ΣΆΒΒΑΤΟ..
με μουσική


"ΟΛΙΓΑΡΚΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑ" ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ.
της 
Ευφροσύνης Παυλακούδη 


Πολλά έχουν ειπωθεί το τελευταίο διάστημα για τον Αλέξη Τσίπρα. "Πιάνει πουλιά στον αέρα" (Νίκος Αλιβιζάτος), "χαρισματικός" (Γιώργος Παπανδρέου), "διαθέτει χιούμορ" ('Ελλη Στάη), μερικά από όσα έχουν προκαλέσει ντόρο και καυστικά σχόλια. Θα μπορούσα αντιστοίχως να πω κι εγώ με τη σειρά μου "Κι αλευρωμένος να ‘ναι ο ποντικός, η γάτα τον γνωρίζει", να σαρκαστω λέγοντας "Διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες" και αφου βγάλω το άχτι μου για την ειρωνεία του πράγματος, να κοτσάρω κι ένα "Λύκος δοράν οιός περιβεβλημένος" και να σχολαγα.

Το ζήτημα όμως είναι ότι ενοσω αναλωνόμαστε για τις διαπιστώσεις του καθενος/της καθεμιάς για το ποιον του ΠΘ, ο τελευταίος συνεχίζει ακαθεκτος το καταστροφικό του εργο σε κάθε επίπεδο. Κι εδω ειναι το προβλημα. Δεν ειναι το θεμα πια τι θα γράψει η Ιστορια για τον Τσιπρα -πανω-κάτω αυτό έχει πλεον κριθεί-, αλλά εάν το τελευταίο του εξάμηνο στην εξουσια -με την προϋποθεση οτι θα εξαντλήσει τα περιθώρια για εκλογές- θα μας κοστίσει πιο ακριβά από το πρώτο του 2015. Οικονομικά ίσως όχι -και δεν είμαι κι απολύτως αισιόδοξη γι' αυτό- , αλλά πολιτικά είμαστε βέβαιοι; Και μην μου πείτε πως θεωρείτε οτι δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Γιατί σε αυτή τη χώρα πάντα υπάρχει περιθώριo για όπισθεν ολοταχώς.

Η ιλαροτραγωδια άλλωστε δεν έχει ολοκληρωθεί. Και μπορεί να ξέρουμε πως το 2019 είναι έτος εκλογών και αυτό να δίνει μια αίσθηση ελπίδας πως αργά ή γρήγορα θα ξεκαθαρίσει το τοπίο και κάτι θα κινηθεί πολιτικά και οικονομικά κάποια στιγμή, όμως έως ότου γίνει αυτό, ποιος μας εγγυάται οτι δεν θα σκάσει ένα άλλο Ματι φερειπειν; Ειναι όλα στον αυτόματο πιλότο και το ερώτημα είναι αν θα έχει μείνει και τίποτε την επόμενη ημερα, την οποία υπόψιν ο Τσιπρας, ειτε τον βαφτίσει κάποιος τσαρλατάνο, ειτε διάνοια, μια χαρά θα την περάσει. Πιθανοτατα τρώγοντας ψαράκι στα Σφακια με τον Πολακη. Οι υπόλοιποι; Θα είμαστε όρθιοι; Ή μήπως στα αποκαϊδια της διακυβερνησης του θα τριγυρναμε σαν φαντάσματα να κρατηθούμε από κάπου; Και επιτέλους, πόσοι αλήθεια είναι διατεθειμένοι να ξαναχτίσουν από το μηδεν τα πάντα; Γιατι περι αυτου πρόκειται πλέον. Ποιος τομέας δεν χρήζει προσοχής ή αναδιαρθρωσης άραγε εδω που φτάσαμε;


Προφανεστατα εκ των πραγμάτων ρητορικά τα ερωτήματα. Ολα θα κριθούν στη δυναμική που θα έχει αυτός ή αυτοι που θα προτείνουν επί της ουσίας την οικοδόμηση του αύριο, την μετα Τσιπρα εποχή. Σε αυτο θα έπρεπε να επικεντρωθουμε, λοιπόν  κι όχι στο να αναλωνόμαστε σε διαψεύσεις ή επιβεβαιώσεις περι του θείου βρέφους της α' και β' φοράς αριστεράς κάθε μέρα, ολη μερα. Δεν γίνεται ο δημοσιος διάλογος να μονοπωλειται απο τις εκτιμήσεις περι Τσιπρα, όταν η ίδια η πραγματικοτητα τον έχει αποκλείσει από οποιοδήποτε θετικο σεναριο πχ επανεκκινησης της οικονομίας, εκδημοκρατισμου της κοινωνίας, φιλελευθεροποιησης του εκπαιδευτικου και του δικανικου συστηματος. Μην του δινουμε περισσότερη αξία, από οση διαθέτει ( ; ) .