ΣΆΒΒΑΤΟ..
με μουσική


ΠΑΝΟΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ...


Οταν το παιχνίδι παίζεται με τους δικούς σου κανόνες, πώς να μη νιώθεις κερδισμένος; Oταν ακόμη και το σχίσμα για την εξωτερική πολιτική ξεχνιέται· όταν υποσκελίζεται από την πολιτική κουλτούρα τού ποιος «κρατάει» ποιον, ποιος έχει περισσότερα ράμματα για τη γούνα του άλλου, πώς να μη μεσουρανεί ο Πάνος Καμμένος;


Ο υπουργός Αμυνας δικαιούται να πανηγυρίζει. Η προϊούσα συρρίκνωση του κόμματός του, εντός κι εκτός Κοινοβουλίου, δεν έχει καθόλου περιορίσει τη δυνατότητά του να επηρεάζει τη μοίρα της κυβέρνησης – τη σύνθεσή της, την πολιτική και το ύφος της. Αντιθέτως. Ποτέ άλλοτε στη ζωντανή μνήμη πολιτικός με τόσο ισχνή νομιμοποίηση δεν είχε τόσο μεγάλο εκτόπισμα.
Αυτή η ασυμμετρία είναι που κάνει τους περισσότερους να προβλέπουν ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Ομως, η μακροημέρευσή της δεν εξαρτάται τόσο από την εσωτερική της χημεία, ούτε, βέβαια, από τα κοινωνικά της ερείσματα. Εξαρτάται περισσότερο από την ολοένα και δυσκολότερη προσπάθεια του Ζάεφ να επιτύχει την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Η δυστοκία στα Σκόπια δίνει χρόνο στις σιαμαίες κεφαλές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Χρόνο για ποιο πράγμα; Τι μπορεί να επιτύχει ένα σύστημα εξουσίας που τρώει ήδη τις σάρκες του – που ακόμη και οι παλαιοί αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν πλέον κάθε λόγο να περιμένουν την εκπνοή του σαν
το ανακουφιστικό τέλος μιας διαρκούς
διολίσθησης;

Μπορεί κανείς να προβλέψει ότι το Μαξίμου θα δοκιμάσει τη γνωστή μέθοδο. Θα δοκιμάσει να εξαγάγει με κάποιον αντιπερισπασμό τη σκανδαλοθηρία που τα τελευταία εικοσιτετράωρα κινεί τον ενδοκυβερνητικό εμφύλιο. Δεν θα είναι εύκολο όμως να αναχαιτίσει την καμμενική άμιλλα αλληλοκαταγγελιών. Από τη στιγμή που πυροδοτήθηκε –και νομιμοποιήθηκε από την περιδεή πρωθυπουργική ανοχή– το συντροφικό ξεγύμνωμα είναι μάλλον ανέφικτο να ελεγχθεί. Η κυβέρνηση –για να ταλαιπωρήσει κανείς για μία ακόμη φορά τον Χριστιανόπουλο– «έγινε πια σαν ιδιωτικό ημερολόγιο σε ξένα χέρια».

Oσο κρατήσει, η αποκάλυψη οικείων μυστικών θα δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως «υπάρχουν δραματικές εξελίξεις», ενώ στα μέτωπα που είναι ζωτικά για τη χώρα τίποτε δεν θα εξελίσσεται. Στην πραγματικότητα, αυτός ο αναβρασμός εν ακινησία είχε ήδη ξεκινήσει πολύ πριν από την παραίτηση Κοτζιά – από τη στιγμή που ο ελάσσων εταίρος διεκδίκησε ανοιχτά το «δικαίωμα» να υπονομεύει την πολιτική της κυβέρνησης την οποία στηρίζει. Από τότε η κυβέρνηση διαχειρίζεται τη φθορά της, προκαλώντας εθνική φθορά.


Ο Τσίπρας, έλεγαν χθες οι κυβερνητικές διαρροές, ανέλαβε ο ίδιος την εξωτερική πολιτική ώστε να μην μπορεί πια ο εταίρος του να την αμφισβητεί. Είναι ένα σκεπτικό που σχηματίστηκε ερήμην της ορατής νομοτέλειας: το τελευταίο θύμα του Καμμένου θα είναι ο Τσίπρας.

Μιχάλης Τσιντσίνης  www.kathimerini.gr