ΣΑΒΒΑΤΟ..
με μουσική


ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ..


Η επικείμενη συμφωνία Ελλάδας-δανειστών θα συναφθεί επειδή τη θέλουν και οι δύο πλευρές, όπως εξηγήσαμε στο προηγούμενο κείμενό μας (εδώ). Αξίζει τον κόπο να δούμε ποιοι -και γιατί- δεν θέλουν αυτήν τη συμφωνία.

Χοντρικά, θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε σε τρεις κατηγορίες:

1.  Το λόμπι τη δραχμής. Είναι μια ισχυρή ομάδα επιχειρηματιών -όχι κατ’ ανάγκην συμπαγής και με κοινές επιδιώξεις, πλην της συγκεκριμένης- που έχει βγάλει δισεκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό, στην Ελλάδα έχει ζημιογόνες επιχειρήσεις και περιμένει την επιστροφή στη δραχμή, για να θησαυρίσει. Το λόμπι αυτό περιέγραψε μέσα στη Βουλή ο Βενιζέλος πριν από δύο μήνες (εδώ), αφήνοντας υπαινιγμούς για τις σχέσεις που έχουν μαζί του ορισμένοι από τη νέα κυβέρνηση. Βεβαίως, το λόμπι είναι υπαρκτό, αλλά ως προς τις σχέσεις μπορεί να υπερέβαλε. Θα φανεί αν η νέα κυβέρνηση καταλήξει σε συμφωνία. Διαφορετικά, οι καταγγελίες θα προσλάβουν άλλες διαστάσεις και η χώρα θα οδηγηθεί σε πρωτόγνωρα μονοπάτια.

2.  Ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου που δεν έχει σχέση με τα προηγούμενα (λόμπι δραχμής). Η επιδίωξή του είναι καθαρά πολιτική. Θεωρεί ότι ενδεχόμενη αποτυχία της κυβέρνησης Τσίπρα να πετύχει συμφωνία θα την οδηγήσει σε συντριβή και σε πτώση. Είναι φανερό ότι τέτοιους υπολογισμούς κάνει (και) ένα τμήμα στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και ορισμένοι κάνουν αναφορές σε «απώλεια της Δεδηλωμένης», αν τη συμφωνία καταψηφίσουν τουλάχιστον 13 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ.

Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται και όσοι, εκτός κομμάτων, θέλουν να αποτύχει η διαπραγμάτευση, για να πέσει η κυβέρνηση. Σε ορισμένα μέσα ενημέρωσης η εικόνα αυτή ζωγραφίζεται με την υπερπροβολή κάθε αρνητικής είδησης -ορισμένες φορές στα όρια της διαστρέβλωσης- από το πεδίο της διαπραγμάτευσης.

3.  Οι ιδεολόγοι και οι ιδεοληπτικοί. Οι πρώτοι είναι όσοι, λόγω ιδεολογικής και πολιτικής συγκρότησης και καταβολών, θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν έχει θέση στην Ευρώπη και μπορεί να τα καταφέρει μόνη της, με άλλες, ετερόκλητες, συμμαχίες. Τέτοιοι υπάρχουν (και) στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δεύτεροι (ιδεοληπτικοί) δεν είναι κατ’ ανάγκην αντι-ευρωπαίοι, αλλά θεωρούν ότι η κυβέρνηση πρέπει να υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε, να μην κάνει ουσιώδεις υποχωρήσεις και να εκβιάσει τους Ευρωπαίους, για να υποχωρήσουν εκείνοι. Αυτοί ευδοκιμούν σχεδόν αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζουν σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων του, το οποίο έχει γαλουχηθεί με τέτοιες αντιλήψεις όλα αυτά τα χρόνια, με καθοριστική ευθύνη της ηγεσίας του και προσωπικά του κ. Τσίπρα.

Αυτές οι τρεις κατηγορίες ασκούν πίεση -καθεμιά από διαφορετική αφετηρία και με διαφορετική επιδίωξη- στην κυβέρνηση. Εξ ου και οι συνεχείς παλινωδίες, τα μπρος-πίσω, οι αντιφατικές δηλώσεις και η σύγχυση.

Στον ηγετικό πυρήνα της κυβέρνησης φαίνεται ότι έχουν καταλήξει οριστικά στην απόφαση να προχωρήσουν στη συμφωνία, εκτιμώντας ότι κάθε άλλη εξέλιξη θα οδηγήσει σε χειρότερα αποτελέσματα και για τη χώρα και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, επειδή η συμφωνία θα έχει, αναπόφευκτα, πολλές επώδυνες πλευρές, προσπαθούν να την καθυστερήσουν ως το «παρά πέντε». Και για να απαλύνουν αυτές τις πλευρές -όσο και όσες γίνεται- και για να προετοιμασθεί η κοινή γνώμη, με τη μέθοδο της δραματοποίησης.

Θα κλείσω κάπως διαφορετικά σήμερα. Με το σχόλιο ενός ανώνυμου αναγνώστη του προηγούμενου κειμένου μου, στο οποίο συμπυκνώνεται η αγωνία χιλιάδων, ίσως και εκατομμυρίων, Ελλήνων για την κατάσταση που ζούμε, η οποία συνδέεται άρρηκτα με τη συμφωνία κυβέρνησης-δανειστών. Έγραψε ο αναγνώστης:

«Στη δουλειά μου έχω να πληρωθώ δύο μήνες, δεν φταίει ο εργοδότης ο άνθρωπος, είναι εξαιρετικός, αλλά έχουμε πνιγεί. Και είμαι τυχερός, το δίμηνο είναι παράδεισος μπροστά σε άλλους υπαλλήλους.
Από τη μια δεν μας πληρώνουν οι πελάτες, περιμένουν τη χρεοκοπία, μας το λένε στα ίσια κι από την άλλη μας χρωστάει σε ΦΠΑ το κράτος πολλά χρήματα,
Και, όχι, δεν ήταν η κατάσταση πριν σε τέτοιο χάλι και το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, είχαν αρχίσει να στρώνουν πολύ τα πράγματα, κ. Καρελιά.
Υπήρχε λίγο φως στο τούνελ, που τότε δεν το έβλεπα, αλλά τώρα αρχίζω και το συνειδητοποιώ με αυτά που ζούμε.
Κι έχω φίλους που δουλεύουν στο δημόσιο και μου λένε να χαλαρώσω, για καλό μας θα είναι η συμφωνία.
Ναι, οκ, αυτοί πληρώνονται κανονικά κι έχουν το περιθώριο να περιμένουν, εγώ αν βρεθώ άνεργος κι άλλοι πολλοί, πάρα πολλοί, να τη βράσω την όλη φάση».

Το κυβερνητικό επιτελείο και προσωπικά ο πρωθυπουργός δεν πρέπει να κάνουν, την τελευταία στιγμή, κάποιο μοιραίο λάθος. Και για να μη συμβεί αυτό, ας προσέξουν αυτά που λέει ένα συνηθισμένος άνθρωπος μέσα σε λίγες αράδες.

Ενδεχόμενη αποτυχία τους να συνεννοηθούν με τους Ευρωπαίους θα πολλαπλασιάσει φαινόμενα σαν κι αυτά που περιγράφει. Ας μην υπάρχουν αυταπάτες: αν δεν επιτευχθεί συμφωνία, θα δούμε εικόνες, γεγονότα και εξελίξεις που δεν έχουμε δει.

Κι αυτό δεν είναι κινδυνολογία. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και (μπορεί να είναι) θανάσιμος. Οι προειδοποιήσεις είναι τόσο πολλές που καμιά δικαιολογία δεν (θα) υπάρχει. Το έχει γράψει ανεπανάληπτα ο Άγγλος συγγραφέας και ποιητής Τζότζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ: «Έχουμε σαράντα εκατομμύρια λόγους για την αποτυχία, αλλά ούτε μια δικαιολογία».


ένα άρθρο των πρωταγωνιστών   Γιώργος Καρελιάς .