ΣΆΒΒΑΤΟ..
με μουσική


ΝΙΚΟΣ ΒΟΥΤΣΗΣ: ΠΑΡΩΝΥΧΙΔΕΣ...



Ο Νίκος Βούτσης δεν καταλαβαίνει τον Πάνο Καμμένο. Δεν καταλαβαίνει μάλλον πώς ένας πολιτικός που έχει χαρακτηριστεί από την Washington Post «φιλορώσος Ελληνας εθνικιστής» έφτασε να προτείνει στο αμερικανικό Πεντάγωνο «άξονα» για την αναχαίτιση της ρωσικής διείσδυσης στα Βαλκάνια. Δεν καταλαβαίνει ίσως ούτε τη σύμπτωση: Την ημέρα που ο υπουργός κόμιζε τις ιδέες του στις ΗΠΑ, η άλλη μεγάλη αμερικανική εφημερίδα υποδείκνυε ως αγωγό των ρωσικών συμφερόντων τον επιχειρηματία για τον οποίο ο Καμμένος έχει πει ότι «όποτε χρειάζεται η πατρίδα μας, βοηθάει· και στα εθνικά θέματα».

Ο Βούτσης δεν είναι ο μόνος που δυσκολεύεται να καταλάβει. Ακόμη και οι New York Times σημείωναν ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες, που ανέλαβαν να αναχαιτίσουν τη ρωσική επιρροή στην ΠΓΔΜ, δεν είναι ακριβώς εναρμονισμένες με τις διαθέσεις του Αμερικανού προέδρου προς το Κρεμλίνο.

Εκείνο, πάντως, που θα περίμενε κανείς ότι θα βρισκόταν στον ορίζοντα κατανόησης του προέδρου της Βουλής ήταν το εσωτερικό αδιέξοδο. Τον τελευταίο χρόνο, από τότε που ο υπουργός Αμυνας διακήρυξε urbi et orbi την πρόθεσή του να τορπιλίσει την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης στην οποία μετέχει, ο ΣΥΡΙΖΑ –και ο εμβρόντητος τώρα συμπολιτευόμενος Τύπος– έκανε πως δεν καταλαβαίνει. Το σχίσμα αντιμετωπιζόταν συγκαταβατικά, σαν ενοχλητική παρωνυχίδα.

Ο Τσίπρας αναγνώριζε στον εταίρο του ως «συνεπή» την ίδια στάση που χρέωνε στη Ν.Δ. ως «ακροδεξιά» και αντίθετη προς το εθνικό συμφέρον. Τώρα αυτή η αντίφαση εξάγεται ως αλλοπρόσαλλο παραμόρφωμα εξωτερικής πολιτικής. Η πρωθυπουργική εθελοτυφλία εκχώρησε την εκπροσώπηση της χώρας σε εμπνεύσεις πρόσφορες μόνο για κομματικές ημερίδες των ΑΝΕΛ.

Δεν είναι υπερβολή να πει κάποιος ότι ο κυβερνητικός αυτοεγκλωβισμός είναι χωρίς προηγούμενο. Το προηγούμενο της διαφωνίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη - Αντώνη Σαμαρά δεν είναι συγκρίσιμο. Τότε η ρήξη είχε οδηγήσει σε αποπομπή του υπουργού Εξωτερικών και, εν τέλει, σε πτώση της κυβέρνησης. Δεν είχε δοκιμάσει κανείς να τυλίξει το πτώμα με το χαλί και να συνεχίσει να δειπνεί στο ίδιο σαλόνι, σαν να μη συμβαίνει τίποτε.

Το ερώτημα είναι πώς η κυβέρνηση καταφέρνει να επιβιώνει. Από πού αντλούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τη δύναμη και πορεύονται αλληλοϋπονομευόμενοι. Η απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση δεν είναι κυβέρνηση. Είναι ένας συνεταιρισμός εξουσίας που λειτουργεί χωρίς χρεία πολιτικού περιεχομένου – ανεξάρτητα από τις ασύμβατες «διπλωματίες» που ασκούν οι κεφαλές της.


Τι δεν καταλαβαίνει ο Βούτσης; Ο Καμμένος κατηγορείται επειδή τάχα πήγε να προσαρτήσει την Ελλάδα στο αμερικανικό άρμα· ενώ, με την ανοχή του Τσίπρα, την έχει κιόλας εξαρτήσει από το τι και πότε θα ψηφιστεί ή θα καταψηφιστεί στα Σκόπια. Βαλκανισμός που υποδύεται τον ατλαντισμό. Και συνεταιρισμός που υποδύεται την κυβέρνηση καίγοντας εθνικό κεφάλαιο.

Mιχάλης Τσιντσίνης  www.kathimerini.gr