ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 



Ο ΧΑΜΟΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΥΡΗ ...

Του Θοδωρή Χαρόπουλου 

Θέλω να σχολιάσω από το πρωί αυτό το αβάστακτο μαντάτο του "αδόκητου" χαμού του Γιώργου του Κουρή, αλλά δεν κατάφερα να το πράξω ως τώρα. Ενας κόμπος με έπνιγε κάθε φορά που ξεκινούσα να ανασύρω σκέψεις από το αμπάρι των αναμνήσεων μου.
Ενας κόμπος που ίσως εκπηγάζει από τις 12 και πλέον χιλιάδες ευρώ που μου οφείλονται ακόμα ως δεδουλευμένα από όταν εργάστηκα γι' αυτόν τον επιχειρηματικό κολοσσό και εβδομάδα με την εβδομάδα, 15ήμερο με το 15ήμερο, μήνα με το μήνα με έβαζε μέσα και τα λεφτά ΜΟΥ γράφονταν εντέλει "στο χιόνι".
Ενας κόμπος προερχόμενος, ενδεχομένως, από τις δεκαδες χιλιάδες ευρώ (75-80 αν θυμάμαι καλά) που μου επιδίκασε η τυφλή -ποια τυφλή; ΘΕΟΓΚΑΒΗ- ελληνική δικαιοσύνη από διαφορές συμβάσεων, οφειλόμενες υπερεργασίες, Σαββατοκύριακα, αργίες, άδειες κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Ένας κόμπος πιθανής προέλευσης από το βίαιο κλείσιμο -με ουσιαστικό τράβηγμα πρίζας- του "ΦΙΛΑΘΛΟΥ", σε μία εποχή που όλοι οι λογαριασμοί έδειχναν πως ήταν πλεονασματικός (έστω οριακά), αλλά είχε πάψει να τροφοδοτεί το λογαριασμό για τις δανειακές πληρωμές στην offshore "W.M.", συμφερόντων της "αγίας οικογενείας".
Ενας κόμπος που δεν αποκλείεται να έχει ως εφαλτήριο την πίκρα από την επαγγελματική και προσωπική δίνη στην οποία με έριξε ο pioneer της καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων, όσο ο ίδιος και οι οικείοι του απολάμβαναν τους καρπούς των πρακτικών του στα κτήματα και τα σπίτια τους, σε Κεφαλλονιά, Κουνόπετρα, Ηπειρο, Πλάκα, Μαραθώνα κ.ο.κ.
Ενας κόμπος, που ασφαλώς και γεννάται από την απόγνωση του ΠΩΣ μπορεί σε ένα κράτος που θέλει να λέγεται Ευρωπαϊκό, επιζούν και υπερισχύουν "βαρώνοι" που μεσουράνησαν με εγκληματικές μεθόδους, εκβιασμούς, θαλασσοδάνεια, καταπάτηση εργασιακών ΚΑΙ ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οχι μόνο στα μέσα που εργάστηκα εγώ, αλλά και σε πολλά άλλα, συνήθως ιδιοκτησίας των ίδιων των Κουρήδων, ή ομοίων τους, άλλων "Κουρήδων" αυτής της χώρας.
Ο κόμπος αυτός, που με έπνιγε ως τώρα, ασφαλώς και δεν προέρχεται από στενοχώρια. Αν χάρηκα; Μπα, δεν με έμαθε ο πατέρας μου και η συγχωρεμένη η μάνα μου πώς μπορώ να καταφέρω να χαίρομαι με το θάνατο του άλλου. Απλά μου περνούσε πλέον παγερά αδιάφορο το αν ζει η όχι ένας άνθρωπος που θεωρούσα ως εστία επιχειρηματικής και εργοδοτικής ΜΟΛΥΝΣΗΣ, ως επιζήμια την εν γένει παρουσία του στα του Τύπου της Ελλάδας.
Από σήμερα ο κόσμος του Τύπου είναι σίγουρα φτωχότερος. Δεν έχασε κάτι αξιόλογο, όχι. Αλλά έχασε ένα σημείο αναφοράς. Μέχρι τώρα το "δουλεύω στου Κουρή" ήταν ένδειξη απελπισίας συναδέλφων, είτε το παραδέχονταν, είτε όχι. Πλέον αυτό το σημείο αναφοράς απελπισίας έσβησε. Και δίνει τη θέση του σε άλλους "Κουρήδες". Είθε αυτοί να μην μεσουρανήσουν όσο ο πρωτοπόρος...

Καλό κατευώδιο κυρ-Γιώργο και τουλάχιστον τον βαρκάρη ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΟΝ, μην τον φεσώσεις κι αυτόν και σε φέρει πίσω και κλάψουμε εμείς μετά...