ΚΥΡΙΑΚΗ 
με ελεύθερη γνώμη   ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ



Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΩΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ
ΣΥΝΔΙΑΜΦΟΡΦΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ ΄40...


Του Κωνσταντίνου Λαμπρόπουλου

Αποτελεί αναντίρρητη ιστορική παραδοχή πως τόσο η περιφανής στρατιωτική νίκη που κατήγαγε ο Ελληνικός Στρατός έναντι του αντίστοιχου Ιταλικού, όσο και η αξιοθαύμαστη άμυνα-παρά την τελική ήττα- έναντι αριθμητικά και ποιοτικά υπέρτερων Γερμανικών δυνάμεων στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέδειξε την μαχητική αξία και το απαράμιλλο θάρρος του Έλληνα Στρατιώτη, καθιστώντας τον παγκόσμιο σύμβολο ανδρείας, αντοχής και θάρρους, όπως τεκμαίρεται από τις αλλεπάλληλες εκδηλώσεις θαυμασμού από το σύνολο των ηγητόρων και των Συμμάχων και του Άξονα, του Αδ. Χίτλερ συμπεριλαμβανομένου.

Παρά όμως την αυτοθυσία και το χαλύβδινο ηθικό του Ελληνικού Στρατού έναντι των στρατευμάτων δύο αυτοκρατοριών, η έκβαση του πολέμου θα είχε σαφώς δυσμενή τροπή έναντι της Ιταλίας ενώ και η λυσσώδης άμυνα έναντι του γερμανικού οδοστρωτήρα δεν θα δύνατο να κρατήσει για τόσο μακρό χρονικό διάστημα, αν δεν υπήρχε η κατάλληλη πολεμική προπαρασκευή, και η εμπέδωση της εθνικής συνοχής,απόρροια της στρατηγικής κουλτούρας από την οποία διέπετο η τότε ελληνική πολιτική, στρατιωτική και οικονομική ελίτ.

Κατά συνέπεια αξίζει να γίνει ιδιαίτερη μνεία στην παράμετρο του εσωτερικού περιβάλλοντος που εμπεριέχεται στην έννοια της εθνικής στρατηγικής και που συνδιαμορφώνει την ανταπόκριση των κρατών έναντι των απειλών. Η επίτευξη εθνικής συνοχής άλλωστε αποτελεί την sinequa non συνθήκη διαμόρφωσης μιας επιτυχημένηςεθνικής στρατηγικής.

Η άκρως σημαντική πτυχή αφορά την έννοια της στρατηγικής κουλτούρας (strategicculture), η οποία οικοδομείται στην έννοια της πολιτικής κουλτούρας και αφορά στις παραδόσεις, στις αξίες, στις στάσεις, στα πρότυπα, στους συμβολισμούς και στους ιδιαίτερους τρόπους προσαρμογής ενός κράτους στο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον, γεγονός που περιλαμβάνει την χρήση ή την απειλή της χρήσης βίας.

Η έννοια της στρατηγικής κουλτούρας αντιπροσωπεύει τα πρότυπα συμπεριφοράς όλων των σημαντικών παραγόντων του κράτους ,όπως των πολιτικών ελίτ, των οικονομικών ελίτ, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Εκκλησίας και της κοινής γνώμης.

Η απάντηση στο προφανές ερώτημα πως κατάφερε μια μικρομεσαία χώρα, όπως η Ελλάδα να κατανικήσει τις δυνάμεις μιας αυτοκρατορίας όπως η ιταλική και να αντισταθεί σθεναρά απέναντι στον καλύτερο στρατό της εποχής, αυτόν της Βέρμαχτ, έγκειται στην στρατηγική κουλτούρα που προέτασσε την προώθηση του εθνικού συμφέροντος ως ύψιστο ατομικό και συλλογικό καθήκον, την κατίσχυση του συλλογικού έναντι του ατομικού, την αποδοχή της θυσίας για την προάσπιση του πατρώου εδάφους, τόσο στο πλαίσιο των ελίτ όσο και στην κοινή γνώμη, γεγονός που τεκμαίρεται τόσο από τα κείμενα του εγχώριου τύπου, όσο και από τα πονήματα της πνευματικής ηγεσίας του τόπου και από την ασύλληπτη πανεθνική κινητοποίηση, της ελληνικής νεολαίας πρωτευούσης, διαπερνώντας κάθε κοινωνική διαστρωμάτωση.