του είδους η μαζική αυταπάτη έχει χαρακτηρίσει τις περισσότερες οικονομικές ανθίσεις στην ιστορία. 
Όμως οι τραπεζίτες είναι εκείνοι που δείχνουν πιο απρόθυμοι από όλους να δεχτούν ότι είναι απαραίτητο να γίνουν αλλαγές. Πρέπει να σωθούν από τους εαυτούς τους. Ανατρέποντας τα δεδομένα, είναι ακριβώς η θεσμική ρύθμιση που έχει την δυνατότητα να ξαναεφαρμόσει το καπιταλιστικό σύστημα στις τράπεζες. 

Κατ’αρχάς, οι τράπεζες πρέπει να δείχνουν ταπεινοφροσύνη για το πόση αξία προσθέτουν στην πραγματικότητα στην οικονομία. Σε μια περίπτωση, όταν εξάγονται τραπεζικές υπηρεσίες, οι τράπεζες έχουν θετική συμβολή στην οικονομία: Δεν υπάρχει πρόβλημα όταν μαδάνε τους ξένους. Ακόμη κι αυτό όμως, αποδίδει μόνο όταν οι τράπεζες παίρνουν πίσω τα λεφτά που δάνεισαν, δεν χάνουν τα ξένα κεφάλαια και δεν καταλήγουν να τις σώσουν οι φορολογούμενοι. 

Η πιο σημαντική εθνική λειτουργία των τραπεζών, είναι να δρομολογούν τα χρήματα των αποταμιευτών στις επιχειρήσεις για να γίνονται επενδύσεις. Μόνο η παραγωγική επένδυση δημιουργεί ανάπτυξη. Αυτή είναι ζωτικής σημασίας δουλειά. Αλλά οι ίδιες οι τράπεζες δεν έχουν τις επενδυτικές ιδέες: Αυτές τις έχουν οι επιχειρηματίες. Οι τράπεζες απλώς μεταφέρουν τα χρήματα γύρω -γύρω στην οικονομία. Και δεν είναι αναντικατάστατες: Οι αγορές ομολόγων και μετοχών και τα κέρδη που συσσωρεύτηκαν στο παρελθόν είναι επίσης πηγές κεφαλαίων. Οι βρετανικές επιχειρήσεις ποτέ δεν ήταν τόσο κερδοφόρες. Αυτό που λείπει από τους επιχειρηματίες είναι η εμπιστοσύνη, όχι τα τραπεζικά δάνεια. Και είναι κυρίως οι μικρές επιχειρήσεις που υποφέρουν. 

Πόση αμοιβή αξίζει στις τράπεζες για να λειτουργούν ως μεσάζοντες; Οπωσδήποτε τους αξίζει κάποια αμοιβή, αλλά όχι υπερφυσικές αποδόσεις. Μια απόδοση «τύπου κοινωφελούς οργανισμού» θα ήταν πολύ πιο καλή απόδοση από αυτή που έχουν στην πρόσφατη ιστορία, και η αξιοπιστία είναι κάτι που εκτιμούν οι επενδυτές. 

Για να γίνουν αυτά θα πρέπει να μοιραστούν οι τράπεζες σε αυτές που ασχολούνται με χρηματιστηριακές δραστηριότητες και σε όσες δραστηριποιούνται σε καταθέσεις και δανεισμό. 

Οι Μαρξιστές θα πουν ότι η Northern Rock δεν έκανε συναλλαγές. Είναι αλήθεια αυτό, όμως η χρεοκοπημένη βρετανική τράπεζα εμπλεκόταν στην «χονδρική» χρηματοδότηση, όπως και στην τιτλοποίηση δανείων που πωλούσε σε άλλους επενδυτές, στην προσπάθεια να φτάσει στις ίδιες (ουτοπικές) αποδόσεις όπως οι ανταγωνιστές της. 

Οι χρηματιστηριακές δραστηριότητες των άλλων τραπεζών έδειχναν κερδοφόρες εξαιτίας της αφανούς (και μετά εμφανούς) εγγύησης των φορολογούμενων. Αφήστε όσους θέλουν να ασχολούνται με τις συναλλαγές να αντλούν κεφάλαια και να πληρώνουν τα επιτόκια της αγοράς για τις δραστηριότητές τους. 

Οι μισθοί παραμένουν ένα ουσιώδες σημείο αποτυχίας. Πάρα πολύ μεγάλα τμήματα των εσόδων μιας τράπεζας πηγαίνουν στις πληρωμές των στελεχών. Οι μέτοχοι δείχνουν να έχουν ξεχάσει ότι πρέπει να πληρώνουν μόνο τα ελάχιστα απαραίτητα για να κρατήσουν το προσωπικό τους: Εχουν σταματήσει να είναι λογικοί καπιταλιστές. Η ιδέα ότι οι τραπεζίτες θα φύγουν και θα κάνουν κάτι άλλο στην ζωή τους, αν πληρώνονται λιγότερο, είναι εντελώς παράλογη. Οι μέτοχοι πιάστηκαν κορόιδα που ανέχτηκαν μισθοδοτικά προγράμματα τα οποία βασίζονταν σε βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, χωρίς προϋποθέσεις. 

Όπως σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, οι ενδιαφερόμενοι είναι πολύ καλοί στο να προστατεύονται από την εξωτερική κριτική. Υπήρξαν ελάχιστες μόνο επιπλήξεις, με δικαστικά σόου και εξορίες στα γκούλακ. Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους; Η Βρετανία δεν κατάφερε να αποκαθηλώσει τις αποτυχίες της. Για να υπάρχει ένα υγιές και πλούσιο City που θα συνεισφέρει στην οικονομία, χρειάζεται περισσότερος καπιταλισμός και λιγότερος κομμουνισμός.Αγνοήστε τις τρομοκρατικές προειδοποιήσεις ότι συντελείται εθνική αυτοκτονία με τις ρυθμιστικές παρεμβάσεις. Οι βαρετές, κερδοφόρες και αξιόπιστες τράπεζες θα αποφέρουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στο μέλλον. 
Και ο Μαρξ θα πρέπει να βρει αλλού δουλειά. 

Ο αρθρογράφος είναι εκ των ιδρυτών του Oxford Investment Partners 
 Εuro2day.gr

ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.