ΚΥΡΙΑΚΗ 
με ελεύθερη γνώμη


NANTIA ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: ΒΕΡΤΙΓΚΟ...


Υπάρχει ένας υπεραπλουστευτικός τρόπος για να περιγράψεις τον μετεκλογικό μετεωρισμό του ΚΙΝΑΛ: η κατάσταση μυρίζει Ποτάμι.

Η κατάσταση της κοινοβουλευτικής ομάδας, με βουλευτές να εξωτερικεύουν δημοσίως τις διαφορές τους έναντι αυτού που οι ίδιοι υποψιάζονται ως στρατηγική της ηγεσίας, δεν θα δικαιολογούσε την παρομοίωση με το εκλιπόν κόμμα του Κέντρου.

Η αναλογία στοιχειοθετείται από κάτι πιο προχωρημένο: Οι διαφωνούντες διαφωνούν και ως προς το αντικείμενο της διαφωνίας. Αν ρωτήσεις, ας πούμε, τον Χάρη Καστανίδη, μπορεί να σου πει ότι πρόβλημα είναι «η διαβολική επίθεση εναντίον (των πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ) που πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ». Αν ρωτήσεις τη Νάντια Γιαννακοπούλου, το πρόβλημα είναι «η φημολογία για μορατόριουμ και για προοπτικές δήθεν συγκλίσεων με τον ΣΥΡΙΖΑ».

Ο ένας νομίζει ότι το κόμμα κινείται πολύ αντισύριζα. Και η άλλη ότι κινείται πολύ φιλοσύριζα. Το χειρότερο είναι ότι και οι δύο έχουν δίκιο. Εχουν δίκιο γιατί, ανάλογα με τη συγκυρία, η ηγεσία εφαρμόζει επιδεικτικά το δόγμα των ίσων αποστάσεων, πότε αποστασιοποιούμενη από την κυβέρνηση και πότε αποστασιοποιούμενη από την αξιωματική αντιπολίτευση. Η πιο πρόσφατη κίνηση του εκκρεμούς έφερε το ΚΙΝΑΛ από τη συναινετική στάση στα ελληνοτουρκικά και στην προεδρική εκλογή, στο συνοικέσιο Φλαμπουράρη - Γείτονα.

Ούτε η μία ούτε η άλλη χειρονομία είχαν χαρακτήρα «στρατηγικής» μετατόπισης για τη Χαριλάου Τρικούπη. Συντηρούν, ωστόσο, την εικόνα ενός κόμματος που ετεροκαθορίζεται – ψάχνει τη θέση του παλινδρομώντας ανάμεσα στους δύο μεγάλους πόλους.

Το προηγούμενο του ποταμικού βέρτιγκο αναβιώνει στον τρόπο με τον οποίο οι βουλευτές υποκύπτουν σε αυτές τις δυνάμεις. Δεν είναι μόνον ο Καστανίδης και η Γιαννακοπούλου. Υπάρχουν και άλλοι, πολύ εμπειρότεροι και λιγότερο εκδηλωτικοί, που δεν περιμένουν το εκκρεμές να κινηθεί. Κινούνται οι ίδιοι.

Ο κύκλος της ηγεσίας προσπαθεί είτε να αποσιωπά είτε, όταν δεν τα καταφέρνει, να υποβαθμίζει τις βουλευτικές αποκλίσεις χρεώνοντάς τες σε προσωπικές ή εσωκομματικές ατζέντες. Αυτές οι ερμηνείες θα ήταν πιο πειστικές αν η πηγή της εσωστρέφειας ήταν μία. Εδώ όμως τα στελέχη φαίνεται ότι διαφοροποιούνται με τόση ευκολία επειδή βρίσκουν χώρο. Επειδή κινούνται σε στρατηγικό κενό.

Είχε φανεί και πριν από τις εκλογές ότι οι «ίσες αποστάσεις» δεν είναι στρατηγική.

Είναι μη στρατηγική. Δεν μπορεί να συγκροτηθεί αυτοτελής πολιτική ταυτότητα όταν η μόνη αγωνία είναι η διατήρηση της οργανωτικής αυτοτέλειας ενός μηχανισμού.


Η τροπή που παίρνουν τα πράγματα επιβεβαιώνει εκείνους που έλεγαν ότι το ΚΙΝΑΛ δεν ταλανίζεται από τους δύο μεγάλους. Ο διπολισμός βρίσκεται εντός του: η βάση του είναι τόσο αντισύριζα όσο αντιδεξιά είναι η ηγεσία του.

www.kathimerini.gr  Μιχάλης Τσιντσίνης