ΧΑΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ
ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΣΧΟΛΙΑ
O TΡΕΛΟ- ΒΟRIS ...
Mια ανάλυση των εκλογών της Μ.Βρεταννίας απο το φίλο Ευτυχη Βαρδουλάκη :
Τελικά ο Μπόρις έχασε μερικές μάχες αλλά κέρδισε τον πόλεμο. Και υπενθύμισε οτι είναι ένας πολιτικός με χάρισμα και μια αντισυμβατική εκκεντρικότητα, πιθανόν ακατανόητη για εμάς αλλά απολύτως συμβατή με τη βρετανική κουλτούρα και παράδοση. Ειδικά τις τελευταίες μέρες η καμπάνια του ήταν τρομερή.
Έξυπνα σποτ, χιούμορ, συχνά αυτοσαρκαστική παρουσία και κυρίως καθαρό μήνυμα: Να τελειώνει η εκκρεμότητα με το Μπρεξιτ, ώστε να ασχοληθεί με την εσωτερική ατζέντα, την οικονομία, την παιδεία και την ασφάλεια.
Το τι θα γίνει από δω και μπρος είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Ο χρόνος θα τα δείξει και τα προβλήματα είναι πολλά. Αλλά ο τρελό-Μπόρις προεκλογικά έπαιξε μεγάλη μπάλα. Και αυτό έφερε αποτέλεσμα.
Ακόμα σημαντικότερο όμως πολιτικά - για όποιον τουλάχιστον αναζητά πολιτικά διδάγματα - είναι το στραπάτσο των Εργατικών και ειδικά του Τζέρεμι Κορμπυν. Ενός πραγματικά μοιραίου πολιτικού. Καθώς όχι μόνο υπονόμευσε το remain στο οριακό δημοψήφισμα με την επαμφοτεριζούσα στάση του (και παρά τις συλλογικές αποφάσεις του ιδιου του κόμματος του) αλλά και με τον σχεδόν πρωτόγονο αριστερισμό του λειτουργούσε ως πόλος αντισυσπείρωσης των Συντηρητικών τα τρία αυτά χρόνια της δικής τους εσωστρέφειας. Για να πάει τελικά στις εκλογές χωρίς καθαρό μήνυμα (ακόμα και για το Μπρεξιτ ανοησιες έλεγε τρία χρόνια μετά), αλλά και μια ατζέντα, μακριά από την εποχή μας.
Υπενθύμισε πάντως, έτσι, ένα βασικό πολιτικό δόγμα: κόμματα που εγκλωβίζονται στην αυτοαναφορικότητά τους αποτυγχάνουν. Και στο Εργατικό Κόμμα έπαθαν ακριβώς αυτό. Ο σκληρός κομματικός πυρήνας (και ειδικά οι «πολλά βαρείς» νεαροί «ακτιβιστές» του κόμματος) σε δυο εκλογές ηγεσίας αποφάσισε να στρίψει το κόμμα αριστερά. Αρχικά εκλέγοντας τον λάθος Μίλιμπαντ (τον red Ed, αντί του πολύ πιο χαρισματικού αδερφού του Ντεηβιντ) και στη συνέχεια εκλέγοντας τον χαμένο αδερφό του Παναγιώτη Λαφαζανη. Δεν τους άρεσε η «δεξια στροφη» του Μπλερ με την οποια κυβερνούσαν 13 χρόνια. Ούτε καν ο πραγματισμός του Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος απεχθάνονταν τον Κόρμπιν. Ε, ας χάσουν κρατήσουν αυτοι την ιδεολογική τους αγνότητα και ας κερδίσουν οι άλλοι 4 εκλογές στη σειρά.
O TΡΕΛΟ- ΒΟRIS ...
Mια ανάλυση των εκλογών της Μ.Βρεταννίας απο το φίλο Ευτυχη Βαρδουλάκη :
Τελικά ο Μπόρις έχασε μερικές μάχες αλλά κέρδισε τον πόλεμο. Και υπενθύμισε οτι είναι ένας πολιτικός με χάρισμα και μια αντισυμβατική εκκεντρικότητα, πιθανόν ακατανόητη για εμάς αλλά απολύτως συμβατή με τη βρετανική κουλτούρα και παράδοση. Ειδικά τις τελευταίες μέρες η καμπάνια του ήταν τρομερή.
Έξυπνα σποτ, χιούμορ, συχνά αυτοσαρκαστική παρουσία και κυρίως καθαρό μήνυμα: Να τελειώνει η εκκρεμότητα με το Μπρεξιτ, ώστε να ασχοληθεί με την εσωτερική ατζέντα, την οικονομία, την παιδεία και την ασφάλεια.
Το τι θα γίνει από δω και μπρος είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Ο χρόνος θα τα δείξει και τα προβλήματα είναι πολλά. Αλλά ο τρελό-Μπόρις προεκλογικά έπαιξε μεγάλη μπάλα. Και αυτό έφερε αποτέλεσμα.
Ακόμα σημαντικότερο όμως πολιτικά - για όποιον τουλάχιστον αναζητά πολιτικά διδάγματα - είναι το στραπάτσο των Εργατικών και ειδικά του Τζέρεμι Κορμπυν. Ενός πραγματικά μοιραίου πολιτικού. Καθώς όχι μόνο υπονόμευσε το remain στο οριακό δημοψήφισμα με την επαμφοτεριζούσα στάση του (και παρά τις συλλογικές αποφάσεις του ιδιου του κόμματος του) αλλά και με τον σχεδόν πρωτόγονο αριστερισμό του λειτουργούσε ως πόλος αντισυσπείρωσης των Συντηρητικών τα τρία αυτά χρόνια της δικής τους εσωστρέφειας. Για να πάει τελικά στις εκλογές χωρίς καθαρό μήνυμα (ακόμα και για το Μπρεξιτ ανοησιες έλεγε τρία χρόνια μετά), αλλά και μια ατζέντα, μακριά από την εποχή μας.
Υπενθύμισε πάντως, έτσι, ένα βασικό πολιτικό δόγμα: κόμματα που εγκλωβίζονται στην αυτοαναφορικότητά τους αποτυγχάνουν. Και στο Εργατικό Κόμμα έπαθαν ακριβώς αυτό. Ο σκληρός κομματικός πυρήνας (και ειδικά οι «πολλά βαρείς» νεαροί «ακτιβιστές» του κόμματος) σε δυο εκλογές ηγεσίας αποφάσισε να στρίψει το κόμμα αριστερά. Αρχικά εκλέγοντας τον λάθος Μίλιμπαντ (τον red Ed, αντί του πολύ πιο χαρισματικού αδερφού του Ντεηβιντ) και στη συνέχεια εκλέγοντας τον χαμένο αδερφό του Παναγιώτη Λαφαζανη. Δεν τους άρεσε η «δεξια στροφη» του Μπλερ με την οποια κυβερνούσαν 13 χρόνια. Ούτε καν ο πραγματισμός του Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος απεχθάνονταν τον Κόρμπιν. Ε, ας χάσουν κρατήσουν αυτοι την ιδεολογική τους αγνότητα και ας κερδίσουν οι άλλοι 4 εκλογές στη σειρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου