ΚΥΡΙΑΚΗ 
με ελεύθερη γνώμη   

                                                     
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΕΚΒΙΕΜ;

της 

ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΑΥΛΑΚΟΥΔΗ..

Έχασα τις τοποθετήσεις των πολιτικών αρχηγών χτες, σκοπίμως και χωρίς τύψεις. Πήγα σ’ ένα μουσικό festival κι απόλαυσα τη παρέα και τη μουσική. Η ζωή άλλωστε δεν είναι μόνον πολιτική. Διαβάζω/ακούω, λοιπόν, από το πρωί σήμερα τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών και αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για το πιο χιλιοπαιγμένο déjà vu. Το φαιοκόκκινο μέτωπο του εθνολαϊκισμού vs των Ευρωπαϊστών δημοκρατών. Τόσο απλά, τόσο ωμά. Μαθήματα πολιτικού ρεαλισμού από Βενιζέλο, ρελάνς μανιχαϊσμού από Τσίπρα. Οι υπόλοιποι είτε αδιάφοροι, είτε προσκολλημένοι στα συνηθισμένα, καλά ή κακά.

Το θέμα είναι ότι ανεξαρτήτως προτιμήσεως ή κρίσεως των χτεσινών πολιτικών ομιλιών, ο οποιοσδήποτε ευρωπαϊστής πραγματιστής δημοκράτης -και ναι, διόλου τυχαία η επιλογή των λέξεων- στοιχειωδώς αντιλαμβάνεται ότι αυτή η χώρα πέρα από το οικονομικό τέλμα, βρίσκεται κοντά και σε πολιτικό αδιέξοδο. Έχει κανείς την αίσθηση ότι τα πρόσωπα δεν αρκούν ή αν θέλετε δεν ελκύουν/πείθουν πλατιές πλειοψηφίες ή δυναμικά στρώματα έστω της ελληνικής κοινωνίας, ενώ η όποια μετεξέλιξη των πολιτικών φορέων είτε γίνεται υπερβολικά καθυστερημένα, είτε καθόλου. Ως ψηφοφόρος δεν μετανιώνω ούτε στο ελάχιστο για την ψήφο μου. Ως πολίτης, όμως, νιώθω ξεκρέμαστη και το κυριότερο τρομερά ανήσυχη περισσότερο με τις πολιτικές διεργασίες, παρά με τις οικονομικές.

Έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι και η συμφωνία να κλείσει είναι αρκετά απίθανο να εφαρμοστεί από το παρόν κυβερνητικό σχήμα, ενώ ακόμη κι αν γίνει το θαύμα, είναι τέτοια η δομική ζημιά σε οικονομικό επίπεδο που χρειάζεται πολλή δουλειά, σκληρές μεταρρυθμίσεις και το πιο σημαντικό ένα είδος νέου κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ πολιτικών φορέων και κοινωνίας. Το τελευταίο προϋποθέτει ρεαλισμό και σοβαρότητα, στοιχεία προς εξαφάνιση στην πολιτική αρένα δυστυχώς, πόσο δε μάλλον στο κυβερνητικό στρατόπεδο.


Η πραγματικότητα είναι ότι στην Ελλάδα του 2015, οι οπισθοδρομικές φωνές και οι δυνάμεις της ακινησίας υπερτερούν. Ο συντηρητισμός και ο πολιτικός πρωτογονισμός είναι άλλωστε, διακομματικός. Σε κάθε χώρο, δεξιά, αριστερά, κέντρο, το πραγματικό ερώτημα, «μεταρρύθμιση ή αντιμεταρρύθμιση» έχει τεθεί, πλέον, επί τάπητος. Επείγει σχεδόν επιτακτικά -τα χρονικά πλαίσια σχεδόν ασφυκτικά αν όχι ανύπαρκτα- να βάλουμε, λοιπόν, κάτω τα καινούργια δεδομένα και να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς θέλουμε. Δεν έχουμε την πολυτέλεια πλέον να οδυρόμαστε για το τι κακό μας βρήκε ή απλώς να δείχνουμε ο ένας τον άλλο με το δάχτυλο. Μην ξεχνάμε ότι η απαισιοδοξία είναι η μητέρα της αδράνειας. Και η αδράνεια δεν λύνει προβλήματα, απλά τα διαιωνίζει, αν όχι τις περισσότερες φορές τα διογκώνει.
Η συνέχεια  εδω :http://metarithmisi.gr/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%81%CE%AD%CE%BA%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CE%BC/