ΚΥΡΙΑΚΗ 
με ελεύθερη γνώμη


ΟΙ ΑΝΤΙΡΡΟΠΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ 
ΚΑΙ ΟΙ ΘΥΤΕΣ...


Λίκνο της γνώσης και της ελεύθερης άποψης; Χώρος παραγωγής νέων ιδεών; Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι στα ελληνικά Πανεπιστήμια συμβαίνει και αυτό. Γιατί όμως τον τόνο δίνουν οι «μειοψηφίες», όπως τις χαρακτηρίζουν οι πανεπιστημιακοί; Γιατί, ενώ οι επιθέσεις σε καθηγητές και η πρόσφατη στοχοποίηση του Αγγελου Συρίγου προκαλούν κύματα αγανάκτησης, η τιμωρία των υπευθύνων κάπου σκαλώνει; Πώς γίνεται και κυκλοφορούν αφίσες με επικηρυγμένους καθηγητές ή έντυπα με τίτλο «Τα οκτώ καθάρματα του Παντείου», που αφορούν διδάσκοντες οι οποίοι «ενοχλούν»; Απειλές, προπηλακισμοί, ξυλοδαρμοί, τρομοκρατία. Ξανά και ξανά. Τόσες επαναλήψεις τα τελευταία χρόνια παρόμοιων συμπεριφορών και από την άλλη πλευρά απλώς έντονες διαμαρτυρίες με ανενεργά πειθαρχικά συμβούλια, που θα αποτελούσαν ένα κατ’ αρχήν ανάχωμα στην παραβατικότητα.

Σε πρόσφατη ανάρτησή του στο Διαδίκτυο ο κ. Συρίγος καταγράφει βήμα βήμα την παθογένεια: από την αστυνομία που αδυνατούσε να διαχειρισθεί ένα γεγονός που δεν είχε γίνει καν σε πανεπιστημιακό χώρο, έως τη διάχυτη απειλή που βιώνουν οι δικαστές όταν δικάζουν παρόμοιες υποθέσεις. Κάποιες «ασήμαντες μειοψηφίες που με βίαια μέσα θέλουν να καθορίζουν τις απόψεις, την έκφραση της γνώμης, τον τρόπο ζωής, την ίδια την ελευθερία μας». Και εν μέρει το κατορθώνουν.

Παράλληλα διογκώνεται και η αντίδραση από τους ίδιους τους φοιτητές, που δεν ανέχονται την υποβάθμιση της ακαδημαϊκής ζωής τους. Που εμποδίζουν τις εφόδους στα αμφιθέατρα, που δεν υποχωρούν στο μπούλινγκ. Υπάρχει δηλαδή και η κανονικότητα μιας καθημερινότητας με συνέδρια, διαλέξεις, εργαστήρια, φοιτητές που ασχολούνται με την «έρευνα, τη γνώση και την καινοτομία» (για να το κωδικοποιήσουμε), που συντονίζονται με ένα διεθνές ακαδημαϊκό περιβάλλον. Με φοιτητές και καθηγητές που επιθυμούν το καλύτερο και εργάζονται προς αυτήν την κατεύθυνση.

Δυο αντίρροπες δυνάμεις. Οι μεν, επιβιώνουν λάθρα αλλά προκαλούν φανερά πλήγματα· οι δε, στηρίζουν τη λειτουργία των Πανεπιστημίων υπό τη σκιά μιας, διαρκούς, απειλής.

Κι αυτός ο διχασμός είναι η πιο επικίνδυνη οπισθοδρόμηση. Γιατί δεν μπορεί να εξαρτάται από τον πατριωτισμό φοιτητών και καθηγητών ο στοιχειώδης αυτοματισμός ενός συστήματος που τιτλοφορείται ανώτατη εκπαίδευση.


Χρειάζεται νομοθετικό και διοικητικό πλαίσιο, έμπρακτα δηλωμένη πρόθεση από την κυβέρνηση της χώρας να βοηθήσει και να υποστηρίξει το αυτονόητο. Γιατί, προς το παρόν, δεν είναι καθόλου σαφές ποιους θεωρεί θύματα και ποιους θύτες.

Της Μαρίας Κατσουνάκη  www.kathimerini.gr